De zoon van Harry Styles {NL} VOLTOOID

Hoofdstuk 67

HARRY

'Het is mogelijk dat ze nog niet gevonden zijn, we weten ook niet in welke toestand ze zullen zijn. Je moet rekening houden met alles, meneer Styles,' zegt een verpleger. Bedoelt ze nou dat het zou kunnen dat ze dood zijn, de gedachten alleen al laten me huilen en ik veeg wat tranen weg. 

Ik ben op dit moment in het ziekenhuis in Nigeria. De hulpdiensten zijn volop bezig met iedereen te redden en meteen naar het ziekenhuis brengen. Ik wou eerst naar de loods gaan, maar ik zou daar blijkbaar alleen maar in de weg lopen en niets kunnen doen. Ze zeiden dat ik beter meteen naar het ziekenhuis gaan. Zodat als Merlijn en Claire hier heen gebracht worden ik er meteen voor hun kan zijn. Hier ben ik dan in het ziekenhuis, wachtend op mijn geweldige zoon en de liefde van mijn leven.

Angstig word ik begeleid naar een grote ruimte waar alle slachtoffers liggen. Voorzichtig kijk ik rond en hoop Claire en Merlijn te vinden. Ik loop langs alle slachtoffers, ze zijn allemaal zwaargewond. Hoe verder ik langs alle bedden loop hoe banger ik word, vragen razen door mijn hoofd over alles wat er gebeurd kan zijn. Ik kom bij de laatste bedden, het zweet bedekt mijn voorhoofd en ik sta te trillen op mijn benen totdat ik bij het laatste bed kom.

Claire

Ik zit beneden met Merlijn tussen mijn benen, hij zegt niks en zit te staren naar de muur. We zitten nu in een loods het is grijs en koud, we zitten stevig tegen elkaar aangedrukt voor elkaars warmte. We zitten hier nu al een tijdje en de spanning is om te snijden, bij de vorige plek wisten we wat er ging gebeuren, maar nu niet. We zitten allemaal in spanning. Plots horen we een grote knal, daarna gillende mensen. Merlijn kruipt nog steviger tegen mij aan en doet zij hoofd in mijn nek. Hij trilt, ik moet hem stevig vasthouden. Bang voor wat er kan gebeuren. Dan valt er een reuze betonnen steen voor onze cel, zodat we niks meer kunnen horen en zien. We zijn allebei bang, niks zeggend maar wetend wat die ander denkt. We horen wat deuren op gaan, verder niks. Ik ga met Merlijn in een hoek zitten.

Harry

Ik kijk op het bed en weer niet, ze zijn er niet. De tranen beginnen over mijn wangen te stromen. Waarom? Ben ik ze nu voor altijd kwijt. Ik loop naar een dokter, een vraag of er ook nog andere mensen zijn binnengekomen.

Claire

We horen geluiden, en ze lijken van dichtbij te komen, daarna horen we weer niks. Na een tijdje horen we onze namen, en we beginnen de schreeuwen. Schreeuwen dat ze moeten komen, we schreeuwen dat ze ons moeten komen redden.  Ze lijken het te horen want het grote betonnen blok verdwijnt en we zien wat politiemannen en vrouwen staan. Een man zaagt onze cel stuk, en haalt ons eruit. Met Merlijn in mijn armen loop ik met hem mee. Hij stelt zich voor, hij heet Jack en is een politieagent. De rest hoor ik niet echt meer, ik kan alleen nog maar bedenken dat wij vrij zijn, veilig. Hij neemt ons mee naar buiten en stopt ons in een ambulance, hij zegt dat we naar het ziekenhuis gaan voor wat controle onderzoekjes. De reis naar het ziekenhuis zeggen Merlijn en ik niks tegen elkaar, we hebben elkaar enkel stevig vast, en huilen zachtjes. We worden naar een grote zaal geleid waar meerdere mensen liggen van de loods. We lopen naar binnen en zien met blijdschap Harry staan.

Harry

''Harry?!'' ik kijk op en zie daar Claire staan met Merlijn in haar armen. Ik begin te huilen en ren naar ze toe, Claire begint ook te huilen. ''Ik hou van jullie" zeg ik tegen ze terwijl ik bij hun beide een kus op hun voorhoofd druk. ''Wij houden ook van jou'' reageert Claire terug. Ik neem ze nog steviger vast, ik laat ze nooit meer gaan, nooit. Merlijn begint het nu pas te begrijpen en leunt naar mij, ik neem hem over en geef hem een dikke knuffel. ''Hoe heb je ons gevonden'' vraagt Claire met blijdschap in haar ogen. ''Jullie zijn mijn familie, mijn grootste geschenken. Ik vind jullie altijd, beloofd'. Ik geef Claire een kus op haar mond en ze slaat haar armen om mijn nek. Ik heb dit zo erg gemist mijn gezin, mijn alles. Degene die ze ooit nog probeert pijn te doen krijgt een héél groot probleem met mij.

Claire

''Harry ''?! roep ik, hij kijkt op en begint te huilen. Daarna rent hij naar ons en geeft ons een hele strakke knuffel. Wat heb ik hem gemist. Wat hou ik van hem. Wat is hij perfect.  Ik merk dat mijn tranen ook beginnen te stromen, maar dat maakt niet uit, want we zijn veilig. "Ik hou van jullie'' ik kijk op en hij geeft ons beide een kus op ons voorhoofd. Mijn hart begint te branden van liefde, liefde voor deze mannen. Mijn mannen. ''Wij houden ook van jou" zeg ik de tranen nog steeds stromend. Hij pakt ons nog steviger vast, het voelt geweldig. Ons gezinnetje. Samen met zijn drieën, maar hoe heeft hij ons gevonden. Hij moet vast ook heel bang zijn geweest. "Hoe heb je ons gevonden?" vraag ik blij tussen de tranen door. ''Jullie zijn mijn familie, mijn grootste geschenken. Ik vind jullie altijd, beloofd''. Daarna geef hij mij een kus, ik ga meteen mee, wat heb ik hem gemist. Ik sla mijn armen om zijn nek. We stoppen en kijken elkaar diep in de ogen.

Daarna kijkt Harry naar ons, en zijn ogen worden groot. "Heeft ze jullie pijn gedaan?" vraagt Harry boos. Hij kijkt naar al onze wonden aandachtig. "Gaat het hebben jullie veel pijn? Moeten jullie wat te drinken of misschien wat te eten? Ik ga een dokter halen, jullie moeten nagekeken worden!" Harry pakt mijn hand en leid me naar een naar nog een leeg bed. Hij laat ons zitten geeft ons en aai op ons hoofd en loopt weg. Ik draai Merlijn om en kijk hem na, ze hebben hem een paar keer geslagen. Er zitten een paar snee wondjes op zijn hoofd, maar de meeste zijn al weg. Dan komt Harry weer aangelopen met een dienblad met wat eten en drinken erop, aan ze schouders hangt een tas. "Hier drink op, jullie hebben vast heel veel dorst" zegt hij terwijl hij ons drinken aangeeft. We hebben allebei limonade wat goed want we zijn de laatste dagen flink afgevallen. Het drinken van Merlijn zit in een speciale beker zodat hij niet morst. Hij drinkt gulzig en heeft het hele bekertje snel op. Harry ziet het en vult meteen zijn beker opnieuw. Mijn glas is ondertussen ook op. "Is hij heel erg gewond?" vraagt hij terwijl hij zit te kijken hoe Merlijn het bekertje rustiger opdrinkt. "Nee, hij is wel een paar keer geslagen, maar gelukkig niet heel hard." "En met jou hoe gaat het met jou?" vraagt hij bang, ik denk dat hij al vermoed wat ik alleemaal heb moeten doen. "Het gaat nu wel, ik was heel bang, maar nu zijn we veilig. Ik heb wel nog pijn, maar als dat het enigste is en verder alles goed gaat met Merlijn en met mij heb ik niet echt te klagen.'' Harry komt naast me zitten. "Heb je veel pijn?" ''Een beetje, ik ben veel geslagen en dat doet wel zeer". "Heb je dingen moeten doen"? Vraagt Harry bang voor het antwoord.  "Ja, we zaten eerst in een bunker achtig iets, waar we veel werden geslagen. Daarna werden we door verkocht aan een meneer waarmee ik seks moest hebben." Mijn tranen beginnen weer te komen, en ik kan ze niet stoppen. Harry schuift meer naar me toe en geeft mij een dikke knuffel. "Sorry dat je dat mee hebt moeten maken".  Merlijn ziet het en komt erbij. We blijven lang zo zitten, tot er een dokter komt op de controle te doen. Harry staat op en geeft ons beide wat te eten, terwijl de dokter wat routine vraagjes stelt. Ik heb mijn eten als eerste op dus ik krijg als eerste de controle. Na 5 minuten ben ik klaar en is Merlijn aan de beurt. Hij blijft rustig eten terwijl de dokter hem op zijn rug legt, na 5 minuten is ook hij klaar. "Jullie zien er allebei goed uit qua verwondingen, wel moeten jullie de komende dagen goed eten en drinken. Jullie zijn beide een beetje uitgedroogd en uitgeput. Dus blijf lekker in bed liggen en drink en eet goed. Jullie zijn beide sterk, dat heb ik zo gezien." Zegt ze terwijl ze weg loopt.  'Dat klopt' zegt Harry terwijl hij weer naast ons komt zitten. "Ijzersterk" glimlacht hij naar mij. Hij buigt zich naar mij toe en geeft mij een korte kus.

Even een kort deel, sorry. Ik moest gewoon dit schrijven en anders werd het hoofdstuk veel te lang. Wat hopen jullie dat er gaat gebeuren want mij inspiratie raakt een beetje op, en als ik jullie tips lees krijg ik misschien weer een idee.