Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 35: Wakker

Het is ver na middernacht als ik nog wakker lig. Piekerend over de afgelopen twee dagen, over de lessen die ik gemist heb en over mijn vader. Morgen, of eigenlijk over een paar uurtjes, ga ik weer wel naar de lessen toe. Het is tijd dat ik me er overheen zet.

"Harry?" Roept Louis ineens. Ik draai me naar hem om en antwoord: "Wat is er, babe?" Maar dan zie ik dat hij nog slaapt. "Harry!" Roept hij weer. Zachtjes streel ik over zijn wang en zeg: "Ik ben bij je." "Harry! Harry! Harry!" Schreeuwt hij weer. Ik probeer hem wakker te krijgen, maar het lukt me niet. "Harry! Haz! Harry!" Blijft hij schreeuwen. Dan komt Liam onze kamer in. "Heeft hij een nachtmerrie?" Vraagt Liam aan mij. Ik knik alleen. "HARRY!" Schreeuwt Louis nu. "Shh, Louis, het is oké. Je bent veilig, Louis." Probeer ik hem te kalmeren. Het lijkt alsof hij mij gehoord heeft, want hij stopt met schreeuwen. Weer streel ik zachtjes over zijn wang en zeg: "Babe, je bent veilig. Het was maar een droom. Ik ben bij je." Zijn ogen openen eindelijk. Meteen pakt hij mij hand vast. Liam vraagt of het gaat, waarna Louis knikt.

Louis en ik liggen uiteindelijk weer samen in bed en proberen weer in slaap te komen. Louis had gedroomd dat ik in handen van zijn pleegouders was gekomen. Hij was echt heel overstuur. En dat terwijl hij al slaapmedicatie gehad heeft gisteravond. Daar sliep ik echt uitstekend op.

*Flashback*

Terwijl Charlie en ik in het bos zitten zegt Charlie: "Ik heb eens na zitten denken..." Ik knik alleen. "Hoe zou je het vinden om tijdelijk medicatie te gaan slikken om je wat beter te voelen?" Nu haal ik mijn schouders op. "Wat voor medicatie?" Vraag ik dan. "Antidepressiva, om je suïcidaliteit te verminderen en slaapmedicatie." Antwoord Charlie. Ik knik weer en mompel: "Alles om me beter te voelen." Charlie knikt dan ook en zeg: "Ik ga het regelen met Viv."

Nadat ik mijn slaapmedicatie gehad heb ben ik meteen mijn bed in gegaan. Het is nu een uurtje geleden dat ik het heb ingenomen en ik heb wel het gevoel dat het iets doet. Ik voel me een stuk rustiger dan normaal. Alle dingen die normaal door mijn hoofd spoken lijken wel weg te zijn. Viv en Charlie hadden wel uitgelegd dat ik me er rustiger door zou voelen, maar ik had niet verwacht dat het zo goed zou werken.

*Einde Flashback*

Ineens schrik ik op uit mijn gedachten door Louis die een rare beweging maakt. Ik zeg er nog niets van. Misschien deed hij het wel per ongeluk. Het laatste wat ik wil doen is iets zeggen waardoor hij denkt dat hij iets verkeerd gedaan heeft.

Als hij nog een paar keer die beweging gemaakt heeft heb ik een idee over wat hij aan het doen is. Zachtjes vraag ik: "Wat doe je?" Louis ligt meteen doodstil en mompelt: "Niks." "Ben je jezelf pijn aan het doen, om wakker te blijven?" Vraag ik dan. Ik ga weer liggen en pak beide handen van Louis vast, zodat hij zichzelf geen pijn meer kan doen. Dan vraag ik aan hem om te beschrijven hoe de kamer van onze zoon eruit komt te zien. Natuurlijk doe ik dat alleen om hem af te leiden van zijn nachtmerrie en hem weer in slaap te krijgen.

Als ik de hele kamer van Darcy beschreven heb wil Harry zichzelf weer pijn doen, maar ik hou zijn handen tegen. "Niet doen. Je moet slapen." Zegt ik zachtjes. Tranen wellen op in zijn ogen en hij probeert tevergeefs aan de grip van mijn handen te ontkomen. "Ik wil niet slapen. Please, laat me niet slapen." Smeekt hij. Het breekt mijn hart, om hem te moeten dwingen om te gaan slapen. "Shh, je bent veilig bij mij. Ik hou je de hele nacht veilig. Je ligt veilig in mijn armen en ik laat je niet los." Zeg ik dan. Ik laat Louis' handen los en sla mijn armen om hem heen.

'S Ochtends word ik wakker door Louis die staat te douchen. Als ik op de wekker kijkt, zie ik dat het echt nog vroeg is. Het is pas net licht aan het worden. Toch besluit ik me dan ook maar aan te kleden. Misschien kunnen Louis en ik dan zo nog even naar buiten.

Louis ziet er echt heel moe uit als hij de kamer in komt lopen. Echt heel moe. Ik schrik er zelfs een beetje van. Zou hij misschien alsnog de hele nacht wakker hebben gelegen? "Goeiemorgen babe. Hoe heb je geslapen?" Vraag ik aan hem. Hij wrijft in zijn ogen en antwoord: "Slecht." Ik voel me een beetje schuldig, aangezien ik hem zo'n beetje gedwongen heb om te gaan slapen. Als hij dan echt geslapen heeft. Daar twijfel ik echt aan. Ik zeg er niets van, want ik wil niet dat Louis denkt dat ik hem niet geloof of vertrouw. Als het echt niet goed zou gaan zou hij dat toch wel tegen mij zeggen?

Voorzichtig pak ik Louis'

hand vast en vraag: "Als het echt niet goed met je zou gaan, zou je het dan eerlijk tegen mij zeggen." "Ik..." Begint Louis. Ik ga naast hem zitten en streel over zijn been heen. "Het gaat wel. Ik ben gewoon heel moe. De afgelopen nachten zijn zwaar geweest." Zegt hij dan. Ik knik begrijpend. "Als het niet meer gaat, of het iets anders aan de hand is zeg het dan tegen mij. Ik kan je helpen. Samen komen we er doorheen." Louis knikt met een treurige blik op zijn gezicht. Zachtjes druk ik een kus op zijn wang.

Samen lopen Louis en ik dan naar de groepsruimte toe. "Ik wil niet in de groep eten." Geeft Louis toe. "Laten we een boterham smeren en dan buiten gaan zitten." Stel ik voor. Louis knikt. Hij smeert één boterham en ik twee en dan gaan we samen voor de deur zitten. Hij is echt heel erg in zichzelf gekeerd. Ik blijf bezorgd naar hem staren. Moet ik dan toch iets gaan doen?