Uyanış

-19-

Gördüğüm şeyle donakaldım. Bu imkansızdı, burada ne işi olabilirdi ki? Sonra hızla oraya doğru ilerleyerek babamın günlüğü alıp, sıkıca kavradım. Bir daha bunu kaybetmek istemiyordum. Bunu Damian mı koymuştu buraya? Bana yalan mı söylemişti? Yoksa... odamdan günlüğü alan kişi Damian mıydı? Kalbimin hızla çarptığını hissettim. Hissettiğim o güzel hislerin hepsinin yerini şüphe ve hayal kırıklığı almıştı. İçimden yalvarıyordum.

Lütfen, Damian... hayır, sen yapmadın.

Tüm dünyam başıma yıkılmış gibi hissetmiştim. İhanete uğramış ve aldatılmıştım. Bu yükün verdiği ağırlıkla gözlerim dolmaya başlamıştı. Bir süre sonra hızla kendime gelip odadan çıktım.

*****
(Westfield)

Matt ve Chris saatlerce konuşmuşlardı. Şimdi ise Matt, Chris'i kapının önünde uğurluyordu. "Matt, beni dinlediğin için teşekkür ederim."

"Her zaman, dostum. Kalmana sevindim, en akıllıca olan buydu."

"Seni, planladığımız gibi, Midville'e bekliyorum."

"İşlerimi halledince orada olacağım." Sonra tokalaşıp, ayrıldılar.

*****
(Soho Gölü)

"Emma, orada mısın?"

Odama gelmiştim. Bir yandan da düşünüyordum. İnanamıyordum, günlüğü o mu almıştı? Tüm bunlar sadece bir aldatmaca mıydı? Burada neler oluyordu? Düşüncelerimle mücadele içerisindeyken bir şey dikkatimi çekmişti. Hızla pencereye yöneldim. Pencere açıktı ve çok uzakta hızla kaybolan sarışın kadını görmüştüm. "Ah, hayır... buradaymış."

Sonra yüksek sesle seslenmeye başladım. "Clair? Clair?!" Onu bulmam gerekiyordu. Belki de sarışın kadın ve Damian hakkında bir şeyler biliyordu -ki bir şeyler bildiği ortadaydı. Sonra evde Clair'i aramaya başladım. Evde değildi.

Kulübeye gitmeye karar verip evden çıktım.

*****

"Hey, Charlotte, bir dakikan var mı?" Charlotte, Alex'e göz ucuyla baktıktan sonra yürümeye devam etti. "Acelem var, Alex."

"Konuşalım, lütfen." Charlotte yürümeyi bıraktığında Alex konuşmaya çalıştı. "Sana hiçbir şey yapmadım, neden böylesin? Çok değiştin."

"Sana her şeyi söyledim."

"Görüştüğün o adam da kim?" Charlotte'ın gözleri bir anda kocaman açılmıştı. Bunun sır olması gerekiyordu. "Ne, bunu nereden biliyorsun?"

"Bana cevap ver."

Charlotte şaşkın halinden kurtulup ciddiyetle Alex'e baktı. "Beni sorgulamayı kes!"

"Pişman olacaksın!"

"Şimdiden pişmanım... seninle çıktığım için!" Alex'in dudakları aralanmıştı. Bunu diyeceğini beklememişti.

Sonra bir şey demeden orayı terk etti.

*****

"Nihayet, işte burada!" Kulübeyi gördüğümde oraya doğru ilerledim. Ardından kapıyı çalmaya başladım. "Clair, benim Ashley. Clair, orada mısın?" Sabırsız bir şekilde seslenmeye devam ettim, ama başarısız olmuştum. Biraz beklemeye başladım. Bu bekleyiş, beni gerginleştirmişti ve daha fazla bekleyememiştim. Kapıyı açıp ittirdim. Kapı, gıcırdayarak açıldı. Sonra içeriye göz attığımda bir beşik gördüm. Clair'in bebeği mi vardı?

"Burada ne arıyorsun?" Clair'in sesini duymamla ona doğru döndüm. Beni gördüğüne şaşırmıştı.

"İçeri girdiğim için özür dilerim..."