Uyanış

-6-

Duyduğum kızgın bir sesle kalbim hızla atmaya başladı. Bu seferki korkudandı.

"Ashley?"

Şaşkınlık ve korkudan titremeye başladım. Chris de bunu farketmişti. Onu burada görmeyi beklemiyordum. Onu son görüşümde pek hoş şeyler olmamıştı. "Ashley, neler oluyor? Bu adam da kim?" Chris'in sorusu beni gerçekliğe döndürmüştü. Chris'e cevap vermeme kalmadan Damian tekrar konuştu. "Ashley, konuşmalıyız." Sinirli gözüküyordu. Chris bendeki bakışlarını çekip önüme geçti. "Hey, dostum, sakin ol. Sesinin tonunu beğenmedim." İhtiyacım olan en son şey bir erkek kavgasıydı. Bu yüzden Chris'e fırsat vermeden konuştum. "Damian, burada ne arıyorsun?" Damian benim değil Chris'in söylediğine takılmıştı. "Seninle konuşmuyordum, Ashley'le konuşuyordum. Kendi işine bak." Fazla gergin gözüküyordu. Onu bu kadar sinirlendiren neydi? "Chris, sakin ol. Olay çıkartma." diyerek onu yatıştırmaya çalıştım. En azındam biri sakin olursa olay çıkmazdı. Ardından tekrar Damian'a baktım. "Soruma cevap vermedin. Burada ne arıyorsun?" Az önceki siniri azalıp bana ciddi bir şekilde baktı. "Seninle konuşmak istiyorum. Biraz yürüyelim."

"Zaten benimle yürüyor, kör müsün?" Ah, yapma Chris. "Chris, lütfen kes şunu. Damian, konuşacak bir şeyimiz yok."

"Ah, evet var. Sana bilmek istediğin her şeyi anlatacağım." Dediğinde cevap vermekte acele etmedim. Ne yapmalıydım? Chris'e ayıp olur muydu? Gitmek istiyordum. Gitmek ve her şeyi öğrenmek...

"Tamam, seninle geliyorum."

"Ashley?" Chris yanıtımdan pek hoşlanmamıştı sanırım. Ama şuanda Chris ile konuşmak, Damian ile konuşmaktan daha önemsiz gözükmüştü gözüme. "Üzgünüm Chris, gitmem gerekiyor." Chris bana hayal kırıklığı ve kızmış bir ifadeyle bakıyordu. "Şu genel depresif halinin nedeni o mu?"

"Ashley, gitmeliyiz." Chris'in kaşları çatılmıştı. Onu böyle görmeye alışık olmadığım için bu davranışlarıyla beni hayrete sokuyordu. "Onu korkutmayı kes! Ah, sabrımı kaybediyorum."

"Söylediklerine dikkat et!" Şimdi iki taraf birden sinirliydi ve rüzgar esse birbirlerine dalacaklarmış gibi bir halleri vardı. İş, gelmesini istemediğim noktaya gelmişti. "Kesin şunu! İkiniz de." Araya girmemle ikisi de sustu. "Bir kelime bile duymak istemiyorum." Ardından Chris'e döndüm. "Beni anla Chris, onunla gitmem gerekiyor. Bazı şeyleri netleştirmemiz lazım." Chris bana yaklaştı. "Onunla gitmemeni tercih ederim. Onu sevmedim." İkna olması için yapmacık bir şekilde gülümsedim. "Merak etme." Kabullenmekten başka çaresi kalmadığında derin bir nefes verdi. "İhtiyacın olduğunda beni cep telefonumdan ara."

"Arayacağım, merak  etme."

Chris, Ashley'e yaklaşıp onu alnımdan öpmüştü. Sonra da gitmişti. Bu, Damian'ın hoşuna gitmemişti. Hem de hiç hoşuna gitmemişti.

"Erkek arkadaşın biraz huzursuz." Dedi Damian. Chris'in yaptığı hoşuma gitmemişti. Özellikle Damian'ın önünde yapmamalıydı. "O benim erkek arkadaşım değil." Damian başka tarafa baktı. "Her neyse... beni ilgilendirmez." Buraya gelmesinin sebebini hatırladığımda heyecanla ona yaklaştım. "Gerçekten tüm sorularımı cevaplayacak mısın?"

"Bu yüzden buradayım."

*****

"Benimle geldiğin için teşekkürler," dedi Damian. O yerden yürüyerek uzaklaşmış ve sazların çevrelediği bir gölün yakınına gelmiştik. "Seninle bu konuyu daha fazla ertelemek istemedim."

"Neden kaçtın?" Sorusuyla kalbim fırlayacak kadar hızlı attı. Konuya direkt giriş yapmıştı. "Evimden gitmek için başka bir yol bilyor gibisin."

"Şaka modumda değilim, Damian." Madem o konuya girmişti, bende içimdekileri dışarıya vurabilirdim artık. "Bu kadarı fazla... bazı şeyler gördüm..." gözlerini kısarak bana baktı. Beni hücrelerime kadar görmek ister gibi dikkatlice izliyordu. "Ne gibi şeyler?" Nereden başlayacağımı bilmiyordum. Eski resimler, kendi çizimim, sarışın kadın... sanırım bunlar arasında en çok benim resmimin orada ne işi olduğunu merak ediyordum. "Kendi çizimimi gördüm. O, orada ne arıyor?"