YAZ UYKUSU

15: kimsenin suçu yok

•

BEŞ YIL ÖNCE, o geceden hemen sonra

Ezberlediği cümleleri bir kez daha zihninden geçirdi. Aslında kendinden emindi, hata yapmasına imkan yoktu ancak yine de korkuyordu çünkü diğerlerinden emin olamıyordu, hele ki Yağız'dan...

Umarım, diye geçirdi içinden. Bir kez olsun başımıza iş açmazsın da hiçbirimiz girmeyiz o deliğe...

Her şeyi planlamışlardı. Olur da biri hata yaparsa diye suçu kimlerin üstleneceği bile belliydi. Aklına düşen ailesine rağmen çenesini dik tuttu. Babasının öfkeli gözleri, annesinin gözyaşları bile arkadaşlarını yarı yolda bırakmasına neden olamayacaktı. Kimseyi geride bırakmayacaktı çünkü biliyordu, aslında kimsenin suçu yoktu.

Dakikalardır beklediği kişi nihayet kapıyı yavaşça aralayarak içeriye girince hemen kendini toparladı.

Komiser Rüzgar Tuğrul. İşte bu isim, genç kızın hayatını değiştirecek olan ismin ta kendisiydi.

Ne kadar da genç, diye geçirdi içinden. Ve yakışıklı. Belki yirmilerinin ortasındaydı adam, belki de sonunda fakat en fazla otuzlarının başında olmalıydı. Kendisinden en az on yaş büyük olduğunun farkında olmasına rağmen kızın gözleri adamı hayranlıkla incelemeye devam ediyordu.

Komiser elindeki dosyayla birlikte masaya, kızın karşısındaki boş sandalyeye oturdu. Neyse ki kız beden dilini kullanmayı çok iyi biliyordu da dakikalar öncesindeki gerginliğinden eser kalmamış gibi oldukça rahat bir tavırla sırtını geriye yasladı. Artık yapması gereken tek şey komserin kendisine soracağı soruları yanıtlamaktı.

Özge Atik, ailesine verdiği sözü çiğneyecek, arkadaşları için ama en çok da Arden Koral için bütün suçlamaları inkar edecekti.

•