Ford's POV
Kahit masakit ang tagiliran ko, pilit ko pa ring sinamahan ang mga nurse na umasikaso kay Lorice.
Nandito kami sa ospital ngayon. And I'm fucking doomed! Puro pangamba at takot na ang nararamdaman ko ngayon lalo na at nakikita ko ang pinakamamahal ko na walang malay at duguan.
"Sir, hanggang dito na lang po kayo." sabi ng isang nurse.
"Please do everything for my wife."
"We will. Excuse us."
Nang makapasok sila sa operating room ay hindi ako mapakali. Napakasakit na ng katawan ko pero mas masakit kung hindi ko agad malalaman ang kondisyon niya.
Napaupo na lang ako at napapikit. Hindi ko na malaman ang gagawin ko.
Maya maya pa ay awtomatikong pinagsiklop ko ang dalawang kamay ko. I just closed my eyes, at di ko namalayan ang luha sa mga mata ko.
God, I know that I'm a bastard, and such a selfish man. But I cant afford to lose my wife. Please, even if you took my life, ayos lang. Basta wag lang siya. Wag lang ang pinakamamahal ko.
I know that I'm not worthy for her love. Pero hindi ko kakayanin kung mawawala siya sa buhay ko. And tonight, I will beg you to save her. I ask to spare her life. Gusto ko pa siyang mapasaya at alagaan. Yun lang ang hinihingi ko ngayon. Please...
And then I just feel that... nagtataasan ang mga balahibo ko. And after seconds, everything went black, and dark.
NANG MAGISING AKO, nilibot ko ang aking paningin. I'm in a hospital room. At umaga na. Kagabi pa ako narito e. Napakatagal ko palang nakatulog?
Napatingin ako sa kamay ko. May IV nang nakakabit sa kamay ko. Ano bang nangyari sa akin kagabi?
Naalala kong nasaksak ako ng babaeng yon.
Maya maya pa ay nakita ko siya. I just saw Freed. He's here. At anong ginagawa ng taong ito rito sa kwarto ko?
"Good thing you're awake." sabi niya. Hindi ko siya pinansin. I saw grandma, on the sofa. She's sleeping.
Grandma...
"The nurses called me. Yung number ko yung napindot nila e. I answered the call and I found out that you're in the hospital."
"Why grandma is here?" tanong ko.
"Nalaman niya na nasa ospital ka. She also knew na ikaw ang pupuntahan ko kaya nagpumilit siyang sumama. Sobrang nag alala siya sayo. Sa sobrang pag aalala, nakatulog na lang siya." paliwanag niya.
"Siya nga pala," napatingin ako sa kanya. "Hindi na kita guguluhin. You know already my life's story. But it doesnt mean that I want to steal everything on you."
Wait, why are you saying this?
"Iniinis mo ako."
"I know. And, I want to end it now." he lend his hand, "I dont want to compete anymore, Fordan."
Pinagtaasan ko lang siya ng kilay. "Bakit mo sinasabi yan?"
He smiled. "Because, I realized that grandma loves us equally. Akala ko, ikaw lang ang gusto niya dahil tunay kang isang Tan, at ako hindi. But I was wrong. Also, after I see your condition, na guilty ako sa mga naging pag aaway natin before. In short, I am afraid of losing you. And its not a joke."
I am afraid of losing you. Ni minsan, hindi ko ito narinig mula sa mga magulang ko. Ni wala nga sila ngayon dito.
My mom is not here even if she know what happened on me.
"Tinawagan ko si papa, but his secretary says that he's out of town." sabi niya.
May heart was crushed. But, I felt happiness at the same time. Kasi, kahit na dati pa kaming magkaaway at magkaribal sa lahat ng bagay ay nagawa pa niyang sabihing takot siya na mawala ako.
Nasa harap ko pa rin ang kamay niya. "Lets start again, as brothers." he said.
Hindi ako nagsalita. Pero, I did shake hands with him. And with that, ramdam ko na seryoso siya.
"You can still call me Freed if you want--"
"No, I would be disrespectful if I call you that, kuya." Kuya. Ang saya sa pakiramdam. May kuya na ako.
"Fordie!" napapikit na lang ako nang makita ang dalawang mokong. Si Steve at si Kiel.
Good thing, hindi nagulat at hindi naman nagising si grandma. Pag gumaling talaga ako rito, kukutusan ko ang dalawang ito.
Napatingin ako kay Freed-- este kuya. "Not me... Hindi ko alam kung sino ang nagpapunta diyan sa mga kaibigan mo."
"Milan called me." sabi ni Kiel. "Doktor pala ang kuya niya rito."
Naalala kong bigla si Lorice.
My wife...
"Sabi ni Milan, maayos na raw ang kondisyon niya. Pero, hindi pa siya nagigising."
God... Thank you for hearing my prayer.
"Pwede ko ba siyang puntahan?" tanong ko.
"You want to see her?" tanong ni kuya sa akin. And I nod. "Stay there, tatawag ako ng nurse para may mag assist sayo."
"Okay."
And he did what he said. Ha called a nurse and the male nurse assisted me. Sumama rin sina Kiel sa akin. At nang papunta na kami sa kwarto, saka namin nakita si Drag.
"Sorry, na late ako. I just finished all the papers na dapat pirmahan." He said. "Are you okay now?" tanong niya. I nod as an answer.
"I'll just stay here. Dito ko na lang kayo hihintayin." kuya said. I smiled and nod at him. Saka kami sabay sabay na pumasok ng kwarto.
I saw Lorice na wala pa ring malay. But as Kiel said, okay na siya. I just have to wait when she will wake up.
Nang makapasok kami ay wala ang pinsan niya. Baka may inasikaso lang. Kaya naman, nanatili muna kami rito ng ilang sandali. Until I heard a voice.
"Gentlemen," napalingon kami. "I'm doctor Mikael Fajardo. May I ask if who is Lorice's boyfriend here?" tanong niya.
"Me." agad ko namang sagot.
"Okay. Umm, To his friends, may you give us some moment please? I just want to tell something to him."
"Sure." rinig kong sabi ni Drag. Then he tap me on my shoulder, "Sa labas lang kami, Ford."
Tumango ako.
Nang makalabas sila ay agad siyang nagsalita.
"Ikaw pala ang kasintahan niya. Well, its nice to meet you. I'm her cousin too." sabi niya. Mag pinsan rin sila? Ibig sabihin, magkapatid sila ni Milan.
Nginitian ako siya.
"Well, Mr..."
"Ford na lang."
"Ford, hindi na ako magpapaligoy ligoy pa. Hindi madali ang naging operasyon niya. My cousin's condition is really critical, but... its a miracle. Its God's miracle. The two of them were alive."
The two of them?
"The two of them?" tanong ko. He smiled, and nod.
"Yes, the two of them. My cousin is two weeks pregnant."
She's... finally pregnant..
