အပိုင်း(၂၆)_အထီးကျန်နေတဲ့ စန္ဒရားကြီး
မနက်ခင်းစောစောအချိန် ဖြစ်သောကြောင့် နေရောင်က ခပ်ဖျော့ဖျော့သာ ဖြာကျလို့နေလေသည်။ လေထုက ငြိမ်သက်လျက်ရှိသော်လည်း ဥတုက မပူအိုက်ဘဲ နေလို့ကောင်းနေသည်။ အရောင်လွှင့်ပြယ်နေပြီဖြစ်သော သစ်လုံးတို့ဖြင့် ခြံစည်းရိုးခတ်ထားသည့် ခြံဝင်းလေးရှေ့တွင် အပြာရောင်ကားကြီးတစ်စီး ရပ်ထားပြီး အိမ်ထောင်ပရိဘောဂများ ချလျက်ရှိသည်။ ရှင်းသန့်ကတော့ ပစ္စည်းသယ်သည့် အလုပ်သမားတွေကြား စီစဉ်ကွပ်ကဲလျက်ရှိပြီး စစ်ပိုင်ကတော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းက သစ်ပင်အောက်တွင် ရပ်ထားသည့် ပြိုင်ကားအနီလေးကို မှီလျက် အိမ်ဟောင်းလေးကို ငေးမောလျက်ကြည့်နေသည်။
ခြံထဲရှိ သုံးထပ်တိုက်ဟောင်းလေးသည် အရင်က ဘာအရောင်ဖြစ်ခဲ့မှန်း မသိနိုင်လောက်အောင် ဆေးရောင်တို့ မှိန်ဖျော့လျက်ရှိနေလေပြီဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း တစ်ချိန်က ခမ်းနားထည်ဝါခဲ့သည့် အငွေ့အသက်တို့က ကျန်ရစ်နေဆဲပင်ဖြစ်သည်။ အိမ်လေးကိုကြည့်ရင်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘဲ စစ်ပိုင်ရင်ထဲ မွန်းကြပ်ဆို့နင့်လို့လာသည်။
"ဟေ့ ကောင်ဆိုးလေး... လာလေ"
သူ့ကို လက်ယက်ခေါ်နေသည့် ကိုကိုကြောင့် စစ်ပိုင် အတွေးစဖြတ်ကာ အနားသို့ အပြေးသွားလိုက်သည်။
"လာ... အတူဝင်ကြည့်ကြမယ်"
"ကိုကိုကလည်း မိသားစုရှိတာမဟုတ်ဘဲ ဘာလို့ အိမ်အကြီးကြီးဝယ်တာလဲ"
"ဈေးသက်သာလို့ ဝယ်လိုက်တာ"
"ဈေးသက်သာမယ့်ပုံမပေါ်ဘူးနော် ကိုကို"
"နောက်တာပါ၊ ကိုယ် အမွေရတာ"
"ဝါး... မိုက်တယ်... ..."
"ကိုယ်တော့ မထင်ပါဘူး၊ ဒီအိမ်ရဲ့ အရင်ပိုင်ရှင်မိသားစုက အကုန်အသတ်ခံရတာ၊ ဒီအိမ်ထဲမှာပဲတဲ့၊ အဲတာကြောင့် ဒီအိမ်ကို ဘဏ်ကနေ လေလံတင်တော့ ဝယ်ရဲတဲ့သူမရှိဘူးဖြစ်နေခဲ့တာ၊ ဖေဖေက စီးပွားရေးသမားဆိုတော့ တချိန်ကျ အသုံးပြန်ချနိုင်မှာပဲဆိုပြီး ဝယ်ထားခဲ့တာ"
VOUS LISEZ
The Dark Nights in the Rain
Fiction générale[Unicode Ver] ကံဆိုးမှုတွေနဲ့ နာကျင်မှုတွေ မိုးရေစက်တွေနဲ့အတူ လိုက်ပါလာခဲ့ကြလေသလား.....။ မိုးစက်ခတဲ့ ညတွေမှာ မှောင်မိုက်ခြင်းတွေ အစပြုခဲ့တယ်။ ကျီစားတတ်တဲ့ ကံကြမ္မာကြောင့် မိုးမှောင်ကျခဲ့ကြတဲ့ သူတို့ဘဝတွေ ဘဝရဲ့ရောင်နီပျို့ချိန်ကို ရောက်တဲ့အထိ လောကဓံ...
