LIFETIME

KABANATA 3

May mga gabi pa ring bibisitahin tayo ng kalungkutan at mananatili tayong mulat, mahihimbing ngunit hindi kalmado, magpapahinga ngunit hindi payapa. Sa pagpatak ng umaga ay mag papanggap tayo na maayos ang lahat. Na animoy ang bawat piraso ay nasa wastong espasyo na nakalaan para sa kanya.

Ano ng aba ang nakalaan para sa isang tulad ko? Hindi ko nais kwestyunin ang mga nakatakda, pero sana, kahit katiting bigyan nyo sana ako ng ideya.

Ano nga ba ang nakalaan sa tulad ko?
Gusto kong malaman.

Sapagkat ayon sa siyensya, ang pag-usbong ng isang bagay ay may halong eksplenasyon o paliwanag. Sabi nga nila, lahat ng nangyayari ay may dahilan.

Mayroon kang paboritong kanta dahil may mga bagay o ala-ala na pumapasok sa isip mo kapag naririnig mo iyon. Mayroon kang paboritong lugar sapagkat mayroon kang magandang memorya kasama ang mahahalagang tao at mahal mo sa buhay.
Mayroon kang paboritong pagkain
Mayroon kang paboritong guro
Mayroon kang paboritong tao
At kung ano ano pa

Sa di malaman at bukod tangi mong dahilan. Sana ganun din ako, sana alam ko na rin ang dahilan kung bakit at para saan ako nabubuhay.

Bago sa akin ang paligid,
Nawawala yata ako

Hindi ko rin alam kung nasaang lupalop na ako ng bago kong eskwelahan, oo tama bagong salta ako rito. Kaya kailangan ko munang mahanap ang classroom namen bago ako mapagalitan ng kung sino mang teacher namen ngayon.

“kabado pero kalmado” ganyan lang palagi
“problemado pero kalmado” tuloy lang palagi
At nahanap ko na rin
Kanina pa pala silang naghihintay
“Class may bagong lipat na mag-aaral, be nice to him”
(hindi naman ganung katagal ang ipinaghanap ko, buti hindi ako napagalitan. Siguro kase first day ko. Habang nakatayo ako sa may pinto, naka jacket pero hindi ako magrereklamong mabanas ay napansin na ako ng aming guro.)

Ayan na pala sya, okay iho, introduce yourself,

“Ako si Lucio Lacsamana, 21 years old. Sana magkasundo tayong lahat.”
May pagkamisteryoso ka pala, pabirong bati saken ng aming mga kaklase. Tinanguan ko lang sila at pumunta sa bakanteng upuan sa likod. Tamang tama, hindi ako maaabala pag natutulog.
“Mr. Lacsamana.
Yes maam?
Since bago ka sa institusyong ito ay aalalayan ka ni Ms. Buencamino ang ating president.
Yes maam, thank you po”
I can handle myself, pero wala akong magagawa, I have no choice but to respect her kase teacher namen sya. Everything is fine, pero sa aura ng aalalay saken, mukhang hindi ko sya makakasundo.
“ikaw rin ba ang top. 1 ng klase Ms. Buencamino?
Oo,
Well, since nandito na ako, I’ll take care of your seat.”
I have the guts para magyabang, co’z why not? Pinaghirapan ko ang lahat ng to. Tapos na ang swerte nya kase from this day forward saken na ng spotlight.
Wika mo naman e,
“masyado kang mayabang, tignan nalang naten kung kaya mo”
If that’s the case, you have yourself a deal. Uulitin ko, hindi mo ko kaya. Better quit.”
“So the two of you are having a goos time, I’m looking forward for a strong connection.
Since its our first day, and we still have a faculty meeting our class is dismissed. Good bye”
Talaga namang ganitp ang set-up sa first day of school, orientation tapos uwian na. Since na assign ka upang alalayan ako, I asked you na kumain at pumayag ka naman na parang ikaw ang miss. Friendship ng school.
Dinala mo ko sa isang foodstand ng Japanese cake, at masasabe kong ayos ka din. Kumain tayo at nagkwentuhan, marami tayong pinagkaiba, napakarami.
Pagkatapos,
Tapos na
Alam ko na kung para saan ang existence ko, yun ay para ungusan ka at inisin.
We parted ways after mo ma explain saken lahat ng bagay pertaining to school, rules and regulations, grading systems, kung sino ang mabait at masungit na prof at kung ano-ano pa.
Natapos ang araw naten sa mga katagang,
“alam ko na naiinis ka din saken, pero wag kang mag-alala sanay na akong ganyan ang lahat saken”
Sabay sabi ko na ding
Mabuti na rin yung sinamahan mo ako, para atleast na experience mo kumain kasama ang pinakamagaling na estudyante. Dahil alam ko dadagsain na ako ng mga gustong magpatulong sa acads nila.
Napakaswerte mo,
Ngayong hindi na kita abot tanaw, hindi lamang ang pagiging numero unong estudyante mo ang nanakawin kosayo, pati ang puso mo
“susugal ako sayo at magbabakasakali, dahil wala pang nakanakaw ng atensyon ko maliban sayo, ikaw palang, sayo palang”