Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 25: Gastles

Charlie en ik zitten nog steeds op dezelfde boom. "Ik weet nog dat we hier een paar maanden geleden ook zaten na een les van Ellen." Zegt Charlie grinnikend. Ja, dat weet ik ook nog heel goed. Dat was de eerste keer dat ik weggelopen was van de groep.

*Flashback*

Woedend en vol met verdriet zit ik in het bos. Wat denkt die Ellen wel niet. Als alle lessen zo zijn, ga ik daar snel weg. Dan maar weer terug de straat op. Ineens zie ik Charlie naar mij toe komen lopen. Verdomme, ik heb helemaal geen zin om te praten. "Wat ben ik blij jou hier te zien. Iedereen is naar je op zoek." Zegt Charlie. Hij komt naast mij op de boomstam zitten. "Niall heeft verteld wat er gebeurd is. Ik vind het oprecht heel vervelend. Ellen had nooit zo mogen reageren." Zegt hij. Ik weet niet wat ik hierop moet reageren. Ik ben zo verschrikkelijk boos op Ellen en tegelijkertijd heeft het mij zoveel pijn gedaan. Een traan rolt over mijn wang. "Wil je erover praten?" Vraagt Charlie dan. Ik schud alleen mijn hoofd.

We blijven een paar minuten in stilte zitten, totdat Charlie vraagt: "Ga je mee terug naar de groep?" Nu knik ik alleen. We staan op en beginnen naar de groep te lopen. "Ellen weet nog niet zo goed hoe ze om moet gaan met deze doelgroep. Ik beloof je dat de anderen niet zo zijn. Daar zou nooit zoiets gebeuren." Zegt Charlie. Ik wil hem wel geloven, maar ik vind het moeilijk. "Voorlopig ga je alleen naar de lessen van Liam, Zayn en mij. Ons ken je, ons kun je vertrouwen."

Eenmaal op de groep loop ik zonder iets tegen Charlie te zeggen naar de ziekenzaal en ga in mijn bed liggen. Charlie gaat op de stoel naast mij zitten en zegt: "Ik blijf nog even hier, voor het geval je toch wilt praten." Dat is nu wel het laatste wat ik wil, dus ik draai me de andere kant op.

*Einde Flashback*

"Laten we maar terug gaan." Zeg ik dan. Charlie knikt en we staan allebei op. "Wat heeft Louis vandaag verteld tijdens de therapie? Hebben zijn pleegouders hem misbruikt?" Vraag ik voorzichtig. "Wat?!" Vraagt Charlie verbaast. Heeft Charlie dat nog niet gemerkt dan? "Ik heb het vermoeden dat zijn pleegouders hem misbruikt hebben. Zeker nadat die gast gestuurd was om Louis te verkrachten." Vertel ik. Charlie blijft een tijdje stil. "Ik snap je vermoedens, maar ik kan en mag daar niets over vertellen. Al zou Louis dat hebben verteld, mag ik dat niet aan jou vertellen." Zegt Charlie dan. Ik knik begrijpend. Als Charlie iets over mij aan Louis zou vertellen, zou ik daar ook boos om worden, dus eigenlijk is het wel logisch dat hij niets zegt.

Gister hebben we verder een hele chille dag gehad. Louis heeft weer bij mij in bed geslapen. Als Louis bij mij slaapt, slaap ik ook een stuk beter. Nu zitten we in een lokaal te wachten op de gastles die we zouden krijgen. Louis is nerveus. Heel nerveus. Waarom weet ik niet, maar ik hou gewoon geruststellend zijn hand vast.

Als die vrouw, Kelly, binnenkomt gaat ze meteen tekeer tegen Louis. Louis wordt lijkbleek en weet niet wat hij moet zeggen. Ik wil iets zeggen om voor hem op te komen, maar ik weet niet wat. Louis trapt zijn stoel dan naar achter, gooit de tafel met de tassen om en rent het lokaal uit. "Waar the fuck denk jij mee bezig te zijn?!" Schreeuw ik naar die vrouw.

Dan ren ik achter Louis aan. Ik hoor hem met spullen gooien in een lokaal. Als ik het lokaal probeer in te gaan merk ik dat de deur geblokkeerd is. "Louis, babe, laat me binnen." Roep ik. Maar ik krijg geen reactie. Ik draai me om naar de anderen, die allemaal mee gegaan zijn en vraag: "Kan iemand hulp halen." Rover knikt en begint te rennen. Nog steeds probeer ik Louis te overtuigen om de deur open te doen, maar het werkt niet.

Ineens horen we een ruit breken. Louis zal er wel iets tegenaan gegooid hebben. Dan komt Charlie aan. "Louis heeft zich opgesloten." Zeg ik. Hij klopt op de deur en roept: "Louis, kun je de deur open doen." Louis antwoord meteen: "Nee, please ga weg." Als Charlie en Liam samen tegen de deur aan duwen gaat deze een klein stukje open. "Louis, we gaan de deur open doen en komen binnen." Roept Liam. "NEE, NEE, NEE, NIET DOEN." Roept Louis huilend terug.

"Blijf jij maar even hier." Zegt Liam. Ik knik en blijf op de gang staan, terwijl Liam en Charlie naar binnen gaan. Al snel hoor ik Louis angstig gillen. Het kost me veel moeite om niet gewoon naar binnen te rennen. Het gegil gaat al snel over in gehuil.

Liam komt de gang op lopen en zegt: "We hebben je nodig." Niet lang daarna komt Charlie met Louis in zijn armen de gang op. Louis is doodsbang, dat kan ik zien aan hem. Als Charlie Louis op de grond neerzet, rent Louis meteen naar de deur toe. "Louis niet doen!" Roep ik nog. Maar binnen een paar seconde is hij er vandoor. Charlie, Liam en ik beginnen te rennen. "Hij gaat naar het bos toe." Roep ik. Liam en Charlie knikken en achtervolgen mij. Ik neem een andere route dan Louis, zodat ik hem kan afsnijden.

Als we Louis zien rennen, neemt Charlie een sprintje en pakt Louis bij zijn middel. Louis begint te gillen en vechten om los te komen. "Louis, rustig. Je bent veilig. Je bent veilig." Zegt Charlie. Maar Louis blijft in paniek. Verschrikkelijk om hem zo te zien. Charlie laat hem een ontspanningsoefening doen en dat lijkt te werken. Louis kalmeert eindelijk een beetje.

Ik neem Louis mee naar ons plekje. Als we daar zijn blijft Louis angstig stilstaan. Ik loop naar hem toe en pak voorzichtig zijn handen vast. "Ik hou zo veel van jou, Louis. Dat mag je nooit vergeten. Weet je nog de eerste keer dat we elkaar zagen? Ik was opslag verliefd op je. Het was letterlijk liefde op het eerst gezicht." Vertel ik. Louis probeert steeds mijn blik te ontwijken, dus ik smeek hem om mij aan te kijken. "Het is oké. Alles is goed. Ik hou van je. Ik hou zoveel van je." Zeg ik. Voorzichtig geef ik hem een kus op zijn lippen en dan breekt hij.