Gunned Down

CHAPTER 27

“Wait! Can you talk to me first?! I want to clear things with you, asshole.”

Kanina pa sinusundan ni Mino ang kaibigan nitong bihis na bihis. May inaasikasong mga gamit si Pion na gagamitin niya para sa gagawin niya ngayon. Today, he is wearing a white long sleeve polo, then he put on his navy blue necktie and his coat. He is so formal today that looks like he’s going to attend an important meeting.

Tumigil siya sa sala saka niya hinarap ang kaibigan. Nakapamaywang siya sapagkat kanina pa siya naiinis sa pangungulit nito. Naroon pa sila ngayon sa malaking bahay at talaga namang sinadya siya ni Mino para kausapin. Walang nakakaalam ng kanyang tinutuluyan sa mga panahong ito at hindi rin iyon dapat na malaman nino man sapagkat masisira lamang lahat ng plano niya.

“What do you want?”

“Why do you know, Danelle? And is she really your girlfriend?”

“Nandito ka ba para itanong lang ‘yan?”

“Obviously because I know you’re not meeting me either just to talk about this damn thing.”

“Are you interested in her?”

Walang emosyon ang mga mata ni Pion na nakatitig sa kaibigan. Umisang linya ang mga labi ni Mino saka pinaupo ang kaibigan sa sofang nasa likod nito samantalang siya ay naupo rin ngunit doon lamang sa pang isahan. Saka niya maiging tiningnan ang kaibigan.

“Naaalala mo pa ba ang kinukwento ko sayo dati? When I was still in highschool, my first love? I just can’t go near her because she’s so intimidating. Then it happened, I flew to America with my family and after years, you know? I’ve seen her again! It’s fate, bro. She even happened to be my schoolmate. I kept on approaching her but hell, she’s a playgirl. She had a lot of boyfriends in Washington and then one day she disappeared again. I don’t know where she’d go but then I met her again on our batch night out. Man! It’s destiny!”

Pion raised an eyebrow on him. “Want to die? Stop dreaming on that girl.” Then he stood up. “Umuwi kana.”

“But—

“One thing I will clear with you, I can always point my gun who’ll mess up with what I claimed is mine.”

Iniwan ni Pion ang kaibigan na nakatanga sa kanya. Muli siyang naglakad patungo sa malapad at malawak na hagdan. Tinungo niya ang kwarto at kinuha doon ang susi ng kotse at saka cell phone niya. Isinuot niya rin ang kanyang ear piece. Hindi nagtagal ay pumaroon siya sa sasakyan niya saka nagmaneho palabas ng malaking mansion. Nakita na rin niya ang pag alis ng kotse ng kaibigan.

“Alam mong isa itong ilegal na transakyong pinapasok mo, hindi ba?”

“Yes, very well.” Pion answered

Nakatingin siya na parang wala lang sa lalaking kausap niya. Naroon sila ngayon sa isang lumang ware house dahil doon nila napagkasunduang mag usap. Napangiti siya sa kanyang isipan nang makitang sinenyasan ng lalaki ang kasama pa nito. Tumango lamang iyon at umalis.

“I want to meet your boss.”

“Sinabi ko na sayo, hindi pa siya maaaring lumabas at isa pa, ako mismo ang iniatas niya na makipagkasundo sayo, Mr. Davis.”

“Isn’t it unfair? I am getting a lot of orders from you though they are all smuggled and you can’t even let me meet him? Should I just back out?”

Natigilan ang lalaki saka ito malalim na huminga. “Kakausapin ko ulit ang Senyor. Kung papayag siya, tatawagan nalang kita.”

Marahan siyang tumango tango ngunit sa kanyang isipan ay isang matagumpay na ngiti ang nakaguhit. Mabilis din iyon na nawala ng maalala ang isang sinabi ng kausap niya.