Koruyucular / TAMAMLANDI / DÜZENLENECEK

11. Bölüm : Kötü Sonlu Masal

Bana gelen yumruğu son anda görerek eğildim. Karşımdaki kurdun karnına tüm gücümle sert bir tekme atarak onu kendimden uzaklaştırdıktan sonra üzerime gelen vampirin kalbine elimde oluşturduğum buz sarkıtını sapladım.

"Buraya Alanis!" Grey'in sesi ile ona döndüm ve ona doğru koşan dört vampiri birden ateşe verdim. Çığlıkları terk edilmiş binada yankılanırken Collins'in sesi ile kendime geldim.

"Gidiyoruz." Herkesin çıktığından emin olduktan sonra binayı ateşe verecekken bir ses duydum.

"Neden?" diye sordu minik bir kız. Aniden durdum. "Ne neden?" diye sordum boşluğa. "Neden?" diye sordu bir kez daha. O an durup etrafıma baktım. Ben buraya neden, ne zaman ve nasıl gelmiştim?

"Yap şunu artık, Alanis!" Collins ve içimdeki nereden geldiğini bilmediğim bir baskı bas bas yapmamı söylerken tereddütteydim. Neden hiçbir şey hatırlamıyorum? Neden yanlış bir şeyler dönüyormüş gibi hissediyorum?

Elimdeki alev topunu söndürdüm. Ben ne ara iki gücümü de kontrol etmeyi öğrenmiştim? En önemlisi ise ben ne zaman onlarla göreve çıkacak kadar onlara güvenmiştim? Onları ne ara affetmiştim?

"Alanis hadi!" dedi Melany. Melany? Ne zamandan beri ona direkt ismi ile hitap ediyordum? Neler oluyordu burada? Binayı ateşe verdiğim zaman Melany gelip benimle el sıkıştı. "Güzel işti ortak!"

"Beraber yaptık ortak!" dedim ben ona karşılık. Ama bir dakika, ben sağlaktım. Hayır, yani sorun bu değildi. Sorun benim solak olduğuma emin olmamdı.
Burada bir şeyler yanlıştı.

"Bunlar gerçek değil." dedim kendi kendime. "Bir şey mi dedin?" diye sordu Jace. Her zamanki gibi oldukça iyi görünüyordu. "Burada bir sorun var, Jace. Bir şeyler yanlış."

"Fazla güç kullandın herhalde, Alanis. Hadi dönelim."

"Hayır, Jace! Burası gerçek değil! BURASI GERÇEK DEĞİL!" diye bağırdım ve aniden her yer karardı. Birkaç saniye sonra ise babam karşımda durmuş bana gururla bakarak gülümsüyordu. Neler olduğunu anlamıyordum.

Tek kaşım havada ona bakınca açıklamaya koyuldu. "Her Koruyucu belli bir eğitimden sonra Gerçeklik Algısı Testine girer. Ama habersiz."

Başımla onaylamakla yetindim. Ne kadar saçma olsa da yapacak bir şey yoktu. "Güçlerini dengelemek için eğitim alacaksın, Alanis." Yine cevap vermedim. Konuşmayacağımı anlayınca yanıma gelip bana sımsıkı sarıldı.

"Bak kızım, biliyorum bize kızgınsın. Hepimize. Ama bizi anlaman gerek. Bir çok düşmanımız var. Düşmanlarımız bize zarar vermeye cesaret edemediği için sevdiklerimizi hedef alıyor.

Sana, bizim yüzümüzden bir şey olsaydı dayanamazdık. Bizden nefret edebilirsin. Ama anlamak zorundasın. Düşünsene, senin yüzünden Jess zarar görseydi kendini suçlamaz mıydın? Suçlardın. Bu yüzden bizi anla. "

Ondan ayrıldım.

" Jess olsaydı belki... Ama öyle bir kişi bile yokken neden suçlayayım ki? "

Cevap vermesine izin vermeden asansöre bindim. Bir haftadır. Bir haftadır bana şu tuhaf zıt güçlerimi kullandırmadılar. Neymiş efendim? İlk kullandığım zaman hastanelik olmuşum. Bu yüzden de teorik kısmı öğrenmeden uygulamaya geçemezmişim. Ama tabii ki ben kullandım ve bunu bilmiyorlardı.

Kendi kendime gözlerimi devirip çatı katına bastım. Yüksekte olmayı hep sevmişimdir. Yüzüme çarpan hava hep beni kendime getirmiştir. O yüzden bu binanın çatısını da seviyorum.

En kenara gidip ayaklarımı sarkıtarak oturdum. Önüme serilen yüzlerce koruyucu. Hepsi de bir şeyler için çalışıyordu. Binanın büyük surlarını geçince önünüze serilen açık bir ova vardı. Mükemmel değildi amma sakinleştirici bir etkisi olduğu kesindi.