Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 26: Boos?

Als ik wakker word ligt Louis nog te slapen. Heel zachtjes ga ik de kamer uit en de groepsruimte in. We hebben echt lang in het bos gezeten. Ik heb precies verteld wat er gebeurd was en Liam en Charlie hebben uitgelegd dat Kelly in de dossiers gekeken heeft, waardoor ze alle informatie wist. Daarna zijn Louis en ik terug ons bed in gegaan.

Iedereen zit al in de groepsruimte. De lessen zijn voorbij. Over iets meer dan een uur gaan we eten. "Hoe gaat het met Louis?" Vraagt Rover meteen. Ik schud langzaam mijn hoofd en antwoord: "Niet zo goed. Het heeft hem echt geraakt. Hij ligt nu nog te slapen." Iedereen knikt begrijpend. "Waar is Niall?" Vraag ik dan. Joy antwoord: "Toen we terug naar het lokaal moesten is die vrouw verder gegaan tegen Niall. Hij zit nu in zijn kamer met Viv." Dat wijf is echt gestoord. Nog erger dan Ellen.

Een uurtje later komt Louis de groepsruimte in. Hij komt meteen tegen mij aan zitten. Ik sla mijn arm om hem heen en vraag zachtjes hoe het met hem gaat. Beschermend trek ik hem nog dichter tegen mij aan.

Niet veel later gaan we allemaal aan tafel. Louis komt natuurlijk naast mij zitten. Na een paar happen stopt Louis met eten. Ik weet dat eten een groot probleem voor hem is. Het is niet dat hij niet wilt eten, maar hij kan gewoon niet meer eten. Ik vermoed dat Louis in zijn pleeggezin niet mee mocht eten. Louis eet niet eens mee met het toetje en als Floris dat ziet vraagt hij: "Is alles oké?" Louis antwoord eerlijk: "Niet echt." "Voel je je niet lekker? Je hebt zo weinig gegeten." Vraagt Floris verder. Nog voordat één van ons iets kan zeggen, zegt Spencer: "Hij eet altijd weinig." Meteen kijkt iedereen naar Louis en Louis wordt heel zenuwachtig. Voorzichtig pak ik zijn hand vast. Ik wil iets zeggen, om hem te helpen, maar ik weet niet wat.

Dan verteld Louis: "Ik ben niet gewend om zoveel te eten. Bij mijn pleeggezin kreeg ik bijna nooit iets te eten. Vaak kreeg ik niets totdat ik flauwgevallen was. Ik at maximaal twee boterhammen per dag. Soms iets meer, als ik iets had kunnen stelen bij een winkel." Had ik dus toch gelijk. Zijn pleeggezin gaf hem geen eten. Daarom heeft hij zoveel moeite met eten. Louis springt op van zijn stoel en gaat naar de gang. Ik wil achter hem aan gaan, maar Julie gaat al. Daardoor voel ik me overbodig en besluit te blijven zitten. Al snel komt Julie terug om Liam te halen. Zal het weer mis zijn met Louis? Moet ik naar hem toe? Waarom laat ik het altijd door anderen oplossen. Hij is mijn vriendje, ik zou naar hem toe moeten.

Een paar minuten later is Louis weer terug in de groep. Ik wil heel graag vragen aan hem of het goed gaat, maar ik durf niet. Hij zal vast boos zijn, omdat ik niet naar hem toe gegaan ben. Soms ben ik ook zo'n idioot. Waarom ben ik niet gewoon achter hem aan gegaan. Iedereen is met elkaar aan het praten, maar ik hou me afzijdig. "Harry, is er iets?" Vraagt Louis zachtjes aan mij. Ik schud alleen mijn hoofd. Als hij mij bezorgd aankijkt glimlach ik. Louis zucht opgelucht. Zal hij dan toch niet boos zijn?

Later op de avond wordt er aan iedereen gevraagd wat ze gaan doen dit weekend. Louis gaat mee naar de bioscoop en dat vind ik fijn. Hij moet ook leuke dingen doen. Ik word meegevraagd Lasergamen, maar eigenlijk heb ik geen zin. "Ik ga mijn bed in." Zeg ik.

Mijn tranen kan ik op moment amper bedwingen. Ik ben zo boos op mezelf. Zodra ik de slaapkamer in ga, komt Louis ook binnen. Snel veeg ik mijn tranen weg en ga in bed liggen. "Harry, is er iets?" Vraagt Louis weer. Ik schud mijn hoofd en antwoord: "Gewoon moe." Daarna zet ik mijn lichtje uit. Louis gaat in zijn eigen bed liggen. Zie je dat er wel iets is... Hij komt niet eens bij mij liggen.

Het is midden in de nacht als Louis ineens begint te gillen. Ik heb de hele nacht nog niet geslapen. Snel spring ik mijn bed uit en ga naar hem toe. "Louis." Zeg ik, terwijl ik hem wakker probeer te krijgen. Als ik hem aanraak begint hij nog harder te gillen. "Shh, Louis, ik ben het maar." Fluister ik in zijn oor.

Hij wordt maar niet wakker. Ineens komen Viv, Charlie en Liam ook onze kamer in. "Ik krijg hem niet wakker." Zeg ik. Als Louis om zich heen begint te slaan pakken Charlie en Liam zijn armen vast. "Louis." Zeg ik nog een keer, terwijl ik zachtjes aan zijn schouders schud. "Louis, Louis, Lou." Roep ik. Louis raakt alleen maar verder in paniek. Voorzichtig streel ik dan over zijn wang heen en zeg: "Shh, rustig Louis. Ik ben bij je. Je bent veilig. Alles is goed." Direct is hij gekalmeerd. Hij blijft nu helemaal stil liggen waardoor iedereen hem loslaat. Ik blijf zachtjes over zijn wang strelen. Dan opent Louis zijn ogen en vraagt voorzichtig: "Ben je niet meer boos op mij?" "Boos?!" Vraag ik verbaast. "Dacht je dat ik boos op jou was?" Als Louis knikt knuffel ik hem stevig en zeg: "Ik was niet boos op jou, maar op mezelf. Elke keer als er iets met jou is, gaat iemand anders mee. Ik blijf steeds als een idioot zitten. Ik zou met jou mee moeten gaan..."

Uiteindelijk is alles weer goed tussen Louis en mij. Louis bleek niet boos op mij te zijn en ik al helemaal niet op hem. We liggen samen in het bed van Louis. Louis ligt helemaal tegen mij aan. "Wil je vertellen waar je nachtmerrie over ging?" Vraag ik aan hem. Hij schudt zijn hoofd. "Hoeft ook niet." Zeg ik dan. Louis komt nog dichter tegen mij aan liggen. Ik geef hem een kus op zijn hoofd en dan sluit hij zijn ogen. Nu ik weet dat Louis niet boos op mij is kan ik ook eindelijk slapen.