De liefde van mijn nieuw leven

Miami life

Dit is het dan

'Je kunt dit niet menen, mam!' probeer ik nog, maar ik weet dat het tevergeefs is. Ze schudt haar hoofd.

'Volgende week vertrekken we.' Mijn mond valt open.

'Wat? Ik mag niet eens het schooljaar afmaken?'

'Amber-Rose, dit is onze beslissing. Als je er niet mee akkoord gaat, moet je maar bij je vader gaan wonen.' Ik sluit mijn mond en blijf haar boos aankijken terwijl ze de keuken verder opruimt, na een tijdje kijkt ze me geërgert aan.

'Amber, dit heeft echt geen zin.'

'Arrgh!' roep ik om nog eens nadruk op mijn boosheid te leggen. Ik sta op, loop naar de hal en stamp de trap op.

'Dit huis moet niet kapot. Stop hiermee.' roept mijn moeder boos, maar ik negeer haar. Mijn kamerdeur sla ik dicht.

'Liefje, we zijn er.' hoor ik mijn moeder zeggen en ik open voorzichtig mijn ogen. Het eerste dat me opvalt is 'liefje.'

'Noem me geen liefje.' grom ik boos en onverstaanbaar. Ze zegt niets en ik wrijf voorzichtig onder mijn ogen, het zal al erg genoeg zijn als ik er slaperig uitzie. Uitgelopen mascara hoeft er niet bij. Terwijl ik rechtop ga zitten trek ik mijn topje van mijn rug, door het zweet plakt het eraan vast.

'Bah.' mompel ik.

Het is avond, de zon is bijna helemaal verstopt achter de gigantische gebouwen. Mijn moeder opent de deur, maar zegt niets. Ik schenk haar geen aandacht als ik uitstap. De warmte valt als een blok op me en ik zucht.

We staan in het midden van een brede laan. Rondom me staan allerlei, verschrikkelijk dure huizen, geen gewoon dure huizen, maar huizen met een prijs van 50 miljoen euro!

'Mam.' zeg ik voorzichtig en ik stap wat dichter naar haar toe. 'Ben je zeker dat dit de juiste plaats is?' Ze knikt, maar nog steeds geloof ik haar niet.

'In welk huis wonen we dan?' fluister ik bijna. Ik heb het gevoel dat ik iets zal vervuilen met mijn stem.

'In dit huis, je staat er met je rug naartoe, liefje.' Deze keer stoor ik me niet aan haar 'liefje'. Stapje voor stapje draai ik me om terwijl ik naar de grond kijk, ik durf mijn hoofd niet eens op te tillen om naar het huis te kijken.

'Is het mooi?' vraag ik dan maar aan haar, maar ik hoor haar antwoord niet. Alleen een vaag gemompel. En dan voorzichtig, heel traag, doe ik mijn hoofd omhoog.

'What the fack.' floep ik eruit en mijn moeder berispt me, voor eens in haar leven, niet. Het huis is wit en heeft ramen met een lichtblauw gordijn ervoor. Er is geen dak, maar een dakterras. De voordeur bereik je door over een pad van zeker tien meter te wandelen. Het heeft grote witte tegels en aan de rechterkant is er een vijver met prachtige rode vissen en waterlelies, volgens mij loopt de vijver onder de tegels door naar de andere kant want daar zie ik dezelfde vissen zwemmen.

Samen met mijn moeder loop ik bewonderend over de witte tegels naar het grote witte huis met drie etages. We bereiken de voordeur en net als we willen aanbellen opent Gerald de deur. Hij ziet onze gezichten en glimlacht.

'Gerald, dit heb je me niet vertelt!' zegt mijn moeder verontwaardigt. Ik volg hun discussie niet want ik loop naar binnen. De deur is zo groot dat je er met gemak samen door kunt.

Wat ik binnen tegen kom is nog verbazingwekkender dan buiten. Ook hier is alles wit, maar ultramodern. Er zijn bruine en donkerbruine tinten en ook zijn er soms bollen of strepen terug te vinden. Het is zeer ruim, de hal loopt door tot het bovenste verdiep van het huis. Ik kan de balustrade van de eerste en tweede verdiepen van hier zien.

'Excuseer' onderbreekt een nieuwe stem mijn moeder en Gerald. Gerald kijkt de man aan en loopt dan met hem mee naar buiten. Waarschijnlijk achter de valiezen.

Mijn aandacht wordt getrokken door iemand die de trap afloopt. Ik kijk naar het meisje. Ze is zeker en vast vijf jaar ouder, heeft tonnen make - up op. Haar haren en kleren zitten perfect en ik kan van hier de lichtroze nagelak op haar teen en vingernagels zien. De blonde haren vallen in perfect model als ze beneden bij ons komt staan. Haar blauwe ogen nemen me helemaal in zich op, terwijl ik hetzelfde met haar doe. Ze heeft een wit kleedje met kant aan en lichtblauwe ballerina's.

'Jij bent vast Amber-Rose.' zegt ze met een stem die vriendelijk moet zijn, maar zelfs een baby hoort de arrogante ondertoon. Ik glimlach alleen maar en zie hoe zij met moeite een klein glimlachje tevoorschijn tovert. Ze draait zich van me weg en kijkt mijn moeder aan. 'En jij zal dan Annalee zijn.' Mijn moeder knikt en steekt haar hand uit.

'Aangenaam kennis te maken.' zegt ze en het meisje kijkt haar vreemd aan, negeert haar hand en kijkt naar buiten.

'Ik moet jullie een rondleiding geven.' ze draait haar rug naar ons toe en loopt verder het huis in. Mijn moeder en ik lopen als twee hondjes achter haar aan, plots stopt ze en ik loop bijna tegen haar op. 'O ja, ik ben Dianna.' zegt ze nog en dan glimlacht ze vals naar ons. Mijn moeder kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan, ik haal mijn schouders op.

Ik zit met mijn voeten in het zwembad. Dianna heeft ons het hele huis laten zien, alle hoekjes en kantjes. Honderd procent zeker dat ze het deed om ons duidelijk te maken dat ze geld heeft, veel geld. Eigenlijk is het haar vader dat geld heeft. Gerald is vijf jaar geleden een relatie met mijn moeder begonnen, hij was op zakenreis in Denver. Mijn vorige woonplaats. Hij kwam bij ons wonen, maar vond Miami meer iets voor mij en mijn moeder. Sinds hij bij ons kwam wonen verbeterde mijn leven. Ik kon duurdere kleren kopen en kreeg een auto, sindsdien begon ik op de sociale ladder te stijgen. Een week geleden was ik de IT-girl, nu ben ik 'het nieuwe meisje'.

'Liefje. Kom je aan tafel?' vraagt mijn moeder en ik draai me om, ik had haar niet horen aankomen.

'Oké.' Toen mijn moeder het nieuws vertelde was ik boos, ik moest mijn leven achterlaten. Mijn vrienden, mijn huis, mijn sociale status, alles. De keuze die ze me gaf was niet fair, mijn vader heeft ons verlaten toen ik twee jaar oud was en sindsdien heeft hij alleen maar allimentatiegeld opgestuurd. Ik heb mijn moeder ooit eens gevraagd waar hij woont en volgens mij was dat in Seattle. Niet echt dicht bij huis dus.

'Hoi, peepz.' klinkt het plots vanuit de hal en mijn moeder en ik kijken elkaar geschrokken aan. Gerald heeft twee dochters, Dianna en nog een meisje. Hij heeft over hen verteld, maar mijn moeder en ik vergeten hun naam altijd. Ze waren toen niet belangrijk, nu zijn ze dat wel. We wonen samen in een nieuw huis en zij zijn de enige twee personen die we kennen hier in Miami. Dianna rolt met haar ogen en Gerald komt uit de woonkamer gelopen. Eigenlijk kun je niet zeggen wat de woonkamer, hal of keuken is. Het loopt zo in elkaar over dat het niet duidelijk is.

'Pappy.' zegt het meisje vrolijk en ze heeft Gerald een zoen en een dikke knuffel. Haar kleren verschillen met die van Dianna. Dianna is chic en rijk gekleed en dit meisje is normaal gekleed. Ze heeft een jeansshort aan met een blousje in donkerblauwe kleur. De mouwen zijn opgestroopt en ze heeft haar bruine haren in een slordig, maar charmant dotje. Het valt me op dat zowel Dianna als dit meisje een bruine huidskleur heeft. Nu pas ziet het meisje ons aan tafel zitten. Ze huppelt vrolijk naar ons toe en gaat aan tafel neerzitten.

'Hoi, ik ben Arielle.' ze kijkt mij aan. 'Jij bent Amber-Rose en dit is vast je moeder Annalee.' haar stem is zacht en vriendelijk en ze glimlacht, nog steeds vrolijk naar mijn moeder en mij. Ik zie hoe mijn moeder terug lacht en ook ik glimlach. Wat een verschil met Dianna! Dianna kijkt nu geërgerd en eet rustig haar slaatje op. Gerald komt bij ons zitten en kijkt goedgezind de tafel rond.

'Smakelijk.' zegt hij en dan beginnen ook wij te eten.

--

Een nieuw verhaal, hopelijk vinden jullie dit een mooitje! (; Zeker zeker, stemmen en reageren!

Bedankt om te lezen! (: xx