✔Something Out There

DECIM

This chapter is dedicated to:
@Monique Angela

✴️

For eleven years, I had desperately tried to avoid this.

The moment my father vanished beyond those indigo skies was the time I pushed aside both my love for astronomy and my dreams of becoming a scientist. Akala ko buong buhay ko nang kakalimutan at ikakahiya ang mga bagay na bumubuo sa pagkatao ko...

'Pero mukhang iba ang plano sa'kin ng tadhana.'

"Quack!"

After seeing that distress signal, something inside me awakened. Sa hindi ko malamang dahilan, para bang tinatawag niya ako mula sa planetang akala namin ay matagal nang namatay. Kung anuman ang rason ng signal na 'yon, kailangan ko itong alamin. Kailangan ko siyang mapuntahan.

Buo na ang desisyon ko.

Pero nang matanggal ko na ang nakataklob na tela sa imbensyon ni lolo, agad akong natigilan. Hindi ko inaasahan na ito ang bubungad sa'kin. Faex! Mukhang hindi magiging madali ang pagpapagana nito. 'Kung sabagay, ano pa nga bang aasahan ko kay Sir Nicholas James?'

"What in the name of asteroids?! Wala man lang bang instruction manual na iniwan si lolo?"

Sa mga pagkakataong kagaya nito, naaalala kong henyo nga pala ang lolo ko---he invented the fluorescent spheres, Aero boots, housekeeping at cleaning robots, at marami pang iba! Nakakadismaya nga lang na hindi alam ng mga taga-New Eastwood na siya ang utak sa likod ng mga ito. He was the crazy genius who never got the recognition he deserved.

Maya-maya, nahagip ng mga mata ko ang maliit na papel na nakadikit sa gilid nito.

Umaasa akong nagbigay man lang siya ng "clue" para magawa ko ang "challenge" niya, pero agad rin akong nanlumo nang mabasa ko ang nakasulat dito:

So, you chose to be a scientist? That's the spirit! Good luck, Jude!

P.S. 'wag kang maghanap ng instruction manual. ;)

---Sir Nicholas Gregor James

'Faex.'

I sighed and adjusted my eyeglasses. 'Sadista si lolo. Tsk!' Ibinalik ko na lang ang atensyon ko sa proyektong pinakaabahalan niya ng sampung buwan. I stared at my reflection on the polished metal. It looks somewhat like a space capsule (from what I've seen in the books). Mas maliit ito kaysa sa normal na laki ng isang space capsule, at mukhang modified pa ang ilang parte. Nang sumilip ako sa loob ng maliit nitong bintana, nakita ko ang samu't saring monitors at control panels sa loob nito.

And top it all, the machine even has two inverted V's painted on its side, pointing upwards as if honoring the sky---the James' family logo.

Kung alam ko lang nadarating ang araw na ito, sana pala matagal ko nang tinanggap ang pagiging isang "James". Eh 'di sana, naturuan man lang ako ni lolo kung paano ito paganahin bago siya namatay. Ngayon, alam kong mangangapa ako sa mga gagawin ko.

I feel so damn guilty.

Huminga ako nang malalim at bumaling kay Galileo. "As cliché as it sounds, pero nasa huli talaga ang pagsisisi. I've already wasted eleven years. Let's not waste a minute more, shall we?"

"Quack! Quack! Quack!"

"Oo" raw, sabi ni Galielo Galilei Jr.

'I'll accept this challenge and find my father.'

The next few hours was torture.

Dahil wala akong ideya kung paano paganahin ang modified space capsule, kinailangan kong buklatin ang mga lumang engineering books at blue prints sa private study ni lolo. I sneezed at the dust and almost stumbled on the housekeeping robots (na puro palpak naman ang trabaho). Gustuhin ko mang simulan na agad ang paggawa, alam kong hindi ako pwedeng magpadalus-dalos.