Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 19: Chocola

Met z'n drieën lopen we naar de kamer van Louis en mij. Eigenlijk ben ik hier best wel nerveus voor. Automatisch begin ik weer op mijn nagels te bijten. "Het komt goed, Harry." Zegt Liam. Ik knik alleen. Ik mag hopen dat het goed komt. "Laat mij het woord maar doen." Zeg ik, voor we naar binnen lopen. Als Liam en Viv knikken ga ik naar binnen. "Hi Love." Zeg ik. Louis kijkt nerveus naar Liam en Viv. Voorzichtig pak ik zijn hand vast en vraag: "Je weet toch hoe veel ik van je hou." Louis knikt langzaam. "Daarom maak ik me zorgen om je, babe. Je hebt al twee dagen niet gegeten. Liam en Viv maken zich ook zorgen. Als je nu niets eet, gaat Viv je opnemen in de ziekenzaal, om je in de gaten te houden." Ga ik verder. Louis gaat zitten op zijn bed, dat is ook voor het eerst in deze dagen. "Ik eet wel wat." Zegt hij. Daardoor krijg ik een glimlach. "Wat wil je eten. Je mag echt alles eten wat je maar wilt. Het mag een boterham zijn, of een reep chocolade." Zeg ik. Louis ogen worden groot en hij fluistert: "De laatste keer dat ik chocola heb gegeten is zeker tien jaar geleden."

Uit mijn nachtkastje haal ik dan een reep chocolade en geef die aan Louis. "Weet je het zeker?" Vraagt hij twijfelend. Ik knik hevig. Louis breekt dan een klein blokje chocola af en stopt het langzaam in zijn mond. Een voorzichtige glimlach verschijnt op zijn gezicht. Die oprechte glimlach heb ik al drie dagen niet meer gezien. Na één blokje wilt hij de chocola terug aan mij geven, maar ik duw het terug naar hem en zeg: "Neem nog maar een stukje. Pak zoveel als je wilt."

Na een halve reep chocola geeft Louis het terug aan mij en zegt: "Nu zit ik echt vol." Ik glimlach en geef hem een voorzichtige knuffel. "Ik ben zo trots op je." Zeg ik. Daardoor krijgt Louis weer een glimlach. Liam en Viv glimlachen ook. "Vanavond ben ik terug met iets te eten." Zegt Viv. Louis en ik knikken allebei.

Als Viv en Liam de kamer uit zijn, gaat Louis meteen weer liggen onder zijn deken. "Zullen we even naar het bos gaan? Of gewoon even een rondje door de groep lopen?" Stel ik voor. Maar Louis schudt angstig zijn hoofd. Net toen ik dacht dat we weer de goede kant op gingen. Het doet mij nog steeds zoveel pijn om Louis zo te zien. Tranen branden in mijn ogen, maar ik wil niet dat Louis mij ziet huilen. "Ik ben zo terug." Zeg ik met een trillende stem. Snel loop ik onze kamer uit. Ik adem heel zwaar, doordat ik probeer niet te gaan huilen. De drang om te automutileren nu is zo sterk. Ik zet mijn nagels ik mijn arm en boor ze steeds verder mijn huid in.

"Harry?" Hoor ik ineens. Ik draai me om, maar haal mijn nagels niet mijn huid uit. Floris komt langzaam naar mij toelopen. "Wat is er aan de hand, bud?" Vraagt hij voorzichtig. Tranen beginnen nu over mijn wangen te stromen en het enige wat ik uit weet te brengen is: "Louis." Floris knikt begrijpend. Voorzichtig pakt hij mijn arm vast en haalt die weg van mijn andere arm. Mijn nagels verlaten langzaam mij huid. "Het is ook een moeilijk situatie. Ik snap dat het je veel pijn doet." Zegt hij. Het voelt zo fijn dat hij mij begrijpt. "Zullen we naar Charlie gaan." Stelt hij voor. Ik knik meteen. Dit doet me denken aan de eerste keer dat ik Floris leerde kennen.

*Flashback*

"Harry!" Hoor ik ineens. Daardoor schrik ik wakker. Hij schudt aan mijn schouder. Als het kijkt is het een man die ik helemaal niet herken. "Wie ben jij?" Vraag ik in paniek. Hij laat mij meteen los en antwoord: "Ik ben Floris, ik werk ook op de groep. Je had een nachtmerrie, bud." Dat kan ik me ook nog herinneringen. Ik droomde dat ik op straat in elkaar geslagen werd. Het zweet staat nog op mijn voorhoofd. Floris zet mijn bed overeind en zegt: "He rustig ademen." Nu pas merk ik dat ik heel snel adem. De paniek zit nog heel hoog. Floris pakt een glaasje water voor me. Angstig begin ik op mijn nagels te bijten.

Floris komt terug met een glaasje water. Met trillende handen neem ik een slok. "Zal ik Charlie halen?" Vraagt Floris dan. Ik schud mijn hoofd en antwoord: "Het is oké. Het was maar een droom. Ik ga gewoon weer slapen." Floris kijkt mij twijfelend aan en vraagt: "Weet je het zeker?" Ik knik hevig. Meteen sluit ik mijn ogen. Ik wil dat hij weggaat. Ik vertrouw hem niet.

Na een tijdje hoor ik hem weglopen. Dan begin ik meteen weer te huilen. Die droom voelde zo echt. En even dacht ik dat het mijn vader was die mij wakker maakte. Maar mijn vader wil mij niet meer zien. Met de seconde krijg ik meer moeite met ademen en al snel begin ik me te beseffen dat ik een astma-aanval heb. In paniek spring ik mijn bed uit en begin door de kastjes heen te zoeken of er ergens een inhaler ligt.

Als ik nergens een inhaler kan vinden ga ik de wc in om water te pakken. In de wc zie ik een rode knop met een alarmbelletje erop. In de hoop dat er dan iemand naar mij toe komt druk ik daarop. Er gaat meteen een alarm af in deze kamer. In de spiegel zie ik dat mijn lippen al blauw aan het worden zijn. Veel langer kan ik niet bij bewustzijn blijven.

*Einde Flashback*

"He, kom snel binnen." Zegt Charlie meteen als hij mij ziet. Ik bedank Floris en ga achter het bureau van Charlie zitten. Charlie geeft mij een kopje thee. "Je hebt het nog lang volgehouden." Zegt hij. Verbaast kijk ik hem aan. "Ik had je al eerder bij mij verwacht. Je hebt aardig lang alle pijn en angst kunnen onderdrukken." Gaat hij verder. Ik knik alleen. Charlie komt op de stoel naast mij zitten en pakt mijn pols vast. Nu pas zie ik dat ik zo diep mijn huid in gegaan ben dat het bloed. Charlie pakt een washandje en haalt al het bloed weg. Daarna plak hij overal een pleister overheen. Daarna zegt hij: "En nu gaan we eens even goed praten."