Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 21: Grapje

"Harry!" Hoor ik ineens. Verbaast kijk ik op. Iedereen zit mij aan te staren. "Wat is er?" Vraag ik. James glimlacht medelevend en zegt: "Ik vroeg iets aan je, maar volgens mij zit jij heel ergens anders met je hoofd." Een beetje beschaamd knik ik. "Ga maar naar Louis." Zegt James dan. Ik bedank hem en ga snel het lokaal uit.

Met trillende handen doe ik de deur naar onze kamer open. Zal Louis boos zijn? Of nog erger, zal hij mij niet meer vertrouwen? Als ik naar binnen loop, zie ik dat Louis weg is. Zijn jas en schoenen zijn ook weg, dus ik denk dat hij naar buiten is. Dat is goed. Het is goed dat hij naar buiten is. Gister wilde hij nog niet eens zijn bed uitkomen en nu is hij buiten.

Toch ben ik nog steeds een beetje bang dat hij boos op mij is. Ik heb geen zin om terug naar de les te gaan, dus ik ga buiten voor de deur zitten. Even frisse lucht. Normaal zou ik nu naar het bos gaan, maar ik wil in de buurt blijven voor Louis.

Ineens begin ik me zorgen te maken om Louis. Wat nou als hij weer weggelopen is? Wat nou als hij het allemaal niet meer aankan. Zelf heb ik ook suïcidale gedachten gehad, dus ik snap het heel goed als hij dat ook heeft. Een paar dagen geleden leek het alsof hij alles opgegeven had. Wat nou als dat echt zo is?

*Flashback*

Ik kan het niet meer. Het is me te veel. Ik wil dit niet meer. Niemand die mij zal missen. Charlie, Liam en Zayn zullen ook alleen maar blij zijn dat ze van mij af zijn. In één van de kastjes heb ik een stripje paracetamol gevonden. Maar alleen een stripje paracetamol is niet genoeg. Eigenlijk moet ik nog sterkere medicijnen vinden.

"Harry?" Hoor ik ineens. Verschrikt draai ik me om. "Wat ben je aan het doen?" Vraagt Charlie. "Niks! Laat me gewoon met rust." Antwoord ik. Achter me hoor ik Charlie dichterbij komen. "Ga... Ga gewoon naar iemand anders. Ik wil alleen zijn." Zeg ik. Maar ineens word ik vast gepakt aan mijn arm. "Dit is niet de oplossing, Harry." Zegt Charlie. Meteen probeer ik me los te maken van hem, maar hij houdt mij stevig vast. "Shh, rustig Harry. Ik doe je niets. Ik ben hier om te helpen." Zegt hij. Ik probeer me nog steeds los te trekken en zeg: "Ik wil niet meer Charlie. Ik kan niet meer. Laat me er gewoon een einde aan maken. Ik wil niet meer." "Rustig Harry. We moeten aan je rug denken. Als je niet kalmeert moet ik hulp inschakelen om je te fixeren." Gaat Charlie verder. Op dat moment kalmeer ik een beetje. Charlie brengt mij terug naar mijn bed en ik ga weer liggen. Dan begin ik te huilen en smeek Charlie: "Laat me er gewoon een einde aan maken. Ik wil niet meer, Charlie."

*Einde Flashback*

Ondertussen heb ik me al zo lang druk gemaakt om Louis dat de volgende les al weer begint. Als ik naar binnen loop is iedereen bezig met het verplaatsen van de tafels. "Alle tafels moeten naar de kamer van Floris." Zegt Mason. Ik knik en begin meteen te helpen.

Ineens gaat mijn telefoon af. Als het Louis is schrik ik een beetje en neem snel op. "Hey Hazza." Zegt hij. "Alles goed?" Vraag ik bezorgd. Louis antwoord: "Ja rustig maar. Alleen Charlie heeft jullie net gebeld om te zeggen dat jullie de stoelen en tafels voor de kamer van Floris moeten zetten, maar dat is niet zo. Ik was namelijk bij hem en hij heeft dat alleen gezegd om Floris te pesten. De stoelen en tafels moeten naar de groepsruimte. Floris is namelijk in zijn kamer en kan er nu dus niet uit. Dat vond Charlie een hilarisch idee." "God... Ik had het kunnen weten! Verdomme. Jongens! Alle stoelen en tafels moeten naar de groepsruimte." Roep ik dan. Iedereen begint te zuchten en dan beginnen we alle tafels maar naar de groepsruimte te brengen.

Als Louis en Charlie samen in de gang staan begint het tot ons door te dringen dat het allemaal één grote grap was. Toch kan ik er wel om lachen. Zeker omdat Louis er aan mee gewerkt heeft. Dat wil dus zeggen dat het echt beter gaat met Louis. Al mijn zorgen waren dus onzinnig. Louis komt dan naar mij toe lopen en geeft mij heel snel een kus op mijn lippen. Dat is de eerste keer sinds het misbruik. Mijn hart gaat meteen sneller kloppen en de vlinders fladderen door mijn buiken. Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn wang en zeg: "Ik hou van je."

Nadat we alle tafels terug hebben gezet in het lokaal is Louis nog even zijn bed in gegaan. "He Charlie... Heb je even?" Vraag ik dan. Charlie knikt meteen. Er was niet genoeg tijd meer om nog les te geven. Dat vind ik juist fijn, want dan kan ik even praten met Charlie. Die herinneringen van net zitten mij nog heel hoog, net als de angst om Louis kwijt te raken.

In Charlies kamer gaan we aan het bureau zitten. "Thee?" Vraagt Charlie. Ik knik, dus hij gaat thee zetten. Nerveus ga ik weer op mijn nagels bijten en vraag: "Hoe ging het met Louis?" Charlie glimlacht en zegt: "Daar kan ik je weinig over vertellen. Hij is met mij mee geweest naar buiten. We hebben amper gepraat." Charlie geeft mij mijn thee aan. Ik knik begrijpend en zeg: "Ik moest denken aan de eerste keer dat ik een zelfmoordpoging wilde doen. Daardoor was ik zo bang dat Louis dat ook van plan was." Charlie knikt begrijpend en antwoord: "Louis maakt goede stappen vooruit, dus maak je niet te veel zorgen." Ik snap dat Charlie niet te veel informatie mag geven, maar ik vind het fijn om te weten dat Louis stappen vooruit maakt. Dat idee had ik net wel een beetje, door die grap die hij uithaalde, maar nu weet ik het zeker. Ik hoef me niet zoveel zorgen meer te maken.