Koruyucular / TAMAMLANDI / DÜZENLENECEK

3. Bölüm : Doğaüstü Yaratıklar

Gözlerimi babama diktim. Beni seç diyordu. Yapamayacağımı bile bile.Sonra Jess'e baktım yavaşça. Sorun değil diyordu. Onu seçeceğimi düşünüyordu. Yapamayacağımı bile bile.

Derin ve titrek bir nefes aldım. Gözlerimi sımsıkı yumdum ve tırnakları sökülen elimi sımsıkı yumruk yaptım.

Acı, seni insan yapar. Acı çektiğin sürece insansın demektir. Katil olmak insanlığını elinden almaz, Alanis.

Yanılıyorsun.

Gözlerimi açınca elimi serbest bıraktım. Acı tüm vücuduma dalga dalga yayılıyor ve bedenimi uyarıyordu. Beynim alarma geçmişti. Kan akışım hızlanmış ve kalbim kulaklarımda atıyordu. Yan tarafımdaki silahı kaldırdım. İnceledim.

Normal bir glocktu. Glock severdim. Gümüş rengindeydi. Kurşunu bir kez daha kontrol ettim. Tek hakkım vardı. Gözlerim babam ve Jess arasında mekik dokudu. İkisi de birbirinden beterdi. İkisi yaşamak istiyordu ama bir o kadar ölmek istiyordu.

"Sorun değil." dedi babam burukça gülümseyerek. "Özür dilerim. Yanında olamadığım için. Seni dışladığım için. Ama gözlerin hariç annene o kadar benziyorsun ki. Çok özür dilerim, güzel kızım."

Ve bir el ateş ettim.

Birini öldürmüştü. Çok düşünmeden. Tereddüt etmeden. Tanrım... Resmen katil olmuştum. Birinin hayatına son vermiştim. Ne hakla?

Silah titreyen parmaklarımın arasından kaydı. " Aman Tanrım... "Ayaklarım beni daha fazla taşımadı ve dizlerimin üzerine düştüm. Gözlerimi yerdeki cesetten ayırmadım.

Annemin katili kafasında koca bir delikle ayaklarımın dibindeydi.

"Tahmin etmiştim. Kardeş katili olmaktan beni kurtardığın için teşekkür ederim." dedi lider ve adamları ile çıktı. Gözlerimi öylece cesede dikmiştim.

Gözleri açıktı. Donuk bir haldeydi. Hiçbir ifade yoktu. Kanı beton zemini boyadı. Teni beyazladı. Dudakları morardı. Ruhu artık bedeninde değildi. Yaptığı o kadar kötülükle beraber cehenneme gidecekti. Sebep olduğu acılar peşini asla bırakmayacaktı. Ve artık bu dünyada olamayacaktı.

"Alanis! Alanis bana bak!" Babamın sesini duyuyordum ama tepki veremeyecek haldeydim. Kulaklarım uğulduyordu. Adamın kanı her yerime bulaşmıştı. Titrek bir nefes aldım. O sırada birileri içeri girdi.

Kimdi bilmiyorum. Biri beni kollarımdan tutup kaldırdı. Sesler vardı ama ben kimseyi duymuyordum. Tek duyduğum silahın ateşlendiği andaki sesti. Zihnimde tekrar ediyordu. Görüntüler vardı. Birileri yanımda ve karşımdaydı ama görmüyordum. Tek gördüğüm kafasında kocaman bir delikle yerde can vermiş bir şekilde yatan annemin katiliydi.

Sonra görüşümden çıktı. Birileri beni bir yere çekiştiriyordu. Parmaklarımın acısını unutmuştum. Kendimde değildim. Kalp atışlarım hızlanmaya başladı. Görüşüm gidip geliyordu. Panik atak.

Sesler birbirine girmeye başladı. Kesik kesik nefes alıyordum. Gözyaşlarım üzerimdeki kana bulaştı. En sonunda karanlık beni içine çekti.

***

Gözlerimi zorlukla açtığım zaman beyaz tavan ile karşılaştım. Nerede olduğumu bilmiyordum. Neden burada olduğumu bilmiyordum. En son ne olmuştu? Elimi şakaklarıma götürdüm.

"Kızım?" Bakışlarımı sesin geldiği yere çevirdim. "Baba? İyi misin? Ne oldu?" O sırada başıma keskin bir acı girdi.

"Ah!" deyip elimi başıma götürdüm. "İyi misin?" diye bana doğru geldi babam endişeyle. Sonra her şeyi hatırladım. Anılar hızla gözümün önünden geçerken istemsizce ağlamaya başladım.