Ending War: Finding Archangels 2 (COMPLETED)

Chapter 21: Closing the Violet Dimension

Chapter 21:

Closing the Violet Dimension

Franz

Pagkaalis namin ni Archangel Uriel sa lugar na iyon ay dinala niya ako sa lugar ng kawalan.

Walang kahit na anong bagay o kahit na anumang nilalang na naririto maliban sa aming dalawa.

Ang tanging mayroon lang sa lugar na ito ay ang malamig na simoy nang hangin na marahil ay naririto para may malanghap naman kaming hangin kahit papaano.

Anong ginagawa namin dito?

Nanghihina ba ang powers niya at sa maling lugar niya ako dinala?

"Tsk. Tsk. Tsk. Mahilig ka talagang magduda, Francis. What makes you think that I bring you here for no particular reason? Can you just stop doubting everyone around you?" sabi ni Archangel Uriel na may halong disappointment sa boses niya.

Napayuko na lang ako ng ulo sa sobrang kapahiyaan ko.

I don't know why but I can't stop doubting everyone around me. Maybe because there's only few people remain in my side katulad na lamang ni Zach.

Nagulat ako ng maramdaman kong hinawakan ni Archangel Uriel ang aking ulo at itinaas ito.

He still holding my cheeks while smiling at me.

"From this day forward,  swear to me and to the Almighty Father in heaven that you will never doubt our intentions. Maaari ka pa rin namang magduda sa iba ngunit hindi sa akin at lalong-lalo na sa Kanya." ani Archangel Uriel na nakangiti habang direktang nakatingin sa mga mata ko.

The way he looked at me somewhat calm my deepest soul.

"I swear to you and to the Almighty Father in heaven that I will never doubt any of you from this day onwards till my soul rests in heaven." sabi ko habang direktang tumingin kay Archangel Uriel.

Tumango-tango si Archangel Uriel sa akin.

"Franz, now that you swear that you will never doubt us again, I am now giving you the task to close the door of the South Hell,  the violet dimension. Good luck." saad ni Archangel Uriel.

Sa pagkasabi niya nun ay lumitaw ang isang nakabukas lilang pintuan mula sa kawalan kasabay nun ang paglaho ni Archangel Uriel sa aking tabi.

Napalunok ako ng mapansin na ang pintuang naroroon ay gumagalaw. Lumilipat-lipat ito ng direksyon sa pinakamabilis na speed at hindi ko masundan.

Paano ko na maipapasok ang susi na ito sa door knob kung gumagalaw ang pintuan?

Napaka...

No,  it is not impossible. I swear that I should not doubt Him anymore.

Hindi naman niya ibibigay sa akin ang pagsubok na ito kung hindi ko magagawang isarado ang pintuan na iyon.

Kailangan ko lang mag-isip.

Huminga ako ng malalim at pumikit.

Pinakiramdaman ko ang paligid.

Panay pa rin ang hampas ng pintuan sa kung saan.

Marahil ay gumagalaw pa rin ito.

Bakit nga ba ulit biglang nabubukas-sara ang pintuan?

Tama, the door immediately shuts or open because of the presence of the strong wind at hangin ang kapangyarihan ng violet ray.

I open my eyes and focus my atensyon to the moving door.

Tuloy pa rin ang pagbukas-sara at paggalaw nito.

At bawat paggalaw nito papalayo man o papalapit ay nadarama ko ang malakas na ihip ng hangin.

I need a power to control the wind.

At bigla kong naalala kung paano ko natalo si Pride.

"Lord,  Almighty Father in heaven,  I know I doubt You for so many times already but now I am entrusting You this mission. Please,  let me borrow your power to control the wind to close this moving door. I ask this in your Mighty Name,  Amen." I pray.

Then all of the sudden the strong wind stops from moving the door.

Naging steady na ang lilang pintuan na ilang hakbang ang layo mula sa kinatatayuan ko.

Naglakad ako papalapit sa pintuan na iyon.

Habang lumalapit ako sa pintuan ay muli kong naramdaman ang malakas na hangin ngunit hindi nito ginagalaw ang pintuan bagkus ay pinabibilis nito ang galaw ko upang mabilis kong maisarado ang pintuan.

Nang ilang pulgada na lang ang layo ko ay nakaramdaman muli ako nang hangin na siyang yumayakap sa akin. Isang hangin na sinasabing hindi na ako kailanman mag-iisa. Isang hangin na nagpapapanatag ng aking kaluluwa.

Maya-maya pa ay naipasok ko na ang susi sa saraduhan ng pintuan.  Pinihit ito upang hindi na muling mabuksan pa.

Kasabay nang pagsarado ko nang pintuan ay ang biglang bigat nang talukap nang aking mga mata.

Ngunit bago ko tuluyang maipikit ang aking mga mata ay narinig ko ang isang tinig,

"Anak, salamat,  muli kang naniwala sa Akin. Magpahinga ka na at malayo pa ang iyong tatahakin na daan ngunit palagi mong tatandaan na hindi ka nag-iisa. I will going to walk with you even you walked away from me." sabi niya.

"I will never doubt you again,  my Lord,  my God." I said before letting myself sleep in His Mighty Arms.