Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 12: Weg

Een half uurtje later zit ik nog bij Charlie. "Het doet Louis meer dan dat hij laat merken." Zegt Charlie. Verbaast kijk ik hem aan. "Toen hij het lokaal net uitliep huilde hij." Verteld Charlie. Hij huilde? Als ik dat had geweten had ik meteen naar hem toe gegaan. "Ik ga naar hem toe. Kijken of ik hem een beetje gerust kan stellen." Zeg ik tegen Charlie. Hij knikt meteen.

Half rennend ga ik naar onze kamer toe. "Louis?" Roep ik. Maar ik krijg geen reactie. Ook in de badkamer is hij niet. Dan zie ik een blaadje op het bed liggen met daarop: "Sorry." Daardoor raak ik een beetje in paniek. Snel loop ik naar de groepsruimte om te kijken of hij daar is. Iedereen zit op de bank, maar Louis is er niet bij. "Heeft iemand Louis gezien?" Vraag ik. Ze schudden allemaal hun hoofd. Zonder verdere uitleg loop ik naar de kamer van Liam. Daar klop ik op de deur. Als Liam open doet vraag ik meteen: "Is Louis hier?" Liam schudt zijn hoofd en vraagt: "Is er iets dan?" "Het zal wel niets zijn." Antwoord ik. Liam lijkt te twijfelen, maar gaat toch weer terug zijn kamer in. Niall komt naar mij toe en vraagt: "Zal ik helpen zoeken?" "Heel graag." Antwoord ik. Zo gaan we samen op zoek naar Louis.

Elke minuut die verstrijkt en elke ruimte waar hij niet is, raak ik meer in paniek. Ben ik hem echt kwijt? Is mijn gevoel juist en is hij weg. Ik zal nog in het bos kunnen zoeken, misschien is hij naar buiten gegaan. Niall komt naar mij terug gerend en zegt: "Hij is echt nergens." Nerveus begin ik weer op mijn nagels te bijten. "We vinden hem wel." Zegt Niall. En we zoeken weer verder. Ondertussen zijn er een paar anderen ook mee aan het zoeken.

Net als ik alle hoop begin op te geven komt Zayn naar mij toe gerend. "Louis zit bij mij. Het gaat niet goed. Hij denkt dat jullie boos zijn." Zegt hij. Ik slaak een zucht van opluchting. Nu weet ik tenminste waar hij is. We rennen terug naar de kamer van Zayn. "Louis?!" Roep ik meteen en ik trek hem in een knuffel. Ik begin meteen te ratelen. Louis begint te huilen. We kussen elkaar lang en liefdevol.

We hebben nog een tijdje gepraat over wat er gebeurd is. Uiteindelijk neem ik Louis mee naar onze kamer. We gaan samen op bed liggen. Het feit dat ik hem bijna kwijt was geraakt jaagt me enorm veel angst aan. Ik pak Louis' hand vast en wil deze voorlopig niet meer loslaten.

Uren lang hebben we gewoon samen in bed gelegen en gepraat. Nu gaan we ons bed uit om naar de groepsruimte te gaan. Ineens zegt Louis: "Harry, als ik jou was zal ik hulp halen." Verbaast staar ik hem aan. "Ik denk dat ik ga flauwvallen." Zegt hij. En dan ontstaat er een soort kortsluiting bij mij. What the fuck moet ik nu doen. "Ga hulp halen." Zegt Louis. Ik knik en ren de gang op. Aan het einde van de gang staat Niall, dus ik schreeuw: "Niall help!" Hij komt meteen naar mij toe gerend. Als in de kamer weer inloop ligt Louis bewusteloos op de grond.

Het is maar goed dat Niall de kamer ingelopen komt, want zelf ben ik ook aardig in paniek. "Oké Haz, jij gaat eerst even diep ademhalen." Zegt Niall tegen mij. Dus dat doe ik. Niall legt Louis op zijn zij en pakt een kussen voor onder zijn hoofd. "Nu kunnen we alleen maar wachten tot hij bij komt." Zegt Niall. Ik blijf zenuwachtig totdat Louis weer bij komt. Natuurlijk wil hij weer meteen opstaan, maar ik duw hem terug en zeg dat hij rustig moet blijven liggen. Als ik er van overtuigd ben dat het weer goed met Louis gaat gaan we voorzichtig naar de groepsruimte. Maar ik blijf hem wel nauwlettend in de gaten houden.

Tijdens het eten komen Rover en Finn binnen. Rover is echt een goede vriend geworden in die paar maanden dat ik hier in het begin was, dus ik ben blij dat hij er weer is. Maar natuurlijk moet hij ook weer even benadrukken hoe vaak ik het over Louis gehad heb. Mijn wangen worden rood van schaamte. Het is nu net alsof ik alleen maar over Louis gepraat heb sinds ik hem ken. Nou ja... Misschien was dat ook wel een beetje zo.

We zitten allemaal op de bank met elkaar te praten. Dit vind ik de fijnste momenten. Gewoon het gezellig samen zijn. Het voelt echt wel als een familie. Ik zit helemaal in gedachten als Louis ineens mijn naam roept. Zodra ik hem aankijk springt hij op en loopt de gang op. "Louis?" Roepen Liam en ik tegelijk. We rennen snel achter hem aan. Ik zie nog net hoe zijn hoofd met een vreselijke klap de grond raakt.

Charlie komt zijn kamer uit en komt ook naar ons toe. "Dit is al de derde keer vandaag dat hij flauwgevallen is." Zeg ik bezorgd. Ik ga bij Harry zitten en streel door zijn haar heen. Liam en Charlie leggen Louis in een stabiele zijligging. Zou er iets mis zijn met Louis? Zou hij ziek zijn en daardoor steeds flauwvallen? Waar kan het anders door komen?

Pas na een paar minuten komt Louis weer bij. Hij opent zijn ogen en knijpt ze dan meteen weer dicht. "Nee, probeer je ogen open te houden, Louis." Zegt Liam. Louis kermt zachtjes en doet zijn ogen dan weer open. Ik streel over Louis' arm en vraag: "Hoe voel je je?" "Gaat wel." Antwoord hij. Voorzichtig help ik hem overeind.

Van Liam moet Louis morgen bloed laten prikken bij Viv. Daar ben ik heel blij mee, want ik ben echt bezorgd om hem. Louis heeft ons overtuigd dat hij weer mee kan naar de groepsruimte, dus we zitten weer op de banken. Niemand doet raar, dat vind ik altijd zo fijn. Ze doen gewoon alsof er niets gebeurd is.