Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 11: Goed mis

Nog moe plof ik neer op de bank. Louis zou ook naar de groepsruimte gaan, maar ik zie hem nog niet. Op dat moment komt hij de groepsruimte inlopen. Hij geeft mij een kus op mijn wang en komt naast me zitten. Mijn hart maakt weer even een klein sprongetje. Wat hou ik toch veel van Louis.

Dan komt Charlie de groepsruimte in en roept: "Hebben jullie nou nog steeds de tafel niet gedekt?!" We beginnen allemaal te lachen, want dat is Charlies taak vandaag. Maar Louis begint in blinde paniek de tafel te dekken. "Louis." Roep ik. Charlie kijkt mij heel schuldig aan. Hij wist natuurlijk niet dat Louis zo zou reageren. Ik loop naar Louis en sluit hem stevig in mijn armen. Hij verstijft meteen. "Louis, rustig maar. Ik ben het, Harry." Zeg ik rustig. Dan ontspant Louis een beetje, maar hij blijft hyperventileren. Voorzichtig ga ik zitten, met Louis nog in mijn armen. "Concentreer je op je ademhaling. Rustig maar." Ga ik verder. Louis neemt meteen een diepe hap adem. Al snel is hij weer rustig. Charlie bied meteen zijn excuses aan, maar Louis zegt dat hij er niets aan kan doen. Dan legt Louis uit: "Van mijn pleegouders moest ik altijd de tafel dekken en opruimen en zo en als ik dat niet deed zat ik in de problemen, daardoor raakte ik nu in paniek." Volgens mij is er heel veel gebeurd in dat pleeggezin.

We beginnen met traumatherapie van Liam. Dat heb ik al een aantal keer eerder gehad en dat kan best heftig zijn. Liam vraagt aan Louis om te beginnen. Ik ben heel benieuwd wat Louis gaat vertellen. Een beetje angstig knijpt Louis in mijn hand. Zijn hand blijf ik stevig vasthouden. Hij begint te huilen en trilt heel erg. Liam zegt dat hij niet te ver weg mag zakken. Het echt eng om Louis zo te zien. Uiteindelijk opent hij zijn ogen en zegt dat zijn ergste herinneringen de eerste nacht bij zijn pleeggezin is. Waarom wilt hij niet vertellen. Ik heb vermoedens van wat er allemaal gebeurd is met hem, maar ik weet het natuurlijk allemaal niet zeker.

Tijdens de depressieles gaat het helemaal mis. Louis zit op een stoel en ineens zie ik zijn ogen wegrollen. Net op tijd kan ik hem opvangen, zodat hij niet op de grond valt. Heel zachtjes leg ik hem neer op de grond. Alle ogen zijn nu op ons gericht. "Hij is flauwgevallen." Roep ik naar Floris. Floris komt meteen naar ons toe. De rest gaat gelukkig rustig zitten. We gaan op onze knieën bij hem zitten. Zachtjes tik ik met mijn vinger op Louis' wang en roep zijn naam. Verward opent hij zijn ogen. Hij probeert meteen overeind te komen, maar Floris duwt hem terug. Hij vraagt Louis wat er gebeurd is, maar Louis weet het niet. Ik leg hem uit wat er gebeurd is.

Ineens word ik heel bezorgd over die wonden op zijn rug. Kan het dat hij door de ontstekingen is flauwgevallen? "Kan hij zijn flauwgevallen door ontstekingen?" Vraag ik ineens. Floris knikt meteen. Ik zie Louis angstig worden, maar we moeten weten of het erger geworden is. "Mag Floris kijken?" Vraag ik dan. Als hij het echt niet wil dan kunnen we naar Viv of Liam. Wat hij het fijnst vind. Maar hij knikt gewoon. Ik pak de rand van zijn shirt beet, maar doe verder nog niets. Pas als Louis knikt schuif in zijn shirt omhoog. Als Floris de rug van Louis aanraakt, raakt Louis volledig in paniek. Hij begint angstig te schreeuwen. Snel pak ik zijn hand vast en zeg: "He Louis, je bent veilig. Ik ben bij je. Je bent veilig." Anderen beginnen hem ook aan te raken, maar dat maakt het alleen maar erger. Eigenlijk moet iedereen gewoon weg, dan kan ik Louis kalmeren.

Dan roept Julie ineens dat iedereen hem los moet laten en een meter achteruit moet gaan. Als Floris dan iets zegt raakt hij weer in paniek. En voor het eerst gaat de gedachte dat Louis misbruikt is door mij heen. Hij is zo bang voor aanraking. Alleen de gedachte daaraan maakt me misselijk. Voorzichtig vraag ik aan Louis of het gaat. Als hij knikt sla ik een arm om hem heen. Hij zegt mij meteen dat ik dat niet moet doen, dus ik laat hem los. Als hij zijn hand uitsteekt pak ik zijn hand vast. Louis mompelt dat het hem spijt en dan begint hij hard te huilen. Hij huilt zo erg dat hij moet hyperventileren. Hij zegt van alles, maar er is geen woord van de verstaan. "Les is voorbij, gaan jullie maar." Zegt Floris dan. Stilletjes gaat iedereen weg. Louis heeft ergens mega erge flashbacks door. Het breekt mijn hart om hem zo te zien.

Pas na een paar minuten is Louis weer wat rustiger. Louis sluit zich meteen af voor iedereen. Hij wilt met niemand praten. Hij wilt alleen maar douchen en slapen. "Ik heb al te veel gezegd." Zegt hij. Ik vraag me af waar hij op doelt. Snel loopt Louis het lokaal uit. Natuurlijk wil ik meteen achter hem aan, maar Floris houdt mij tegen. "Laat hem even gaan. Hij heeft tijd nodig. Geef hem een klein beetje ruimte." Zegt Floris. Met een zucht knik ik.

De hele les van Charlie is Louis ook afwezig geweest. Hij zat helemaal alleen in het hoekje van het lokaal. We hebben allemaal geprobeerd met hem te praten, maar hij was helemaal van de wereld. Het kwam gewoon niet bij hem binnen. Toen moest ik denken aan wat Floris tegen mij zei. Misschien heeft hij inderdaad nog wat ruimte nodig. Daarom ga ik ook niet meteen naar onze kamer. Ik besluit naar Charlie toe te gaan.

"Het doet je veel hè?" Vraagt Charlie meteen. Ik knik. Hij heeft mij weer een kopje thee gegeven. "We doen echt hard ons best om hem te helpen." Zegt Charlie. Dat weet ik ook wel. Zij kunnen er ook niets aan doen. Alle dingen die ik heb geprobeerd te verdringen komen weer terug. "Waar moet je aan denken?" Vraagt Charlie.

*Flashback*

"Goedemorgen Harry, hoe voel je je vandaag?" Zegt Charlie als hij binnen komt. Eigenlijk voel ik me heel slecht, maar dat wil ik hem niet vertellen. "Wist jij dat er driehonderd tweeënzeventig gaatjes in het plafond zitten." Zeg ik. Charlie grinnikt en antwoord: "Nee, maar goed om te weten." Dat hij er om kan lachen lucht mij een beetje op. Voorzichtig zet hij mij bed een stukje rechter op. De hele dag moet ik plat liggen, dus af en toe rechtop zitten voelt heel fijn. Als ik zie dat Charlie wat gaasjes en verband pakt, raak ik een beetje in paniek. "Mag ik je verband verschonen?" Vraagt hij dan. Zenuwachtig bijt ik op mijn nagels. Ik was helemaal vergeten dat mijn verband elke dag verschoont wordt. "Is dat een nee?" Vraagt Charlie. "Ik... Ik moet je wat vertellen." Geef ik dan toe.

*eind flashback*