Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 37: Masseren

'S avonds liggen Louis en ik samen in bed. Hij was echt vrolijk vandaag. Die dagen slaap hebben hem echt goed gedaan. Louis ligt nu nerveus met zijn shirt te spelen. "Ik ben best wel bang om te gaan slapen." Geeft hij dan toe. Dat idee had ik al. "Het komt echt goed. Je hebt je medicijnen ingenomen en ik ben bij je." Probeer ik hem gerust te stellen. Louis knikt alleen.

Een uur later liggen Louis en ik nog niet te slapen. "Ik ben gewoon te nerveus om te gaan slapen." Zegt Louis zuchtend. Ik streel door zijn haar heen en zeg: "Ik weet wel een manier zodat je je kunt ontspannen." Ergens ben ik een beetje bang voor zijn reactie, maar toch wil ik het proberen. Louis kijkt mij vragend aan. "Mag ik je masseren?" Vraag ik dan maar gewoon. Louis lijkt te twijfelen. "He, als je het te intiem of eng vind, mag je gewoon nee zeggen." Zeg ik. Hij schudt zijn hoofd en zegt: "Het is oké." Ik glimlach en geef hem een kus.

Uit de badkamer pak ik badolie en een handdoek. "Waarom heb jij eigenlijk badolie? We hebben helemaal geen bad." Vraagt Louis. Ik sta meteen stokstijf stil en weet even niet zo goed wat ik moet zeggen. Uiteindelijk besluit ik hem de waarheid te vertellen. Ik ga naast hem op bed zitten en vertel: "Voordat ik hier kwam en toen ik hier net was automutileerde ik. Badolie hielp tegen de littekens." Louis veegt een pluk haar uit mijn gezicht en geeft mij een kus. Daardoor ontspan ik weer.

Verder gaan we er niet over door. "Mag ik je shirt uitdoen?" Vraag ik aan Louis. Als Louis knikt, trek ik zijn shirt uit. "Ga comfortabel op je buik liggen." Zeg ik dan. Louis gaat meteen liggen. De badolie verdeel ik over mijn handen. Zonder er over na te denken trek ik de broek- en boxerrand van Louis dan een stukje naar beneden. Louis schiet meteen overeind. "Wat doe je?" Vraagt hij geschrokken. Ik zie de tranen in zijn ogen branden en de paniek op zijn gezicht. Snel geef ik hem een knuffel en zeg: "Oh Louis, het spijt me zo. Ik zou je nooit kwaad doen, Love." "Sorry." Mompelt Louis. Voorzichtig veeg ik de tranen uit zijn gezicht en zeg: "Nee, dit was mijn fout. Ik weet dat dit heel spannend voor jou is. Ik had je op z'n minst moeten waarschuwen."

Uiteindelijk heb ik Louis weer genoeg kunnen geruststellen dat hij weer gaat liggen op het bed. "Babe, mag ik de rand van je broek een stukje naar beneden doen, zodat ik goed bij je onderrug kan?" Vraag ik nu. Louis knikt, dus voorzichtig doe ik zijn broek- en boxerrand een klein stukje naar beneden. Opnieuw doe ik wat badolie op mijn handen. "Ik ga nu beginnen met masseren." Waarschuw ik hem, voordat ik begin. Voorzichtig begin ik onder aan zijn rug en masseer mijn weg naar zijn schouders toe.

Langzaam voel ik dat Louis zich begint te ontspannen. Ik blijf rustiger door masseren. Hopelijk ontspant het Louis straks genoeg dat hij is slaap valt. Maar ergens ben ik heel bang dat dit te veel voor hem is. "Louis, love, als je je er toch niet goed bij voelt, of het te veel herinneringen oproept, moet je dat echt zeggen. Wees niet bang om mij te kwetsen. Ik wil dat jij je hier goed bij voelt. Jij bent het belangrijkst." Zeg ik dan.

Even blijft het stil, maar dan zegt Louis: "Het roept wel herinneringen op, maar ik vind het masseren ook fijn. Ik probeer die herinneringen te onderdrukken." Zelf vind ik het verschrikkelijk om te horen dat ik die herinneringen oproep bij Louis. Daarom was ik ook bang om dit te doen. Om hem hopelijk af te leiden van die herinneringen begin ik te vertellen over mijn eerste week in de groep.

*Flashback*

Viv maakt mij 's ochtends wakker, geeft mij mijn medicijnen en helpt me om mijn schoenen aan te doen. "Succes vandaag. Vanavond kom ik even checken hoe het gegaan is." Zegt ze dan. Ik bedank Viv en loop de ziekenzaal uit.

Iedereen staat al voor de deur van het lokaal te wachten. Ik ga bij Niall en Rover staan. "Van wie hebben we les?" Vraag ik. "Zayn." Antwoord Niall. Ik ken Zayn nog niet zo goed, maar toen hij mij vond was hij echt heel aardig.

Niet veel later doet Zayn de deur open. We lopen allemaal naar binnen en dan zie ik een jongen staan die ik nog niet eerder gezien heb. Als iedereen zit zegt Zayn: "Dit is Mason, vandaag is zijn eerste dag. Maak hem een beetje wegwijs." Iedereen knikt braaf en dan komt Mason zitten. Het is fijn dat er nog iemand nieuw bij gekomen is, nu ben ik niet meer de enigste. Mason komt bij ons zitten, dus we stellen onszelf meteen voor. "Hey, ik ben Harry. Ik ben ook nieuw." Zeg ik. Mason glimlacht opgelucht.

Aan het einde van de les vraagt Zayn aan mij of ik nog even wil blijven. Als iedereen weg is zegt Zayn: "Mason vind het nog heel spannend en heeft veel moeite om zich aan te passen. Zou jij hem een beetje onder je vleugels willen nemen?" Automatisch krijg ik een glimlach en knik. Het voelt goed dat Zayn mij dat toevertrouwd. Ik voel meteen meer een deel van de groep.

*Einde Flashback*

Als ik alles verteld heb blijf ik even stil. Louis is ook heel stil. Voorzichtig kijk ik naar zijn gezicht en zie dan dat hij in slaap gevallen is. Gelukkig maar. Heeft dit toch nog gewerkt. Ik denk dat ik Louis een beetje van zijn herinneringen heb kunnen afleiden met mijn gepraat. Hij slaapt nu in ieder geval rustig.

Nu Louis ligt te slapen probeer ik zelf ook te gaan slapen. Met de handdoek haal ik voorzichtig een beetje van de olie van zijn rug af en leg daarna de deken over hem heen. Voorzichtig stap ik dan het bed in, zonder Louis wakker te maken. Gelukkig slaapt Louis overal doorheen. De medicatie die hij nu heeft is ook een stuk sterker dan dat wat hij eerst had. Dit is eigenlijk gewoon een kalmeringsmiddel. Hij heeft op die injectie echt goed geslapen, dus hopelijk slaapt hij hier ook goed op. Zelf slaap ik steeds iets beter. Als het met Louis goed gaat, gaat het met mij ook goed.