Infinity (Larry fanfic)

Hoofdstuk 6: Zwaar

Voorzichtig trek ik Louis in een knuffel en zeg: "Louis, rustig maar. Shh, ik ben bij je." Smekend kijk ik James aan. Gelukkig zegt hij dan: "Oké, we laten het hierbij voor vandaag. Jullie mogen allemaal gaan." Iedereen loopt meteen het lokaal uit. Kalm blijf ik door de haren van Louis heen strelen. Als iedereen weg is kalmeert hij redelijk snel. Hij ademt diep in en zegt dan: "Sorry." Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd en zeg: "Geeft niets, love. Laten we gaan." Samen lopen we het lokaal uit.

Louis heeft besloten nog even te gaan slapen en ik ga naar de volgende les toe. Eigenlijk wilde ik mee met Louis, maar ik voelde dat hij even tijd alleen nodig had. Psychotherapie hebben we nu. Meestal is dat best wel heftig. Hopelijk valt het vandaag mee. We gaan in het lokaal van Floris weer allemaal in een kring zitten. "Harry." Begint hij. Ik kijk hem lachend aan en antwoord: "Floris." Floris grinnikt nu en zegt: "Volgens mij is er de afgelopen twaalf uur heel veel gebeurd voor jou. Wil je daar iets over vertellen?" Ik knik en vertel: "Louis is dus sinds gisteravond bij mij. Er is veel met hem aan de hand. En eerlijk gezegd roept dat bij mij ook veel herinneringen van vroeger op."

*Flashback*

Als ik wakker wordt op een onbekende plek raak ik meteen in paniek. Ik wil proberen weg te komen, maar iemand legt een hand over de mijne. "Rustig, je bent in het ziekenhuis. Je bent op een veilige plek." Zegt diegene. Als ik kijk wie het is, zie ik dat het die man, Liam, van op straat is. "Weet je nog wie ik ben?" Vraagt hij. Ik knik meteen. "Heb je ouders, of familie die ik kan bellen voor je?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Ik heb niemand. "Ik... Ik woonde daar." Zeg ik zachtjes. Liam knikt begrijpend. "Harry, ik werk op een groep voor jongeren die niet thuis kunnen wonen. Zou je het wat vinden om daar te komen wonen?" Vraagt hij. Verbaasd kijk ik hem aan. "Waarom zou je mij willen helpen?" Vraag ik verbaast. Hij grinnikt en antwoord: "Dat is mijn werk. Denk er over na. Morgenochtend ben ik terug." Wonen op een vaste plek... Dat klinkt wel fijn.

*einde flashback*

"Het is zwaar om iemand van wie ik hou zo te zien. Hij heeft zoveel hulp nodig, maar ik heb zelf ook nog hulp nodig. Kan ik hem wel hulp bieden. Kunnen twee gebroken mensen samen weer heel worden?" Zeg ik. Floris legt een hand op mijn schouder en zegt: "Jij hoeft hem geen hulp te bieden. Daar zijn wij voor. Jij moet hem onvoorwaardelijke liefde geven. Dat is jouw enige taak. En ik weet dat je dat kunt." Daardoor glimlach ik toch een beetje. "En laat me nooit meer horen dat jij jezelf gebroken noemt, want dat ben je niet. Jij bent zo fucking sterk. Jij bent nooit gebroken geweest." Zegt Floris een soort van streng. Ik grinnik alleen. Het is grappig als Floris ineens zo streng over iets doet. Dat doet hij wel vaker. Als hij het er dan niet mee eens is, laat hij dat echt merken.

Vlak daarna was de les voorbij en zijn we naar de volgende les gegaan. Maar ik kan mijn concentratie er niet bij houden. Mijn gedachte zijn steeds bij mijn herinneringen aan vroeger, of bij Louis. Vooral bij Louis als ik eerlijk ben. Ik steek mijn hand op en vraag: "Viv, mag ik gaan?" Viv vraagt niets en knikt meteen. Snel ga ik naar mijn eigen kamer toe.

Als ik de kamer inloop zie ik dat Louis achter het bureau zit en snel zijn tranen weg veegt. "Babe, wat is er?" Hij schudt zijn hoofd en mompelt: "Niets." Er ligt een hele stapel tekeningen waar ik doorheen kijk. Ze zijn allemaal even donker en duister. Maar wel fucking mooi getekend. Het laatste blaadje is helemaal doorgekrast. "Wat had je hier getekend?" Vraag ik voorzichtig. Hij geeft geen reactie dus ik vraag nog een keer: "Louis, waarom heb je dit verkrast?" Hij haalt alleen zijn schouders op. Blijkbaar wilt hij er niet over praten. Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn wang en zeg: "Je kunt echt mooi tekenen, maar je zou toch gaan slapen?" "Ja, maar ik kon niet slapen. Er spookte te veel door mijn hoofd." Antwoord Louis. Hij leunt met zijn gezicht tegen mijn hand. Zachtjes druk ik een kus op zijn hoofd. "Ik kom wel bij je liggen. Je kunt je slaap hard gebruiken." Zeg ik, terwijl ik zijn hand pak. Aan zijn hand neem ik hem mee naar mijn bed. Samen gaan we in mijn bed liggen. Voorzichtig trek ik hem naar mij toe. "Als ik iets doe wat je niet fijn vind, moet je het zeggen." Zeg ik meteen. Ik ben zo bang iets verkeerd te doen. Maar Louis kruipt helemaal tegen mij aan. Dat geeft mij een goed gevoel. Zachtjes streel ik door zijn haar en zeg: "Probeer te slapen, ik blijf bij je." Hij sluit zijn ogen en zegt: "Ik hou van je." Vlak daarna valt hij in slaap.

Zelf schrik ik wakker van een nachtmerrie. Gelukkig heb ik een keer niet geschreeuwd in mijn slaap. Anders had ik Louis laten schrikken. De drang om te automutileren is er weer. Alles om die gedachten te stoppen. "Is alles oké, Harry?" Vraagt Zayn ineens. Ik heb hem niet eens de kamer in zien lopen. Eigenlijk wil ik heel graag zeggen dat het niet oké is, maar volgens mij is Louis al wakker. Dus ik knik alleen. "Je hebt mijn lessen gemist en ik hoorde van Viv dat je haar lessen ook gemist hebt, dus ik maakte me zorgen." Zegt Zayn nu. Voorzichtig kom ik een stukje overeind en vertel: "Louis kon niet slapen, dus ik ben bij hem gebleven." Nu wordt Louis echt wakker. "Lekker geslapen?" Vraag ik meteen. Hij knikt en begint dan te blozen. Verlegen kijk hij Zayn aan. Beschermend sla ik een arm om hem heen en zeg: "Dit is Zayn, hij is net als James en Liam één van de therapeuten." Verlegen antwoord Louis: "Hallo, ik ben Louis." Zayn glimlach en zegt: "Hoi Louis, leuk om jou nu echt te leren kennen. Harry heeft veel over jou verteld." Zie je, iedereen reageert zo. Iedereen moet even herhalen dat ik nooit kon stoppen met praten over hem. Lekker gênant.

Gelukkig grinnikt Louis en zegt hij: "Ja, zoiets had ik al gehoord." Hij leunt weer tegen mij aan en dan zegt Zayn: "Ik ga weer. Ik zie jullie morgen ofzo wel weer." We zeggen gedag tegen Zayn en hij gaat de kamer weer uit.

We hebben een tijdje met de anderen in de groepsruimte gezeten. De anderen waren allemaal bezorgd om Louis, dat was wel lief. We hebben Louis uitgelegd over onze lessen en Niall, Lily en Joy hadden kleding gehaald voor Louis. Nu is het al weer tijd om te eten. We gaan allemaal aan de tafel zitten, maar Louis blijft gewoon zitten op de bank. "Louis, we gaan eten." Zeg ik. Louis kijkt mij nu aan, maar staat niet op. Een beetje verbaast vraag ik: "Kom je ook aan tafel?" Hij bloost en zegt dan: "Oh, uhm ja... Ik kom." En dan komt hij naast mij zitten. Zal Louis normaal niet aan tafel eten, zoals de rest? Er moet toch iets zijn waarom hij niet aan tafel komt zitten.

Ook tijdens het eten is het raar. Louis zit alleen maar te kijken hoe wij aan het eten zijn. Zelf neemt hij geen hap. Hij zit maar een beetje voor zich uit te staren. Ik wil er net zelf iets over vragen als Zayn aan komt lopen en een hand op zijn schouder legt. Louis schrikt en duikt meteen in elkaar. "Sorry Louis, ik wilde je niet laten schrikken." Zegt Zayn meteen. Louis kijkt angstig om zich heen, maar iedereen zit nog rustig te eten. Hij schrok wel heel erg van zoiets kleins. Er moet wat met hem gebeurd zijn. Dat moet gewoon wel. Ik pak Louis' hand vast en knijp er geruststellend in. Zayn zit op zijn hurken naast ons en zegt nog een keer: "Sorry, Louis. Ik had er beter over na moeten denken." Louis schudt zijn hoofd en zegt: "Is niet erg." "Waarom eet je niet mee?" Vraagt Zayn zachtjes. Louis geeft geen antwoord. Hij is wel echt vreselijk dun, zou hij normaal niet mee mogen eten? "Ook jij mag gewoon mee eten. Pak gewoon zoveel als je wilt." Zegt Zayn. Meteen pak ik een stuk pizza en geef dat aan Louis.