THE LOVE THAT CONTINUES. ¦ VMin

Chapter 63 : Finally! [16+]

A/N: hi, bago ka magpatuloy, please comment if you're currently reading this book or this particular chapter so I can know who's reading. alam ko binabasa niyo ito pero nahihiya lang kayo mag-comment, wag po kayo mahiya, hindi po ako nangangagat HAHAHA char.

I'm really thankful na may nagbabasa pala nito. noong una kasi sobrang kinakabahan akong i-publish ito, baka kasi walang magbasa. kaya kung mapapansin niyo, ang layo nung agwat ng date ng started sa published HAHAHA. but I realized na kaya ko pala ito sinusulat kasi gusto ko at para ito sa sarili ko, at sobrang thankful ako na may nagbabasa. so, comment na kayo please, kahit tuldok lang or emoji HAHAHA. let's be friends din po!

P.S. please prepare tissues XD
-

Taehyung's Point of View.

"Taehyungie!"

Nararamdaman kong may tumatapik-tapik sa balikat ko pero hindi ko pinapansin.

"Taetae!"

Alam ko na kung sino ito pero nanatili pa rin akong nakapikit at nagtulog-tulugan.

"Taehyung, wake up!" sumigaw siya sa tenga ko kaya naparolyo ako sa kama at nahulog sa sahig.

"Putangina mo!" sigaw ko sa kaniya pabalik. "Anong trip mo, huh?" Masama ang tingin ko sa kaniya habang tumatayo ako mula sa sahig. "Nakakainis ka."

"Sorry na. Come here." he softly said. Nakaupo siya sa kama ko at inilahad niya ang mga kamay niya sa 'kin.

Lumapit ako sa kaniya at hinila naman niya ako paupo sa lap niya saka niyakap ako mula sa likuran. "Don't ever do that again." I told him, pouting. Hindi ko sisisihin ang sarili ko kasi siya itong nagdesisyon na sumigaw sa tenga ko.

"I'm really sorry. Ayaw mo pa kasing bumangon eh, nagtutulog-tulugan ka pa. Sorry na talaga!" I can feel him pouting.

Tumango-tango ako, "Apologize accepted." I heard him giggled. "Basta 'wag mo nang uulitin 'yon, okay?"

"Okay, Taehyungie." He's so cute.

Teka nga, anong oras na ba?

Pinaabot ko sa kaniya 'yung cellphone kong nakakalat lang sa kama. Kinuha ko ito at tinignan ang orasan. 11:23 AM.

What?

Halos magtatanghalian na.

Umalis ako sa lap niya at umupo sa tabi niya, "Jiminnie, bakit hindi mo sinabi sa akin na mag-aalas dose na pala?"

"Hala! Hindi ko rin alam ang oras eh. Atsaka noong pumasok ako sa bahay niyo, ang naabutan ko lang ay si Yeri na nagme-makeup sa may salaminan. Umalis na nga yata eh. Wala rin 'yung parents mo." sagot niya.

Nang marinig ko 'yon ay napabuntong hininga na lang ako. First of all, iniwan na naman nila ako. Secondly, bakit hindi man lang nila ako ginising?

"May photoshoot ka ba ngayon?" tanong niya.

"Wala." I shook my head.

"How about tomorrow?"

Umiling ako ulit, "Wala rin."

"Nice!" he grins. "We can do something tomorrow."

"Anong meron bukas?" nakakunot-noong tanong ko.

"Secret!" he giggles. "Halika na, kumain ka na sa baba. Sabi ni Yeri, sweet and sour fish daw ang ulam niyo." Hinihila-hila niya pa ang manggas ng damit ko.

Oy, masarap 'yon. Paborito ko 'yon.

"Sige, tara na."

Tumayo na kami mula sa kama, hindi ko na ito naayos, at lumabas na ng kwarto. Bumaba na kami sa sala at nakita kong wala nga sila.