Ford's POV
We decided na doon sa ipinatayo kong bahay namin ilalagay ang mga na-cremate nilang katawan. After ten days, makukuha na namin iyon.
I still can't believe na wala na silang lahat.
I sighed.
Gumaan ang pakiramdam ko nang makitang nagising na si Lorice.
"Pasensya na, nakita mo pa yung nangyari kanina."
"Ang ganda mo."
Tiningnan niya ako. "Ford naman..."
"What? I'm just saying the truth." I hold her hand. "Sorry, I just want to see you smile."
"Hindi. Ako dapat ang mag sorry. Alam ko na marami kang problema, dumagdag pa ako."
Totoo, marami akong mga problemang kinakaharap ngayon. But, I still have her. And I have to be strong. Because I know that when I connect my ties to her, darating ang lahat ng ito.
Walang relasyon na walang problema.
But, I'm lucky to have this kind of girl. God, thank you for giving her to me.
"No, you don't need to say sorry. Wife, I told you that I will fight for you. I don't want anyone to hurt my wife. Dahil pag ginawa nila iyon, ako ang makakalaban nila." I kissed her hand.
"Even if it is your family, or mine."
With that, smile on her face showed up . Kaya naman, mas gumaan ang pakiramdam ko.
I looked at her. "Does it hurt?" tanong ko sa kanya.
She nodded. Hanggang ngayon, namumula pa rin ang mukha niya. Kaya naman, hindi ko muna ito hinawakan. Pero, wala pa rin namang pinagbago. She's still beautiful.
"Now, please rest. Para gumaling ka na, okay?" she nod and closed her eyes. Naghintay muna ako ng higit sa isang oras. I waited for her to fall asleep.
Tsaka ko tinawagan ang na-hire kong contractor para ipaayos ang nasirang pinto ng unit ko.
And for now, we will stay sa pinagawa kong bahay kapag gumaling na siya. That house, it's on a private lot. Hindi muna kami babalik sa condo. Ayoko na kasing mangyari ulit iyon sa kanya.
Until they showed up in my brain again, the sisters and all of the children who died. It still hurts.
Maya maya pa ay may kumatok. Baka siya na yung pulis na maghahatid nung listahan ng mga nadamay sa insidente. I requested that from them.
Kaya naman, lumabas na ako ng kwarto.
And I'm right. It's a police. May dala siyang folder at ibinigay iyon sa akin.
"Sir, ito na po ang mga listahan ng mga namatay sa aksidente. Madali lang po naming nalaman ang mga informations tungkol sa kanila dahil hindi nila sinira ang mga papeles na nasa crime scene."
"How about the suspects? May lead na ba kayo? "
"May mga nakuhang bala ng baril sa crime scene. Iniimbistigahan pa rin po ito hanggang ngayon. Wala pa po kaming lead pero kapag natapos ang investigation, magkakaroon na po tayo ng mga persons of interest."
Tiningnan ko ang folder. At narito na ang pangalan ng mga nasawi, together with their other informations. Pero, nang natapos ko itong basahin, agad na pumasok ang pagtataka sa isip ko.
Kilala ko ang bawat bata na nasa ampunan. But why? Why it's not complete?
Dahil sa labis na lungkot at sobrang galit na nadama ko after that incident, hindi ko na pala namalayan kung lahat ba sila ay nadamay o hindi.
And now, as I look again on the papers, wala pa rin ang pangalan niya. There's no picture of her. Hindi ko tuloy malaman ang nararamdaman ko ngayon.
Kinabahan ako. Why she's not here on the list?
"Sigurado ba kayo na sila lang lahat ang namatay?" tanong ko. Tumango siya.
"Yes sir. Yan lang ang mga biktimang nasa crime scene."
The little girl that is missing on the list is Gigi. She's the one that I want to adopt. Noon kasing nalaman ko na si Lorice pala ang hinahanap ko, naisipan kong mag-ampon. I want to experience how to be a father.
Pero ngayon, wala siya sa listahan ng mga namatay. Ewan ko pero, kahit papaano ay parang may nabuong pag asa rito sa kasong ito.
Kung wala siya rito, may possibility kaya na buhay pa siya? I really hope so. Kasi, kahit papaano ay may natira pa sa kanila. And she can be a witness.
Now, the only thing is, is she still alive?
