Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 32: Veilige plek

Het is al laat in de avond als ik op bed lig. Louis is er nog niet, die is bij Liam. Vandaag was een heftige dag. Vooral voor Louis. Hij heeft het er nog heel zwaar mee. Elke aanraking schrikt hij ineens van. Die fase waren we net voorbij. In het begin was hij ook zo bang voor aanraking, dat werd gelukkig vanzelf minder, maar nu is het weer erger geworden. Het vertellen over het misbruikt heeft blijkbaar weer herinneringen opgeroepen. Toen ik hem zo huilend en hyperventilerend onder de douche zag zitten, zag hij er echt zo gebroken uit. Het deed me aan mezelf denken, alleen bij Louis is het nog veel erger.

*Flashback*

Volledig in paniek loop ik de gang op, met tranen stromend over mijn wangen. Na mijn eerste les ben ik even op bed gaan liggen, maar ik werd wakker na een vreselijke nachtmerrie. Eigenlijk weet ik niet wat ik nu moet doen. De paniek heeft het van mij overgenomen. Het lijkt wel alsof de hele gang draait. Mijn ademhaling wordt steeds slechter. Wat moet ik doen?

"Harry?" Hoor ik ineens. Er rent iemand mijn kant op. Rover pakt mij dan vast aan allebei mijn schouders. "He rustig, je hebt een paniekaanval. Rustig ademen. We gaan naar Charlie toe." Zegt hij. Hij pakt mij vast aan mijn arm en neemt me mee. Als we ergens voor een deur staan klopt Rover aan. De deur wordt al snel door Charlie open gedaan. "Harry heeft een paniekaanval." Zegt Rover. Charlie bedankt hem en neemt mij dan mee naar binnen. Ik word op een stoel geduwd en Charlie komt tegenover mij zitten. "Adem even diep in, Harry. Je bent veilig hier. Je zit veilig op de groep, bij mij. Niemand kan jou nu kwaad doen." Zegt hij.

Meteen probeer ik diep in te ademen. Het lukt nog niet zo goed. Charlie legt zijn hand op mijn buik en zegt: "Bij elke keer dat je inademt duw je met je buik mijn hand weg. Inademen door je neus en uit door je mond." Daardoor probeer ik me echt te richten op mijn ademhaling en het wegduwen van Charlies hand. "Harry, je bent hier veilig. Vanaf nu doet niemand jou meer kwaad." Zegt Charlie tegen mij. Langzaam kalmeer ik.

*Einde Flashback*

Louis komt half slapend de kamer binnen gelopen. Liam is er ook bij. Louis komt meteen bij mij in bed liggen, helemaal tegen mij aan. Liam zegt dat we hem altijd mogen roepen als er iets is, daarna gaat hij de kamer weer uit. "Ontspanningsoefening?" Vraag ik aan Louis. Hij knikt alleen. Zijn ogen vallen al steeds dicht. Voorzichtig sla ik een arm om Louis heen en zeg: "Ga maar slapen. Ik ben bij je. Ik hou je veilig." Binnen een paar seconde is Louis in slaap gevallen.

Hopelijk slaapt hij goed vannacht, maar ik ben heel bang van niet. Hij durfde al niet te slapen. Hij heeft zelfs voorgesteld om de hele nacht films te kijken. De beelden van Louis, zo bang en kwetsbaar onder de douche willen niet uit mijn geheugen verdwijnen. Het breekt echt mijn hart. Zelf durf ik ook bijna niet te slapen. Bang voor nachtmerries over Louis. Wat zal hij allemaal meegemaakt hebben in dat pleeggezin? Ik durf er gewoon niet naar de vragen. Deels omdat ik Louis het niet wil laten herbeleven en deels omdat ik gewoon te bang ben voor het antwoord. Wat levert het mij op om het wel te weten? Waarschijnlijk alleen maar meer nachtmerries voor Louis en voor mij.

Halverwege de nacht schrik ik wakker van Louis' geschreeuw. "Sshh, rustig. Ik ben bij je. Je bent veilig." Zeg ik meteen, terwijl ik over zijn rug streel. Maar Louis springt meteen op uit bed en rent naar de badkamer. Daar laat hij zich op zijn knieën vallen en begint meteen over te geven. Ik ga achter hem zitten en streel weer over zijn rug. "Raak me niet aan, alsjeblieft." Smeekt hij. Natuurlijk haal ik meteen mijn hand van zijn rug.

Als hij na een paar minuten nog niet gestopt is met overgeven besluit ik Liam op te bellen. "Harry?" Vraagt hij slaperig. "Sorry, dat ik je bel. Maar het gaat niet goed met Louis. Hij is echt al heel lang aan het overgeven." Zeg ik. Liam antwoord dat hij eraan komt en dan hang ik op.

Uiteindelijk is Louis gestopt met overgeven. Liam haalt hem nu bij de wc vandaan en geeft hem wat water. Louis zit trillend tegen de muur aan. Zijn ogen draaien helemaal weg, daardoor begin ik een beetje in paniek te raken. "Louis!" Roept Liam, terwijl hij in zijn vingers knipt. Louis knippert en kijkt Liam dan verbaast aan. "Ben je er weer?" Vraagt Liam. Verbaast knikt Louis.

Nadat Louis wat vragen van Liam heeft beantwoord begin ik me ook wat minder zorgen te maken. Liam en ik helpen Louis overeind en lopen met hem mee naar bed. Louis gaat liggen in bed, ik ga meteen naast hem liggen. "Mag ik mijn arm om je heen leggen?" Vraag ik aan Louis. Als hij knikt, leg ik mijn arm om hem heen. Louis ligt nog steeds te trillen.

Liam is weer weg. Hij heeft geprobeerd Louis nog een beetje gerust te stellen, maar het werkte niet echt. Louis heeft ondertussen zijn shirt uitgedaan en ligt te trillen in mijn armen. Ik heb hem aangeboden om een schoon shirt te pakken, maar dat was niet nodig. "Mijn veilige plek is met jou. Als oude opaatjes." Een paar weken geleden heb ik die oefening ook moeten doen na een paniekaanval. Al vrij snel wist ik toen wat mijn veilige plek was. Dat was ook waar ik zelf al steeds aan dacht, om mezelf te kalmeren. Louis antwoord dat dat ook zijn veilige plek is. Om hem te kalmeren en hopelijk weer in slaap te laten vallen begin ik te vertellen: "We zitten in een schommelstoel te kijken naar onze kleinkinderen. Het is vroeg in de middag. De zon schijnt op onze gezichten. We hebben twee kleinzoons en drie kleindochters. Onze zoon en dochter zitten naast ons." Louis heeft mij door en vraagt of ik hem probeer in slaap te laten vallen. Natuurlijk ontken ik dit meteen, met een glimlach.

Langzaam en rustig blijf ik doorpraten over mijn veilige plek, totdat Louis is slaap gevallen is. "Slaap lekker, love. Ik hou van je." Zeg ik als hij in slaap aan het vallen is. Zachtjes kus ik zijn schouder.