Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 15: Gevallen

Als er op de deur geklopt wordt, stop ik met piekeren over Louis. "Lou, je kunt gewoon binnenkomen hoor." Roep ik lachend. Waarom zou hij nu ineens op de deur kloppen? Als Roan binnen komt lopen snap ik waarom er geklopt werd. "Oh Roan. Sorry, ik dacht dat het Louis zou zijn." Zeg ik dan. Roan lijkt heel nerveus. Zou er iets met hem aan de hand zijn? "Uhm... Harry... Ik moet je iets vertellen." Begint hij. Verbaast kijk ik hem aan. Wat zou er aan de hand zijn? "Ik moest je van Paul halen. Louis is bewusteloos. Hij heeft zijn hoofd gestoten en er is heel veel bloed. Maar iedereen is daar al om hem te helpen." Verteld Roan. Ik voel alle kleur van schrik wegtrekken uit mijn gezicht. Zo snel ik kan ren ik naar de groepsruimte.

Op mijn knieën val ik neer naast Louis. Dit was dus precies waar ik bang voor was. Ik was zo bang dat het een keer mis zou gaan en dat is nu gebeurd. Tranen beginnen over mijn wangen te stromen. "Louis!" Roep ik in paniek. Meteen pak ik de hand van Louis en knijp er zachtjes in. "Wat is er gebeurd?" Vraag ik. Viv antwoord dat hij met zijn hoofd op de stoel gevallen is.

Iedereen is druk met Louis bezig. Hij is bewusteloos. Zijn bloed ligt over de hele grond heen. "Moet hij naar het ziekenhuis? Waarom wordt hij niet wakker?" Vraag ik paniekerig. Niemand geeft mij antwoord. Het lijkt wel alsof iedereen in zijn eigen wereld leeft. De één is bezig met bellen, de ander is bezig met Louis, weer een ander is het bloed aan het weg halen. Het gaat in een waas aan mij voorbij.

Ineens begint Louis zachtjes te kermen. "Louis! Please open je ogen!" Smeek ik. Als Louis zijn ogen opent, knijp ik meteen in zijn hand. Langzaam begin ik een beetje hoop te krijgen dat het allemaal wel mee valt. "Louis, kun je iets zeggen? Hoe voel je je?" Vraagt Viv. "Klote." Antwoord Louis. En uit het niets begint hij dan in paniek te raken. Hij probeert overeind te komen, maar Charlie houdt hem tegen. "Shh, Louis, rustig. Ik doe je niets. Het is oké. Probeer rustig te blijven." Zegt Charlie. Louis ontspant meteen weer.

Louis sluit even zijn ogen, maar wanneer hij ze weer open doet raakt hij weer in paniek en begint hij over te geven. Voorzichtig streel ik over zijn rug. Uiteindelijk weet hij uit te brengen dat hij hier weg wilt. Charlie tilt hem voorzichtig op en tilt hem naar de gang. Op de gang zegt Charlie dat ik op de grond moet gaan zitten. Hij legt Louis dan met zijn hoofd op mijn schoot. Zachtjes begin ik door zijn haar te strelen. Nu pas merk ik hoe erg mijn handen trillen. Dit heeft mij zo ongelooflijk laten schrikken. Al dat bloed roept herinneringen op.

*Flashback*

Voor de zesde dag op rij lig ik te staren naar het plafond. Ik word helemaal gek van de verveling. Dan komt Liam binnen lopen. Ik ben blij iemand te zien. Liam zet meteen mijn bed een stukje overeind. "He Harry, ik moet je iets vertellen." Begint hij. Daardoor word ik zenuwachtig. Zal het iets slechts zijn. Zal ik toch weer terug de straat op gestuurd worden? Nerveus begin ik weer op mijn nagels te bijten. Liam gaat verder: "We hebben contact gehad met jouw vader. We hebben hem uitgelegd dat je nu hier opgenomen zit. We hebben ook verteld dat hij langs mag komen voor de intake, maar hij gaf aan niet te willen komen. Hij wilt verder geen contact meer."

Het voelt alsof er een mes in mijn hart gestoken is. Mijn eigen vader wil mij niet meer zien en geen contact meer. "Harry?" Vraagt Liam voorzichtig. "Wil je erover praten?" Ik schud mijn hoofd en antwoord: "Ik wil even alleen zijn." Liam knikt. Hij zet mijn bed weer omlaag en verlaat dan mijn kamer. Zodra hij weg is begin ik hysterisch te huilen. Tranen blijven maar komen. Ik wil hier niet meer zijn. Ik voel me opgesloten in deze kamer. Voorzichtig sta ik op uit mijn bed en ga weg van de ziekenzaal.

Zonder dat iemand mij ziet loop ik door het gebouw. Ergens kom ik een trap naar boven tegen en die ga ik op. Elke stap doet onwijs veel pijn aan mijn rug. Toch blijf ik doorgaan. Na wat trappen op te zijn gegaan kom ik uit op het dak. Dat vind ik fijn. Even buiten, even frisse lucht. Ik ga op de rand van het dak zitten, mijn benen bungelen naar beneden. De gedachte om mezelf naar beneden te laten vallen gaat door mijn hoofd. Als zelfs mijn eigen vader mij niet meer wil, waarom zou ik dan nog doorgaan. Nu heb ik spijt dat Charlie mijn mesje heeft.

Na even om me heen te hebben gekeken zie ik een stuk uitstekend metaal. Daar schuif ik heen. In één vloeiende, harde beweging haal ik mijn pols eroverheen. Het bloed begint er meteen uit te stromen. Het is een diepe wond deze keer. Dat metaal was scherper dan verwacht. Ik kijk toe hoe mijn bloed op de grond valt.

*Einde Flashback*

Een uurtje later liggen Louis en ik samen op bed. De wond op zijn hoofd is geplakt. Hij voelt zich al een stuk beter. Even leek er nog veel drama te komen. Bijna was ik weggegaan van de groep. Louis dacht dat ze hem weg zouden sturen. Nou, dan zou ik ook meteen weg zijn. Ik zou niet meer zonder Louis kunnen. Gelukkig bleek dat allemaal een misverstand te zijn. Ik heb Louis nog helpen omkleden, omdat hem dat niet zelf lukte. Hij bleef verbazingwekkend rustig toen ik hem aan het uitkleden was. Ik merkte wel wat spanning op, maar minder dan ik verwacht had. Misschien dat mijn vermoeden over misbruik toch niet klopt. Met een arm beschermend om Louis heen lig ik nu bed.