Ford's POV
"Ford, natatakot akong humarap sa kanila." rinig kong sabi niya.
Nandito na kami sa mansyon nina papa Antonio. And when I heard what she said, I kissed her forehead. "Dont be scared. If they try to hurt you, ako ang makakatapat nila."
She nod. Matapos no'n, I hold her hand at sabay kaming naglakad papasok ng mansyon. And, I got confused dahil sa nakita ko.
Si papa Antonio, he's with my mom. What is she doing here?
"Fordan, Lorice..." we heard he said. Napatingin ako kay Lorice. Mas hinigpitan ko ang paghawak sa kamay niya. "Come here. Sit down."
We both sit. At ilang minuto rin kaming tahimik. At binasag naman iyon ni papa Antonio.
"Fordan, payag ka ba?" I already know what their deal is.
Umiling ako. "No, I will not leave Lorice."
"What?!" pareho kaming napatingin kay mom. "Bakit naman? Fordan, you know Gail is better than that girl."
Alam niyo ba ang sinasabi ninyo?
Dahil sa narinig ko sa nanay ko, biglang uminit ang ulo ko. I want to shout at her. Pero, nakahawak pa rin ang kamay ko kay Lorice. Kahit papaano, nagawa kong kontrolin ang sarili ko.
"Carmina, calm down. Let's talk about it properly." pagpigil ni papa Antonio sa kanya.
"Fine."
"Fordan, I know you are a good man. And I know you love Lorice so much. But as a father, I dont have any choice--"
"Sorry pa. But I dont have any choice too. Hindi ako makikipaghiwalay sa kanya, whatever you say--"
"Dad!" napatingin ako sa kanya. At mas uminit pa ang ulo ko. "Oh my gosh, Ford!"
So you are Gail? Whatever. I dont care. Hindi ko siya pinansin. What I did is... I stayed at Lorice's side, at hinawakan ko lang ang kamay niya.
Tumabi si Gail kay mom. And she's looking at me and Lorice.
Muling natahimik ang buong paligid. Hanggang sa nagsalita ang Gail na ito.
"So, when is the wedding?" tanong niya. Nakukuha pa niyang ngumiti? What she's asking and that smiled irritates me a lot. Iniinis niya ako.
I look at Lorice and tears fall out from her beautiful eyes. Hindi ko na ito matitiis. My wife is crying, and I dont want to see her like this. Kaya, ako na ang bumasag sa katahimikan.
"Its final, papa. i will not marry her. I love Lorice, and no one can stop me from it."
"No!" that Gail said. Umalis siya at maya maya pa ay bumalika nang may dalang kutsilyo.
Now, everyone in the house are scared. Ako naman, hindi ko iniwan si Lorice. She might attack my wife. And I will not let that happen.
"Gail, put it down--"
"No! You dont want me? Well," she looked at Lorice, "I will kill her!"
Mabilis siyang lumapit sa amin. Nang magawa niya iyon, pilit niyang hinila si Lorice. But she cant do it. Pipigilan ko siya.
"Dont try to hurt her!" I said, pero hindi siya nakinig sa sinabi ko. Kaya naman, tumayo na ako at pilit inagaw ang kutsilyong hawak niya.
"Gail! Stop it!" rinig kong sabi ni papa Antonio.
"Nooo!"
"Umalis ka na diyan!" sigaw ko. Agad namang umalis si Lorice sa inuupuan niya.
I'm still fighting with this girl. Kailangang makuha ko ang kutsilyong hawak niya. Kailangang makaalis sa bahay na ito si Lorice. Baka mapahamak siya.
Pero, sa pag aagawan namin ng kutsilyo, nabigo ako. She succeeded in stabbing me, sa tagiliran ko. Iyon ang dahilan kung bakit ako agad na bumagsak sa sahig.
But even if I'm feeling the pain, I'm still thinking Lorice. I hope she can escape.
Inipon ko ang lakas ko, and I forced to shout.
"RUNNN!!!"
Please run, and save yourself Lorice.
Lorice's PoV
"FFFOOORRDDD!" hindi ko na mapigilan ang sarili ko. Gustong gusto ko na siyang balikan. Pero narinig ko siyang sumigaw. He wants me to run and to leave this house.
Kaya naman, kahit ayaw ko ay ginawa ko pa rin. Pero, nakaramdam ako ng parang may humila ng buhok ko.
"You really think you can escape?" tatakbo sana ako nang makaramdam ako ng malamig at matalim na bagay sa leeg ko. "You'll die first. Lakad!"
Rinig kong sabi niya. Napapikit na lang ako at sumunod sa gusto niya. Hindi ko magawang lumaban at saktan ang kapatid ko.
Maya maya pa ay binitiwan niya ang buhok ko at hindi na niya itinutok ang kutsilyo sa leeg ko. Kaya naman, kaagad ko na siyang nilabanan.
"Matapang ka ha?!" isang sampal ang sumalubong sa mukha ko. "Wala ka naman pala!" isa pang sampal ang sanang gagawin niya nang mahawakan ko na ang kamay niya at ako naman ang sumampal sa kanya.
"How dare you?!" rinig kong sabi niya at sinabunutan niya ako.
"Tigilan mo na ako!"
"No! I'll kill you first!"
Hinila niya ako. Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin. Pero, nagulat na lang ako nang makarinig ng mga busina ng sasakyan.
Nasa tabi kami ng kalsada.
Hindi pa rin niya ako tinatantanan, dahilan para ipagtanggol ko na ang sarili ko. And then, I saw her, nakatayo na siya sa mismong daanan ng sasakyan.
Tumawa siya. Nagawa pa niyang tumawa?
"Well, sister... May paparating na sasakyan! Kapag nabangga na ako niyan, I'm sure ikaw sisisihin ng lahat." muli siyang tumawa.
Nanlaki na lang ang mga mata ko nang may nakita akong sasakyang rumaragasa at malapit na siyang sagasaan. Kaya naman, agad akong tumakbo para itulak siya.
"Ano ba! Bitiwan mo ako--ahhhhhh!!!!!" iyon na lang huling narinig ko, matapos kong maramdaman na parang may bumanggang napakalakas na pwersa sa likod ko.
Wala na akong iba pang naririnig, at nagdilim na rin ang paningin ko.
