Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 1: Louis

Pov Harry

Iemand schopt mij in mijn maag. Meerdere keren. Ik proef bloed in mijn mond. "Laat me gaan, alsjeblieft." Smeek ik. Een trap tegen mijn gezicht. Aan mijn kraag word ik overeind getrokken. Een vuist in mijn gezicht. "Jij bent vuil. Je bent het leven niet waard." Roept de persoon tegen mij. Hij laat me terug op de grond vallen. Een trap tegen mijn rug. En nog één. En nog één. En nog één. Ik raak de tel kwijt. Totdat ik iets voel kraken in mijn rug. "Harry!" Schreeuwt iemand. Dan wordt het zwart voor mijn ogen.

"Harry! Harry! Harry!" De stem komt steeds dichterbij. Verschrikt open ik mijn ogen. Liam en Zayn staan aan mijn bed. Het zweet veeg ik van mijn voorhoofd en ik zeg: "Sorry ik droomde over mijn leven op de straat." Liam knijpt zachtjes in mijn schouder en vraagt: "Gaat het weer?" Ik knik alleen. Die droom blijft mij al maanden achtervolgen. Als ik ergens over droom dan is het daarover. Verschrikkelijk.

Zayn streelt over mijn schouder en zegt: "Ga even lekker douchen en kom je dan in de groep ontbijten?" "Is het goed als ik naar het bos ga. Ik voel me niet zo goed." Ze knikken allebei en Liam zegt dan: "Vandaag een dagje geen lessen, ga je dan wel naar Charlie vanmiddag?" Ik knik instemmend. De lessen zie ik niet zo zitten vandaag. Vandaag heb ik even tijd voor mezelf nodig. Elke dag ga ik een stapje vooruit, maar het gaat nog niet zo snel als ik zou willen.

Na het douchen trek ik meteen mijn schoenen aan en loop naar buiten toe. Volledig in gedachten loop ik over straat heen. Die dromen zijn zo verschrikkelijk. Het is nu nog erger, omdat ik ook mijn medicatie aan het afbouwen ben. Dat heeft echt wel effect op mij. Ineens voel ik iemand vol tegen mij aanlopen en omvallen. "Oh sorry, ik had je niet gezien. Het spijt me echt! Gaat het wel?" Zeg ik meteen. Een jongen van mijn leeftijd ligt op de grond voor mij en heeft tranen in zijn ogen. Fijn, ik heb weer iemand aan het huilen gemaakt. Waarom moet ik nou weer niet doorhebben dat ik iemand gewoon omver loop. Voortaan moet ik echt beter opletten. "Yep, alles prima." Zegt hij. Ik geloof er niets van. Het ziet er echt uit alsof het niet goed gaat met hem. Ik steek mijn hand uit om hem overeind te helpen. Fuck... Het is nog best wel een leuke jongen ook. "Weet je zeker dat het goed gaat? Ik ken je amper, maar ik maak me zorgen om je. Het ziet er niet uit alsof het goed gaat met je." Vraag ik.

De jongen begint te huilen, maar probeert meteen weg te lopen van mij. Ik trek hem terug aan zijn arm. We kijken elkaar recht in de ogen aan. Vlinders fladderen door mijn buik heen. Voorzichtig geef ik hem een knuffel. Hij vecht meteen om los te komen. Zie je nou wel dat er iets met hem is. "Sh, rustig. Ik doe je niets. Rustig maar." Fluister ik. Toch blijft hij vechten om los te komen, dus ik laat hem los. "N-niet doen..." Mompelt hij dan. Dus ik hou hem weer stevig vast.

Een paar minuten later is de jongen gestopt met huilen. Ik laat hem los en veeg de tranen van zijn gezicht. "Ik ben Harry." Zeg ik dan. De jongen grinnikt zachtjes en mompelt dan: "Sorry, dit is echt heel gênant." Maar ik schud mijn hoofd en antwoord: "Je hoeft geen sorry te zeggen. En ik vond het niet gênant, hoor. Ik zag dat je die knuffel kon gebruiken." Daarna is het ongemakkelijk stil tussen ons. "Kom, ik weet een mooi plekje waar ik altijd ga zitten als ik even alleen wil zijn." Zeg ik dan. Ik besluit hem mee te nemen naar het bos. Naar mijn plekje in het bos. Die wil ik delen met hem.

Pas vijf uur later ben ik onderweg terug naar de groep. Al die tijd heb ik zitten praten met Louis. Hij is echt heel lief. Echt een geweldige jongen. We hebben nummers uitgewisseld om contact te kunnen houden.

"Wat zit jij te glimlachen en dromerig voor je uit te staren?" Zegt Charlie als ik bij hem zit. Ik grinnik en mompel: "Niets." Charlie begint te lachen en zegt: "Bullshit. Er is wel degelijk iets." Ik vertrouw Charlie dus ik zeg: "Ik denk dat ik verliefd ben." Charlie krijgt meteen een grote glimlach op zijn gezicht. "Wie is het gelukkige meisje?" Vraagt hij. Meteen word ik zenuwachtig. Hier ben ik nog helemaal niet uit de kast gekomen. Het is nooit ter sprake gekomen. Charlie kijkt mij indringend aan en vraagt dan: "Wie is de gelukkige jongen?" Hij heeft helemaal geen uitdrukking op zijn gezicht. Niets afwijzends of afkeurend. "Louis." Mompel ik. Bij de gedachte aan Louis krijg ik meteen een glimlach op mijn gezicht. "Ik heb de hele dag met hem in het bos gezeten. Hij is echt heel lief. Maar er is wel wat met hem. Ik weet niet precies wat, maar er is iets aan de hand." Vertel ik. Charlie krijgt ook een glimlach en zegt: "Bouw een goede vertrouwensband met hem op dan verteld hij het misschien vanzelf."

Mijn gesprek met Charlie ging de rest eigenlijk alleen maar over Louis. We hebben niet over mijn nachtmerrie gepraat. Dat hoeft van mij ook niet. Daar wil ik niet meer aan terug denken. Er valt toch niets aan te veranderen. Het moet gewoon vanzelf minder worden. Het is al een stuk minder geworden.

Blijkbaar zit ik tijdens het avondeten ook weer voor me uit te staren, want Lily roept ineens: "Harry is verliefd." Hoewel ik weet dat het een grapje is vind ik het ook moeilijk. Iedereen zal er nu achter komen dat ik homo ben. De reden dat ik hier zit is deels gekomen doordat ik homo ben. Toen mijn stiefbroer en stiefzus daarachter kwamen was mijn leven over. Zenuwachtig begin ik op mijn nagels te bijten. "Is het waar?" Vraagt Niall. Bij de gedachte aan Louis krijg ik automatisch een glimlach op mijn gezicht. "Ja dus." Zegt Julie lachend. Ik durf het gewoon niet te vertellen, dus ik ga van tafel af en mijn eigen kamer in.

Waarom is dit nou weer zo moeilijk? Waarom moet ik nou weer op jongens vallen? Het zou juist fijn moeten zijn om verliefd te zijn, maar het roept nu alleen maar angst bij mij op. Zachtjes wordt er op mijn deur geklopt. Ik heb geen zin om open te doen. Nu wil ik even niemand zien. "Hazza, ik wilde alleen even zeggen dat niemand jou ooit zo veroordelen. Om wat voor reden dan ook. Jij bent zoals je bent en dat is precies goed." Hoor ik Niall zeggen. Dat doet me wel weer even goed.