Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 16: Misbruikt

Samen met alle andere jongens ben ik aan het lasergamen. We zitten nu met z'n alle in de kantine iets te drinken. We gaan zo meteen verder voor een tweede ronde. Ineens voel ik mijn telefoon af gaan. Het is Charlie. "Hey Charlie!" Zeg ik vrolijk. De anderen zijn meteen stil. "Zijn de andere jongens bij je?" Vraagt hij. Ik zet de telefoon op luidspreker, waarschijnlijk wil Charlie iets aan ons allemaal vertellen. "Ja, hoezo?" Vraag ik. "Luister goed, ga samen met Rover naar een andere ruimte toe waar het rustig is." Zegt Charlie dan. Rover staat meteen op en we lopen samen naar buiten toe. Ik durf eigenlijk niet eens te vragen wat er aan de hand is. "Charlie, je maakt me echt bang. Wat is er aan de hand?" Vraag ik redelijk angstig. Er is iets gebeurd met Louis. Dat moet wel. Charlie antwoord: "Er is iets goed mis met Louis. En we kunnen hem nu nergens vinden. We hebben het hele gebouw doorzocht." Dan slaat de paniek bij mij meteen toe. Louis is weg. Hij is weg... Rover pakt mijn arm vast en zegt: "Harry, blijf rustig. Waar zou hij heen zijn?" "Het bos!" Roep ik meteen. "Liam weet waar. Ik ga daar nu ook heen." Dan hang ik op.

Eigenlijk wil ik meteen gaan rennen richting het bos, maar Rover houdt mij tegen. "Spring in mijn auto." Zegt hij. Hij springt snel achter het stuur en als ik zit rijd hij meteen richting het bos. "Het komt wel goed, Harry. Je vind hem wel." Zegt hij. Ik knik alleen.

Binnen een paar minuten zijn we op de parkeerplaats van het bos. Ik spring meteen de auto uit. Liam en Charlie komen ook net aan. "Ik rij weer terug naar de anderen. Bel me als je mij nodig hebt." Zegt Rover. Ik bedank hem en ren dan met Liam en Charlie het bos in. Natuurlijk weet ik meteen waar we naartoe moeten. Als Louis ergens in dit bos is, is hij op ons plekje. Daar ren ik meteen naartoe. Liam en Charlie rennen achter mij aan.

Gelukkig zie ik Louis dan op de grond liggen. "Louis!" Roep ik. Louis springt op en begint te rennen. Dat verbaast me. "Louis, ik ben het, Harry." Roep ik. Maar Louis blijft rennen. Met de seconde begin ik me meer zorgen om hem te maken. Liam en Charlie hebben een stuk afgesneden en staan ineens voor Louis. Louis kijkt in paniek om zich heen en laat zich dan huilend op zijn knieën vallen. "Louis, wat is er aan de hand?" Vraag ik, terwijl ik voorzichtig dichterbij kom. Louis huilt echt hartverscheurend. "Ik ga mijn hand op je arm leggen, maar verder doe ik je niets. Ik hou van je." Zeg ik, als ik dichtbij genoeg ben om hem aan te raken. Maar als ik hem daadwerkelijk aanraak, raakt hij meteen in paniek. Snel haal ik mijn hand van hem af. "Oké, rustig. Mijn hand is al weg. Rustig maar." Zeg ik. Liam zegt dan: "Louis, we willen je helpen, maar dat kan alleen als je verteld wat er aan de hand is." Louis geeft geen antwoord.

Minuten later staat Louis op en zegt: "Ik moet weg." Gelukkig gaan Liam en Charlie meteen voor hem staan. "Pleaseee... Ik moet weg!" Smeekt Louis. Wat zou er toch gebeurd zijn? Charlie had wel gelijk... Er is iets goed mis met Louis. Als Louis weer probeert weg te komen sla ik beide armen van achter om hem heen. Hij begint meteen in paniek te gillen. "Ssh, ik ben het maar. Ik hou van je. Verdomme Louis, ik hou zoveel van jou. We komen hier doorheen. Samen. Je staat er niet meer alleen voor." Fluister ik in zijn oor. Langzaam stop Louis dan met gillen. Hij laat zich door zijn benen zakken en voorzichtig zak ik met hem mee. Louis blijft nu gelukkig in mijn armen zitten.

Als Louis iets kalmer is vraagt Charlie: "Louis, wat is er gebeurd." Louis begint meteen te trillen in mijn armen. Hij begint weer te huilen en zegt dan snikkend: "Hij probeerde mij te verkrachten." Mijn hart lijkt wel even te stoppen. "Wie?" Vraag ik meteen. Louis krimpt ineen en antwoord: "Vince." Geen idee wie Vince is, maar ik wil het ook niet vragen nu. Misschien ook maar beter dat ik het niet weet, want het liefst zou ik hem vermoorden.

Ik blijf Louis stevig vasthouden in mijn armen, terwijl Liam is weggelopen op te bellen. "Ik hou zo veel van je, babe." Fluister ik in zijn oor. Louis ziet er niet goed uit. Hij lijkt... Gebroken. Dat is het goede woord, hij ziet er gebroken uit. Misschien nog wel meer dan die dag dat ik hem mee heb genomen naar de groep.

Na een lange tijd komt Liam terug en zegt hij dat Vince is opgepakt. We hebben heel erg geluk gehad dat er in alle lokalen een camera hangt. Louis hoeft gelukkig ook niet te getuigen en zijn pleegvader wordt ook opgepakt. Eindelijk gebeurd er iets goed voor Louis. Ook al was er eerst iets verschrikkelijks voor nodig. Ik heb zo'n spijt dat ik naar het lasergamen ben gegaan. Anders was ik er gewoon geweest om Louis te beschermen.

Terug op de groep verteld Charlie aan iedereen wat er gebeurd is. Nu weet ik ook wie Vince is en hoe hij binnen gekomen is. Als Charlie vraagt om wat extra rekening te houden met Louis, raakt Louis in paniek. Gelukkig zegt Niall dan: "Natuurlijk houden we wel rekening met jou. Hier op de groep houdt iedereen rekening met elkaar. We helpen elkaar overal doorheen. En daar hoor jij ook bij!" Zo is Niall. Hij is echt een goede vriend geworden. Ik weet nog de eerste keer dat ik hem ontmoette.

*Flashback*

Bloed druppelt nog tussen mijn vingers door als ik ineens iemand het dak op hoor komen. Daardoor raak ik in paniek. Mijn arm hou ik snel achter mijn rug. Als ik me omdraai om te kijken wie het is, is het tot mijn verbazing een jongen van mijn leeftijd. "Jij moet Harry zijn." Zegt hij. Ik knik alleen. "Ik ben Niall. Ik zit hier ook opgenomen." Hij steekt zijn hand uit, maar als ik zijn hand wil schudden zie ik dat mijn hand helemaal bebloed is. Snel trek ik mijn hand terug. "Ben je gewond? Moet ik Charlie halen?" Vraagt hij. Ik schud snel mijn hoofd. Niall knikt begrijpend en vraagt: "Mag ik het zien?" Twijfelend laat ik mijn arm zien. "Oh, dat is gelukkig niet zo diep. Wacht hier, ik ben zo terug." Zegt hij en dan gaat hij snel het dak af.

Als hij terug komt pakt hij voorzichtig mijn arm en spoelt met een flesje water wat het ergste bloed weg. Daarna doet hij er wat jodium op. "Dit kan even prikken." Waarschuwt hij. Maar het valt heel erg mee. Daarna doet hij wat gaasjes op de snee en rolt er dan verband omheen. "Zo, dat zit ingepakt. Als je je mouw er overheen houdt, zullen ze het niet zien. Maar eerlijk gezegd, zou ik dat niet doen. Je kunt ze vertrouwen, ze zijn hier om je te helpen. Ze worden niet boos." Zegt Niall. Ik knik weer alleen. "En nu kun je maar beter naar beneden gaan, voordat ze de politie bellen ofzo. En volgens mij moet jij ook snel weer plat liggen." Gaat hij verder. Ik grinnik en dan lopen we samen naar beneden toe.

Charlie staat beneden al op ons te wachten. "Harry, wat ben ik blij jou te zien. Kom, gauw je bed in terug." Zegt hij. Voorzichtig legt hij een hand op mijn rug. Hij is inderdaad helemaal niet boos. Als we terug lopen naar de ziekenzaal, draai ik me nog om naar Niall en roep: "Niall." Als hij zich ook omdraait zeg ik: "Thanks." Hij glimlacht en dan loop ik met Charlie weer mee. Charlie loopt met mij mee naar mijn bed. Pas als ik weer plat in mijn bed lig, voel ik de rugpijn. "Zal ik je pijnstillers geven." Vraagt Charlie. Vermoeid knik ik. Charlie geeft mij pijnstillers en zegt dan: "Jij gaat eerst even uitrusten en daarna kunnen we even praten als je daar behoefte aan hebt." Ik knik alleen en sluit dan mijn ogen.

*Einde Flashback*

Niet veel later liggen Louis en ik op bed. Louis wilde niet dat ik bij hem zou liggen. Wat ik heel goed begrijp. Ik snap dat die aanraking hem nu angst aanjaagt. En dat is wel het laatste wat ik wil doen. Ik wil dat hij zich veilig voelt bij mij, dus ik geef hem de ruimte die hij nodig heeft. Misschien dat het morgen al weer beter gaat.

Jongens, ik heb ontdekt dat ik echt raar ben...

Als ik schrijf dat Harry iets doet, doe ik dat ook. Dus als Harry in mijn verhaal op zijn nagels bijt, doe ik dat ook. Echt super stom hahaha