Ending War: Finding Archangels 2 (COMPLETED)

Chapter 46: Closing of Wrath Dimension

Chapter 46: The Gate of Wrath

Gabriel John

As I opened my eyes, I found myself laying down to someone's lap.

"I am glad, you are now awake." isang pamilyar na malambing na tinig na narinig ko.

Napatayo ako mula sa pagkakahiga upang makita kung sino ang kasama ko.

Napangiti ako ng mapagtantong si Archangel Gabriel pala ang naririto.

"Archangel Gabriel." tawag ko sa kanya.

"Yeah, ako nga ito. Since gising ka na, why don't you try closing Wrath's dimension?" paliwanag ni Archangel Gabriel at Doon ko palang napagtanto na nasa gitna na pala ako ng kawalan.

Walang kahit na ano sa lugar na ito maliban sa aming dalawa.

Nasaan na sila?

"Do not worry. They are all safe. Well, expect for the missing Arch. Pagkasarado mo ng dimensyon ay dadahilan agad tayo kung nasaan man sila ngayon. Then, we will end this war." paliwanag ni Archangel Gabriel.

Nakahinga ako ng maluwag sa sinabi ng arkanghel na ligtas sila ngunit nawawala si Arch?

Maybe Arch did something evil to me because of his envy and jealousy, it doesn't change a fact that he's a great help with everyone.

Hindi ko maiwasan ang mainis sa sarili ko. Bakit ko siya kinalaban? Kung hindi ko ba siya kinalaban ay Hindi magiging ganito ang sitwasyon?

I was about to break down when I felt wings that embraced me.

That embrace is warm and comfort me.

"Everything happens is in God's control. Do not blame yourself. Whether you got angry or not, the thing will happen because God wanted it to happen. Cheer up, Gab. Close the dimension now. They are waiting for you. You should save Arch. You owe him an apology, remember." panghihikayat sa akin ni Archangel Gabriel.

Napatango na Lang ako.

"How could I close the dimension?" tanong ko sa kanya habang lumilinga-linga sa paligid na walang kahit na ano maliban sa kulay puting paligid at sa aming dalawa.

"Just walk and it will appear before you. Use this key to close it. Ariel got it for her oppressor." dugtong pa ni Archangel Gabriel sabay hagis sa gawi ko ang susi.

Kung galing ito kay Ariel, malamang ay ligtas din siya.

"Hindi siya pababayaan, Gab. She's safe and she is waiting for you in the other side." sambit ng anghel at marahang tinapik ako sa balikat para umabante.

"Good luck. God bless you. Nawa'y ang pagpapatawad ang mamutawi sa iyong puso." huling paalala niya sa akin bago ko tuluyang inihakbang ang aking mga paa.

Habang hinahakbang ko ang aking mga paa patungo sa kung saan ay biglang pumasok sa aking isipan ang pagbura ni Arch sa ala-ala nila Kuya Zach at Franz.

Naalala ko bigla ang isang ala-ala na akala ko ay nabaon ko na sa limot.

"Kuya Zach, let's play in my arcade room. Sabi mo, tuturuan mo pa akong bumaril." a six-year old Gab said.

"Hala! Sinabi ko iyon. Sorry, Gab, nakalimutan ko. Magsuswimming kasi kami ngayon kasama si Arch. Sa susunod na Lang, okay." sabi Naman ni Zach.

Tumango-tango ang batang ako.

"Okay. Sama na lang ako sa swimming ninyo." sambit ng batang ako na nagpuppy-eyes pa.

"Bawal eh. Ayaw kang makita ni Arch. Baka malungkot siya kapag sinama Kita. Next time na Lang, Gab." ani ni Zach at nagmadali nang umalis.

Hindi na dumating ang next time na pinangako ni Zach hanggang sa nangyari na nga ang aksidente nila mama.

"Let's go Gab. Bilhin na natin nung pinabibili ni Zach." ani Mama sa akin.

Tumango ako at sumakay sa likuran Ng kotse.

Ang aking ama ang nagmamaneho at si ina ang nasa passenger's seat.

Nakalabas na Kami ng secret road ng mapansin ni Papa na sira pala ang break ng sasakyan.

Main road iyon at nagkataong may nakasabay Kami.

Nagsalpukan ang dalawang sasakyan.

I lost my consciousness that time and my soul wondered anywhere.

Nang makabalik ang kaluluwa ko sa aking katawan, nakangiti sa akin ang aking ina.

Nakabandage ang kanyang ulo ngunit mukhang hindi Naman iyon malala.

Napangiti ako sa kanya.

"I am happy that you've awake. Ulila ka na ba? Wala ka na bang magulang? Kahapon pa ako gising at wala akong nakitang dumalaw sa iyo buong maghapon." nakangiti si ina sa akin.

Doon nagsiunahang pumatak ang aking mga mata.

How could a mother can tell those things to her son? Was she lost her memories?

"Do you have amnesia?" unang tanong ko sa kanya.

"You really a bright kid. Unfortunately, yes, I can't recall anything from my past. It's permanent too. I can't even identify myself. Naalala ko Lang I am single and my name is Constancia Reyes." nakangiti niyang saad.

"I lost my mom and I bet my dad too. Would you adopt me?" tanging nasabi ko na Lang.

Pumayag Siya at niyakap niya ako.

I wanted to tell her that I am her son but I can't take a risk na Baka mawala Siya sa akin.

My tears didn't stop falling as I remembered the events happened in my life because of Arch's envy.

Napakuyom ang aking kamao nang maaalala ko ang malulungkot na sandaling iyon ng aking buhay.

I didn't know how I accepted the fact that my mother married another man and started a new family while me being an adopted child.

It was all because of Arch.

I wanted to let Arch rotted in hell.

Then, all of the sudden I remember his agonies after those things.

Our grandfather never gave the attention he wanted to have.

His father got humiliated by his own father because he didn't have a power to save his brother from purgatory.

Then, an image of a crying young Arch flashed in my mind. His groans in pain as he tried to surpass his limitation.

Gusto niyang itama ang maling ginawa niya sa pamamagitan ng pagsasakripisyo ng kanyang sarili.

As those image flashed in my mind, a verse from Colossians 13 echoed in my mind.

"Bear with each other and forgive one another if any of you has a grievance against someone. Forgive as the Lord forgave you.” I uttered.

If God forgave Arch by sending his angels to save him, why I hesitate to forgive him?

"Arch, I already forgiven you. I'll promise, I save you wherever you are now. Stand still, I am coming." I said.

Then, a white door appeared in front of me.

Nakabukas ang puting pintuang iyon.

Habang papalapit ako ay muling nagpapakita ang mga nangyari sa aking buhay na dahil sa inggit ni Arch ngunit hindi na ako magpapadala ngayon sa aking galit.

Arch is suffering as well as I am. God forgave him, why I should not forgive him?

Patuloy na tumatakbo ang mga salitang iyan sa aking isipan hanggang sa malapitan ko na at maabot ang door knob ng pintuang puti.

Isinuksok ko sa saraduhan nito ang susing inaabot sa akin ni Archangel Gabriel kanina sabay banggit ng mga salitang nawa'y makarating kay Arch,

"I forgive you. So, you can forgive yourself now." bulong ko sa hangin.

Lumusot muna ako sa pinto bago ko Ito tuluyang sinarado.

Pagkarinig ko ng click ng pinto ay isang mahiwagang tinig ang aking narinig.

"Pinatatawad na rin kita." ani nito na bagama't hindi ko nakita ay alam kong ang Maylikha iyon.