De zoon van Harry Styles {NL} VOLTOOID

Hoofdstuk 44

CLAIRE

'Ben je serieus, een verlovingsring?' vraagt Robin. Ik knik.

'Hoe? Je hebt ons dat nooit verteld,' zegt Sara.

'Wel,' begin ik, 'De avond dat ik voor de eerste keer terug naar huis ging sinds de breuk zag ik dat alles weg was. Op de tafel zag echter een briefje en een doosje. Daarin zat de verlovingsring en op het briefje zei hij dat hij altijd van mij zal houden,' zeg ik. ik voel in mijn keel een brok opkomen, maar slik het weg.

'Heb je de ring nog?' vraagt Robin. Ik ga naar mijn kamer en ga hem halen.

'Hij is zo mooi,' zegt Sara. 'Je moet met hem praten, Claire. Het is duidelijk dat je nog niet over hem bent. je hebt zijn bericht nog niet beluisterd, je hebt zijn ring nog en je hebt eigenlijk nog niet netjes met hem gepraat. Anders kun je nooit verder gaan met je leven,' zegt ze verder.

'Silas heeft ons gezegd om je te vertellen dat hij binnen 2 dagen terug keert naar hier, voor zijn werk. Misschien moet je dan met hem praten?' stelt Robin voor. Ik weet niet wat ik moet denken, hij komt terug, maar wel voor zijn werk.

'Hmm, misschien, ik zie nog wel. Ik wil nu gaan slapen, ben moe,' zeg ik.

Ze knikken allebei en we kleden ons allemaal om in onze pyjama's en kletsen nog wat daarna gaan we slapen.

De volgende dag word ik wakker van een korte nacht. Ik heb de hele tijd zitten denken aan Silas en hij komt hier binnen 2 dagen terug. Ik moet hem zien. Ik heb gemist. Het klinkt dom en wanhopig, maar ik heb hem echt gemist. Als ik het echter vertel aan iemand, die zou me dan gewoon uitlachen. Niemand begrijpt me. Silas is er altijd geweest voor mij. Door hem is alles zo vlot gegaan. Hij was altijd zo goed voor Merlijn. Ik weet niet of het slim is om Merlijn Silas te laten zien, gezien de laatste keer.

Ik stap uit bed en neem mijn gsm. Ik beluister mijn voicemail.

'U hebt één nieuw bericht,' zegt een vrouwenstem. 'Hi, het is ik, Silas,' hoor ik hem zeggen. Ik krijg een brok in mijn keel. 'Ik belde omdat Robin en Sara je niet konden bereiken. Ik maakte me zorgen. Ik hoop dat alles ok is met je?' Ik hoor aan zijn stem dat hij het moeilijk heeft, net zoals ik nu. 'God, ik weet niet wat te zeggen. Ik was aan het twijfelen of ik wel iets zou inspreken, omdat ik weet dat de kans groot is dat je dit niet zal beluisteren en dat ik nu eigenlijk tegen mezelf aan het praten ben. Er zijn toch een aantal dingen dat ik graag wil zeggen. Eerst en vooral, ik hou van je en dat zal ik altijd doen. Hetzelfde geldt voor Merlijn. Ik zal hem altijd graag zien. Er waren momenten dat ik hem als de mijn eigen zoon zag. Je hebt zoveel geluk met hem, net zoals Harry. Net zoals hij geluk heeft met je. Het spijt me dat ooit dacht dat jij en Harry iets hadden, gewoon door die foto's. Het spijt me vooral voor wat er gebeurd is met Alex, maar ik wil daar liever niet over praten, omdat ik dan mijn hoofd wel tegen de muur zou willen slaan. Het was zo dom van mij. Ik had het nooit mogen toelaten. Het is allemaal mijn fout, niet de hare, is mijn fout. Ik weet ook dat je me waarschijnlijk haat, maar ik hoop van niet, want ik hoop dat we ooit gewoon vrienden kunnen worden. Ik mis je, Claire, ik mis je.' Zijn stem breekt na deze zin. Hij zucht en snikt. 'Ik ben zo dom geweest. Ik had alles. I-ik had jou e-en Merlijn. Ik was gelukkig, want ik had mijn geluk gevonden en nu is alles weg. Ik hoop gewoon in het diepste van mijn hart dat je het me ooit kunt vergeven. Ik hou van je, Claire.' Plots hoor ik de beep als teken dat het bericht op zijn einde is.

'Druk op één om de zender terug te bellen,' zegt de vrouwenstem en meteen druk ik op één. Ondertussen veeg ik de tranen die rollen over mijn wangen.

'Claire?' hoor ik Silas verward zeggen. Ik slik. Ik weet niet wat te zeggen. Het voelt zo vreemd aan om hem plots te horen. Ik had ook niet gedacht dat ik hem ging bellen, het was iets impulsief.