Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 18: Niet eten

"Goeiemorgen Love." Zeg ik tegen Louis als ik wakker word. Louis glimlacht alleen weer. Het gaat echt niet goed met hem. Hij heeft gister de hele dag niets gegeten. Niet bij het ontbijt, niet bij de lunch en niet bij het avondeten. Hij is ook de hele dag zijn bed niet uit geweest. Ik maak me echt zorgen om hem. "Kom je mee naar het ontbijt?" Vraag ik aan hem. Louis schudt alleen zijn hoofd. "Zullen we dan samen ontbijten op onze kamer?" Stel ik voor. Maar Louis schudt weer zijn hoofd. "Ik heb geen honger." Mompelt hij. Ik ga op de rand van zijn bed zitten en streel door zijn haar. "Ik maak me zorgen om je, babe. Je zorgt niet goed voor jezelf." Zeg ik bezorgd. Een traan rolt over Louis' wang en hij zegt meteen: "Sorry." Voorzichtig veeg ik die traan van zijn gezicht en antwoord: "Je hoeft geen sorry te zeggen. Je doet niets verkeerd. Ik ben gewoon bezorgd."

Iedereen zit al aan tafel als ik binnen kom. Ik maak weer snel drie boterhammen. Ik wrijf over mijn slaap, terwijl ik probeer te bedenken hoe ik Louis kan laten eten. "Wat is er, Harry?" Vraagt Liam. "Louis wilt nog steeds niets eten." Antwoord ik. Hij heeft al anderhalve dag niets gegeten. De dag dat het gebeurd is heeft hij ook niet geluncht en avond gegeten. "Wil je dat ik even met je mee loop naar Louis. Misschien dat ik met hem kan praten." Stelt Liam voor. Ik knik. Misschien dat Liam hem kan overtuigen om iets te eten.

Samen met Liam loop ik onze kamer in. Louis ligt nog precies hetzelfde als vanmorgen, gister en eergister. Het is alsof hij niet eens bewogen heeft in die tijd. "He Louis, hoe voel je je?" Vraagt Liam. Louis haalt alleen zijn schouders op. Liam gaat op de stoel zitten en ik ga op Louis' bed zitten. Louis steekt zijn hand naar mij uit, dus ik pak zijn hand weer vast. Meteen begin ik er over heen te strelen. "Wil je praten? Dat mag met Harry erbij, of zonder Harry." Stelt Liam voor. Louis pakt mijn hand nog steviger vast en haalt dan zijn schouders op. "Louis, we maken ons allemaal zorgen om je. Je hebt iets ongelooflijk traumatisch meegemaakt en je bent je daardoor echt aan het afsluiten. Het lijkt alsof je opgegeven hebt." Zegt Liam. Daardoor rolt er een traan over mijn wang. Dat is het... Louis is het aan het opgegeven. "je hebt al anderhalve dag niet meer gegeten." Gaat Liam verder. "Ik ben misselijk." Fluistert Louis.

Liam vind het ook moeilijk, dat zie ik aan hem. "Louis, is er iets wat wij voor je kunnen doen? Wil je misschien met Harry naar het bos? Moeten we Harry de rest van de dag vrij geven zodat hij bij jou kan blijven? Wil je met iemand praten?" Vraagt Liam dan. Louis haalt weer alleen zijn schouders op. Liam zucht en zegt: "Ik ga even overleggen. Vanmiddag ben ik terug." Louis en ik knikken. Als Liam weg is vraag ik aan Louis: "Ga je mee naar de les?" Hij schudt meteen zijn hoofd. Ik knik begrijpend en vraag dan: "Wil je dat ik bij je blijf?" Dan haalt Louis zijn schouders weer op. "Oké. Ik ga naar de les, maar na de les kom ik meteen weer naar jou." Zeg ik dan. Ik geef hem een kus op zijn hand en loop dan de kamer uit.

We beginnen vandaag met creatieve therapie van Charlie. Als ik ga zitten, komt Niall meteen naast mij zitten. "Hoe gaat het met Louis?" Vraagt hij zachtjes. Ik schud mijn hoofd en antwoord: "Niet goed." "Zal ik straks proberen te praten met hem?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. Ik weet het ook niet meer. Wat is goed en wat niet? Charlie is gister ook al geweest om met Louis te praten, Liam trouwens ook. Iedereen probeert het heel hard, maar Louis heeft het gewoon opgegeven.

De les is net begonnen als Liam binnen komt lopen. "Mag ik Harry even lenen." Vraagt hij aan Charlie. Charlie knikt meteen. Mijn hart klopt in mijn keel. Zou er iets met Louis zijn? Snel loop ik het lokaal uit. "We gaan even met Viv overleggen wat we gaan doen." Zegt Liam. Ik zucht opgelucht. Niets aan de hand dan. Tenminste... Het is niet erger geworden. Ik weet nog dat Liam met mij kwam praten...

*Flashback*

Charlie is meer dan een uur gebleven om over films te praten. Dat vond ik echt heel fijn. Hij is nu net weg, maar Liam komt al weer binnen lopen. Hij zet mijn bed overeind en komt naast mij zitten. "He Harry, ik wil even een soort intake met jou houden. Dan kunnen we je straks beter helpen." Zegt hij. Ik knik, maar eigenlijk wil ik dit helemaal niet doen. Hij gaat nu vast allemaal lastige vragen stellen. "Je hebt mij verteld dat je op straat woonde. Kun je me vertellen waarom je daar woonde?" Begint Liam. Zie je wel, ik zei toch dat hij lastige vragen ging stellen. Ik bijt nerveus op mijn nagel, terwijl ik iets bedenk.

"Waarom ben jij eigenlijk dit werkt gaan doen?" Vraag ik dan. Liam glimlacht en antwoord: "Ik wilde heel graag met jongeren gaan werken die het moeilijk hebben gehad. Ook wel jongeren met een rugzakje genoemd. Er waren weinig plekken waar jongeren goed terecht konden en ik wilde daar voor zorgen." Ik knik geïnteresseerd. "Kun je mij iets vertellen over jouw thuissituatie?" "Uhm... Ik groeide op met mijn vader en later stiefmoeder en haar kinderen. En jij... Heb je kinderen?" Ga ik verder. Liam grinnikt en antwoord: "Nee nog niet. Als ik wat ouder ben zou ik dat wel willen. En trouwens, alle jongeren die hier wonen zie ik wel een klein beetje als mijn kinderen. Maar terug naar jou... Hoe ben je precies op straat terecht gekomen?" Tot nu toe werkt mijn plan. "Wie was die andere man. Die erbij was toen je mij vond. Zayn." Vraag ik. "Zayn werkt hier ook. Wij waren studievrienden en nu ook collega's. Zayn is een toffe gozer. Als er ooit iets is, kun je ook altijd bij hem terecht." Verteld Liam. Ik knik alleen.

Een half uur later heb ik nog steeds niets verteld, maar weet ik wel zo'n beetje alles over Liam. "Ik moet gaan. Ik moet les geven. Van de week kom ik nog wel een keer terug om te praten." Zegt hij. Hij zet mijn bed weer omlaag en loopt dan de kamer uit. Bij de deur blijft hij stilstaan en draait hij zich om. Met een glimlach zegt hij: "Je hebt trouwens heel goed mijn vragen ontweken." Lachend schudt hij zijn hoofd.

*Einde Flashback*

We lopen de ziekenzaal in, daar zit Viv al op ons te wachten. We gaan allebei zitten. "Waar ik me nu zorgen om maak is dat hij niet eet. Twee dagen niet eten is echt niet oké. Ik snap dat hij zich niet goed voelt, maar als hij tijdens de lunch weer niets eet ga ik hem opnemen in de ziekenzaal." Zegt Viv. Liam en ik knikken instemmend. Viv heeft gelijk. Er moet iets gebeuren.