Chapter 52 : What Really Happened To Adrian?

61 3 22
                                    

Jimin's Point of View.

Pagkatapos ng insidenteng 'yon ay lumuwas kami ng pamilya ko pabalik sa Amerika.

Masakit pa rin. Hindi ako makatulog nang maayos dahil araw-araw at gabi-gabi kong iniisip si Emilia. Ako dapat 'yon, ako dapat ang tatamaan ng bala ng baril pero humarang siya kaya siya ang natamaan. Niligtas niya ako.

Hindi niya na dapat ginawa 'yon. Hindi niya kinailangang gawin 'yon. Ngunit ginawa niya pa rin.

Muli kong binabasa ang sulat ko para sa kaniya na sana'y nababasa niya mula sa itaas.

Dearest Emilia,

Wherever you are, I hope you're happy. Don't worry about me, I'm fine. Well, not totally fine, but it's getting there. It's been a week since you left me.

Ganun-ganun na lang yun? Pagkatapos ang ilang buwan, ganun lang? I can't really blame Antonio, he just loved you so much. I hope he's fine as well. Alam kong nandun ang kaibigan mo para sa kaniya.

I feel lonely, Emilia. Dapat kasal na tayo. Dapat nagpaplano na tayo. Dapat masaya tayo ngayon pero iniwan mo ako. Masakit pa rin. I'm too nice to blame anyone. Walang dapat sisihin. But I just can't believe that all of these happened in a short period of time. Ang bilis ng mga pangyayari. Kung panaginip lang ito, gusto ko nang magising. I wanna be with you again, my love.

Hintayin mo ako. Magkikita tayong muli kahit anong mangyari. Kahit ilang buhay pa ang magkaroon tayo, hahanapin at hahanapin kita hanggang sa maging masaya tayo sa huli.

Sincerely yours,
Adrian.

Heto na naman ang mga nagbabadyang mga luha sa aking mata. Hindi na ako magtataka kung isang araw ay maubusan ako ng luhang mailalabas. Sobrang sakit, Emilia.

"Son, you haven't eaten anything. Come downstairs, I prepared lunch." I glanced at the door and saw my worried Mom standing there.

Well, she's not really my Mom. She's my adoptive mother. But she took care of me since I was seven years old so she's like a biological mother to me. And my Dad? Well, he's my adoptive father and I see him as my biological father as well.

Hindi sila makapag-anak kaya nang ampunin nila ako mula sa orphanage ay tuwang-tuwa sila. Masaya rin akong magkaroon ng pamilyang kagaya nila.

Ang kwento sa 'kin, namatay ang mga magulang ko sa sunog. Nasusunog ang bahay namin noon, they tried to save me but they died due to suffocation. Ako lang daw ang nag-iisang nakaligtas sa sunog. After that, they brought me to an orphanage.

If you're wondering why I can speak Tagalog, I'm really an American but my adoptive parents are Filipino and they taught me how to speak their native language.

"Okay, Mom, I'm coming." I sighed as I exited my room.

+++

"Mom? Dad?" I was in total shock when I saw them lying on the floor. I gulped and my hands are shaking.

"Don't tell anyone." A guy in black told me while his index finger is in front of his lips, gesturing a 'shh' signal.

I gasped and ran out of my house. "Help!" Sumigaw ako nang lumabas ako ng bahay. "Help, please?" Nakita kong sinundan ako nung lalaking nakaitim. Hindi ko makita ang mukha dahil nakatakip ito maliban sa mata.

THE LOVE THAT CONTINUES. ¦ VMinTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon