Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 5: Flashback

Uiteindelijk ga ik maar op mijn bed een boek zitten lezen. Niet dat ik me daar op kan concentreren, maar ik moet toch iets doen. Die herinneringen blijven maar door mijn hoofd spoken.

*Flashback*

Bloed stroomt uit mijn neus en ik proef het bloed in mijn mond. Twee dronken gasten hebben mij in elkaar geslagen. Ze trapte zo vaak en hard tegen mijn rug dat ik mijn rug voelde kraken. Het kost me veel moeite om bij bewustzijn te blijven. Misschien moet ik ook gewoon maar niet die moeite nemen. Misschien is het beter als ik gewoon opgeef. Niemand die mij zal missen. Ik heb zoveel pijn. Als ik nu gewoon het bewustzijn verlies, is al die pijn misschien over.

Ineens staan er twee mensen voor mij. "He, gaat het wel?" Vraagt de één. "Kijk naar hem! Natuurlijk gaat het niet. Bel een ambulance." Zegt de ander. Die ander komt op zijn hurken voor mij zitten en zegt: "Ik ben Zayn en dat is Liam. Er komt een ambulance aan. Kan ik nog iets anders voor je doen." Het kost te veel moeite om mijn ogen open te houden, dus ik sluit ze. "He, hou je ogen open. Wat is je naam?" Zegt Zayn. Met moeite open ik mijn ogen weer en antwoord: "Harry." "Oké, Harry heel goed. Wij gaan voor je zorgen. Hoe oud ben je?" "Zeventien." Antwoord ik. Die ene, Liam dus, zegt dan: "De ambulance is er bijna." Zayn pakt mijn hand vast en zegt: "Het komt allemaal goed. Hou nog even vol." Maar ik kan niet meer. Mijn ogen zijn te zwaar, dus ik sluit ze.

*einde flashback*

Er wordt zachtjes op de deur geklopt en dan komt Louis binnenlopen. Meteen glimlach ik naar hem. Daardoor krijgt hij ook een glimlach. "Hey." Zeg ik dan. Hij gaat op het bed aan de andere kant van de kamer zitten en zegt dan ook: "Hey." Er zijn zoveel vragen die ik wil stellen, maar hij ziet er zo moe en gebroken uit, dat ik ze niet stel. Hij zal er uit zichzelf wel iets over vertellen als hij daar aan toe is. "Je ziet er echt moe uit, laten we maar gaan slapen." Zeg ik dan. Opgelucht zucht hij en gaat op het bed liggen. "Maak me gewoon wakker als er iets is. Wat dan ook." Zeg ik. Hij glimlacht naar mij en knikt. Dan doe ik het lichtje uit.

Even blijft het stil, maar hoor ik Louis fluisteren: "Harry...?" Ik ga meteen overeind zitten. "Mag het lichtje aanblijven?" Vraagt hij voorzichtig. "Ja, tuurlijk! Sorry." Antwoord ik meteen en zet het lichtje weer aan. "Gaat het?" Vraag ik. Louis knikt meteen. Hij gaat weer liggen, dus ik leg mijn hoofd ook weer op mijn kussen en zeg: "Slaap lekker." Dan is het weer even stil. Na een paar seconde zegt Louis: "Harry... Bedankt dat je mij verteld hebt waar je woont en dat je mij hier mee naartoe genomen hebt." Ik open mijn ogen en zegt: "Geen probleem, love." Daarna vallen mijn ogen meteen weer dicht. "Harry..." Zegt Louis dan zachtjes. "Ja?" Vraag ik met mijn ogen dicht. "Ik hou van je." Zegt Louis. Ik glimlach, open mijn ogen half en antwoord: "Ik hou ook van jou."

Rond acht uur ben ik wakker voor het ontbijt. Heel zachtjes stap ik uit mijn bed, om Louis niet wakker te maken. Snel kleed ik me in de badkamer om. Als ik dan mijn schoenen wil pakken laat ik één schoen uit mijn handen vallen. Godver, Harry! Louis is natuurlijk meteen wakker. "Sorry!" Zeg ik meteen. Hij grinnikt en antwoord: "Maakt niet uit." Ik ga op de rand van zijn bed zitten en vraag: "Hoe voel je je nu?" Hij komt rechtop zitten en antwoord: "Beter dan gister." Daar ben ik al blij mee. Dit zal denk ik ook echt een goede plek voor hem zijn.

Even is het stil tussen ons, maar dan zegt Louis: "Ik heb tegen Liam verteld dat ik hier ook opgenomen wil worden." Daar ben ik heel blij mee. Niet alleen zodat hij bij mij is, maar ook omdat het goed voor hem zou zijn als hij hulp krijgt. Zenuwachtig speelt hij met de deken, dus ik zeg: "Je hoeft niet zo zenuwachtig te zijn hoor. Ik weet niet wat jij allemaal hebt meegemaakt, maar ik kan merken dat het veel is en ik denk dat dit een hele goede keuze is geweest." Meteen komt hij tegen mij aan zitten en verbergt zijn gezicht in mijn shirt. Één arm sla ik om hem heen en met mijn andere hand streel ik door zijn haar. Zo blijven we een paar minuten zitten.

Uiteindelijk zegt Louis: "Harry, ik heb geen kleren." Ik krijg een glimlach op mijn gezicht en wil iets zeggen om hem te plagen, maar hij zegt al: "Nee... Waag het niet. Ik weet wat je wilt zeggen." Ik grinnik en zeg: "Ik denk dat één van de jongens wel kleren te leen heeft." Mijn kleren zijn veel te groot voor hem, daar heeft hij niets aan.

Als Louis uiteindelijk terug komt met kleren van Niall, gaan we samen naar het lokaal toe. "We hebben nu groepstherapie, wil je mee?" Vraag ik aan hem. Louis lijkt even te twijfelen, maar knikt dan toch. Hand in hand lopen we naar het lokaal.

We lopen het lokaal van James in. Samen met Louis loop ik naar James toe. "James." Roep ik. James draait zich naar ons om en dan zeg ik: "He, dit is Louis en hij heeft binnenkort zijn intake hier." James krijgt een glimlach en zegt: "Wat leuk jouw eindelijk te ontmoeten. Ik ben James, één van de psychologen hier. Ga lekker zitten." Iedereen zal wel zo reageren, omdat ik ze natuurlijk van alles over Louis verteld heb. En als ik het niet vertelde, vertelde Lily het wel. Louis en ik gaan naast elkaar in de kring zitten. James verteld dat we gaan beginnen met een voorstelrondje voor Louis. Niall begint. Natuurlijk begin ik meteen te stressen, want wat moet ik gaan vertellen? Moet ik hem nu alles al vertellen. Eigenlijk wil ik dat rustig vertellen, zonder alle anderen erbij. Maar is het heel gek als ik dat zeg. Misschien is dat juist raar.

Wat de anderen hebben verteld is allemaal niet bij mij binnen gekomen. En dan ineens ben ik aan de beurt. Dan probeer ik er maar een grapje van te maken en zeg: "Ik ben Harry en ik ben achttien. Aangenaam kennis te maken Louis." Iedereen schiet daardoor in de lach, ook Louis. "Ik heb jou een hele hoop te vertellen, maar dat doe ik liever een andere keer." Zeg ik dan eerlijk. Het voelt niet goed om dat nu te doen. Nu is Louis aan de beurt. Eigenlijk ben ik wel benieuwd wat hij gaat vertellen. Met een trillende stem verteld hij: "Ik ben Louis, ik ben zeventien en ik... Uhm... Ik... Ik..." Bezorgd pak ik zijn hand vast en zeg kalm: "Lou, je hoeft niets te vertellen als je dat niet wilt." Maar Louis zit echt in paniek te trillen op zijn stoel. Zijn ogen vullen zich met tranen.