အပိုင်း(၃၂)_Cobraကို မယုံနဲ့
ကိုထွဋ်က တတ်နိုင်သရွေ့ တစ်ယောက်တည်း လျှောက်မသွားဖို့ အတန်တန် သတိပေးထားသော်လည်း စစ်ပိုင် မြို့လယ်ခေါင်က Paradisum ပန်းခြံကြီးထဲသို့ ရောက်နေလေသည်။ ကိုထွဋ်ရဲ့ စကားကို အလေးမထားခြင်း မဟုတ်သော်လည်း နှစ်ယောက်တည်း လည်ချင်တယ်ဟု တောင်းဆိုလာသည့် ကိုကိုရဲ့ ဆန္ဒကို စစ်ပိုင် လိုက်လျောပေးချင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
အားလပ်ရက် မဟုတ်သောကြောင့် ပန်းခြံအတွင်းမှာ လူအတော်ရှင်းနေသည်။ ဘေးက ကိုကိုကတော့ လိုချင်တာရတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်လို ပြုံးပျော်လျက်ရှိပြီး သူ့ညာလက်ကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုပ်ကိုင်ထားသေးသည်။
"စစ်ပိုင်"
"ဟင် ကိုကို..."
"မင်း စန္ဒရားတီးမိတာကလေ... မသိစိတ်က လှုံ့ဆော်နေတာ ဖြစ်နိုင်တယ်"
ကိုကိုသည် စစ်ပိုင်၏ လက်မောင်းကို ဖက်တွယ်ထားရင်းက တိုးတိုးလေးပြောသည်။
"အတိတ်မေ့နေတာ ဆိုတော့လေ... မင်းအတိတ်အကြောင်း ဘာမှမသိဘူးလား၊ ဘေးလူတွေကရော ဘာမှ မပြောပြကြဘူးလား"
"ဘယ်သူမှ မသိကြဘူးလေ၊ ကိုထွဋ် ပြောတာတော့ ကျွန်တော့်ကို လမ်းမှာတွေ့လို့ ကယ်လာတာတဲ့"
"မင်း အတိတ်မှာ စန္ဒရားတီးတတ်ခဲ့တာ သေချာတယ်၊ မင်းအရမ်းကို ရူးသွပ်ခဲ့တာ၊ အဲ့ဒါကြောင့်လည်း မသိစိတ်က လှုံဆော်နေတာ"
စစ်ပိုင် ဘာမှပြန်မပြောမိပေ။ မှတ်ဉာဏ်ထဲမှာတော့ အပေါ်ဆုံးထပ်က စန္ဒရားကြီးကိုတီးနေတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုသာ မြင်ယောင်လျက်ရှိသည်။ သူသည် မေ့နေတဲ့ အတိတ်နဲ့ပတ်သတ်၍ ထွေထွေထူးထူး မတွေးခဲ့ဖူးပေ။ ကိုထွဋ်ကလည်း မည်သည့်အခါမှ အစမဖော်ခဲ့ပေ။ သေသေချာချာ ပြန်တွေးကြည့်လျှင် ကိုထွဋ်သည် တစ်ခုခု ဖုံးကွယ်ထားသည်ဟု စစ်ပိုင် သံသယဖြစ်လာမိသည်။
စစ်ပိုင် အတွေးလွန်နေတုန်း ရုတ်တရက် သူ့ပါးပြင်က နွေးခနဲဖြစ်သွားသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ ကိုကိုသည် သူ့ပါးကို ခိုးနမ်းပြီး ထွက်ပြေးသွားခြင်း ဖြစ်လေသည်။
YOU ARE READING
The Dark Nights in the Rain
General Fiction[Unicode Ver] ကံဆိုးမှုတွေနဲ့ နာကျင်မှုတွေ မိုးရေစက်တွေနဲ့အတူ လိုက်ပါလာခဲ့ကြလေသလား.....။ မိုးစက်ခတဲ့ ညတွေမှာ မှောင်မိုက်ခြင်းတွေ အစပြုခဲ့တယ်။ ကျီစားတတ်တဲ့ ကံကြမ္မာကြောင့် မိုးမှောင်ကျခဲ့ကြတဲ့ သူတို့ဘဝတွေ ဘဝရဲ့ရောင်နီပျို့ချိန်ကို ရောက်တဲ့အထိ လောကဓံ...
