Uyanış

-47- (FİNAL)

"Bana ne oldu?"

"Katlanılmaz bir acı hissederek uyandın, bilincin kapandı ve sürekli uyuyup uyandın." Damian yatağımın kenarına oturarak devam etti. "Birkaç defa kaçmaya çalıştın, seni zar zor engelledik."

"Bunu hatırlamıyorum."

"Bu sorun değil. Dönüşüm, en tehlikeli bölümdür, çünkü tüm vampirleri kontrol etmesi zordur, çünkü en güçlü dönemlerindedirler." Bana destek verircesine baktı.

"Bu, son uyanışın. Artık vampirsin."

Düşüncelerimi toplayamamıştım. Hiçbir şey hissedemiyordum. Tıpkı Theron gibi Damian da benim için sadece yabancıydı. İçerde aklım karışmıştı ve tamamen boşta hissediyordum.

"Nasıl hissettiğini biliyorum. Merak etme, fazla uzun sürmeyecek. Vücudun yeni duruma uyum sağlıyor."

"Midemde adrenalin patlaması hissediyorum."

Dişlerimi sıkmıştım ve gözlerinde, herhangi bir güçlü arzusunu görebilirdim. Kan arzusunu.

"O hazır. Size biraz mahremiyet vereceğim."

Theron bizi yalnız bırakmak adına dışarıya çıkmıştı. Damian onu beklememi söyleyerek o da dışarı çıkınca tek başıma kalmıştım. Koca bir hiçlik gibiydim. Kalbim yerinde miydi, onu bile bilmiyordum. Damian içeri girdiğinde, elinde bir kadehte, kırmızı bir sıvı vardı. O sıvıyı gözüm kapalı bile hissedebilirdim. Kokusu fazla tatlı geliyordu. Damian gözlerimdeki açlığı anlamış olmalı ki, hemen bardağı bana uzattı. "Al bunu." Hiç düşünmeden içerisindeki sıvıyı boğazımdan aşağıya gönderdim. Tatlı bir şekilde boğazım yanmıştı. Bu his ve bu tat, çok hoşuma gitmişti.

"Daha iyi hissediyor musun?"

Dilimle, dudaklarımın kenarındaki kanı temizledim. O anda aklım başka bir soruyla dolmuştu. "O hayvan kanı mıydı?"

"Hayır. Bu, şu anda susuzluğunu yatıştırmaz. Bağışçı kanıydı, Theron getirdi."

"Daha önce hiç böyle hissetmemiştim. Kokusunu aldığı anda tenim, adrenalin patlamasından çıldıracak gibiydi."

"Biliyorum, Ashley. Bende tam olarak sana bundan söz ediyordum. Bu tür bir yaşam zordur." Midem eskisi kadar bulanmıyordu. Bu bir miktar kan tükettiğim için olmalıydı. "Senin yanındayken nasıl hissettiğimi ancak anlayabilirsin." Cidden böyle miydi? Ben şimdi bir insanın yanındayken böyle mi hissedecektim sürekli? Susamış.

"Kanın sürekli kokusuyla beni kendine çekiyordu. Senin yanındayken kendimi tutmak için büyük çaba sarfediyordum."

"Artık anlıyorum."

Damian bana yaklaşarak elimi tuttu. Tüylerim aniden diken diken olmuştu. Bir saniyeliğine de olsa, eski duygularımın geri geldiğine inanamamıştım.

"Farklısın."

Kafamı kaldırarak gözlerine baktım. "Hoşuna gitmedi mi?"

"İğnelemelerin hâlâ aynı."

"Farklı hissediyorum. Nasıl açıklayacağımı bilmiyorum, ama kendimmişim gibi hissetmiyorum."

"Bunun nedeni hâlâ ilk kurbanına saldırmamış olman." Kaşlarım çatılırken sözlerine devam etti. "İçinde büyük bir mücadele yaşayacağın konusunda seni uyarmalıyım."

"Yakında birine saldıracağım." İçimde büyük bir istek uyandı. Bunu dediğime inanamamıştım. Bu vampir olma işi, beni gerçekten bambaşka biri yapıyordu. Bunu kontrol etmeliydim.