Koruyucular / TAMAMLANDI / DÜZENLENECEK

30. Bölüm : Konsey Üyesi

Sahip olduğu cüsseden anladığım kadarıyla erkekti. Bana karşı dirense de diğer kolunu Kathlan tutmuştu. Ona direnemezdi. Ne de olsa o bir vampirdi.

Bardan çıkınca hemen karanlık bir ara sokağa girdik ve kimliği belirsiz vatandaşı duvara doğru ittim.

"Konuş!" Güldü. "Sonunda beni buldun. Beni bulman için daha kaç kişi ölmeliydi merak etmeye başlamıştım."

Kaşlarım çatıldı. "Kimsin sen?" dedim dişlerimin arasından. Yine güldü ve yüzünü gizleyen kapşonunu açığa çıkardı.

"Selam, ikiz!"

Ne?

Ne!?

İKİZ Mİ?

"Ne?" Benim yerime Melany böyle bir tepki vermişti. O ise sadece bana bakıyordu. "Adın ne?"

"Ona inanıyor musun?" diye sordu hayretler içinde Luke. Yüzümü buruşturup ona baktım. "Tabii ki hayır, Luke!"

Hızla belimde her zaman bulunan hançerimi çıkarıp boynuna dayadım. "Üzgünüm ama seni tanımıyorum. Babam da hiç bahsetmedi. Annem zaten öldü. O da bahsedemez. Şimdi..." deyip hançerin ucunu çenesine yasladım. "dökülmeye başlasan iyi edersin."

Memnuniyetle güldü. Sanki böyle konuşmam hoşuna gitmiş gibiydi. Ama neden?

"Anlaşılan hafızanı hala sana geri vermemişler." dedi hayal kırıklığı ile. Hafızamı benden almışlar mıydı ki?

"Jace..." dedim gözlerimi ikizimden ayırmadan. "zihnime girer misin?"

Omzuma dokundu. "Emin misin? Yani o kadar derine inince her şeyi göreceğim. Tüm anılarını..." Duraksadım. Bakışlarım boşluğa düştü. Hafızamı biraz zorladım ama saklayacak pek bir şeyim yoktu.

Bakışlarım ona döndü. "Saklayacak bir anım yok. Zaten her şeyimi biliyorsun."

"Yansıtmamı ister misin?" İşte bu sorundu. Yansıtması demek olur olmadık her anı onlar da bilecek demekti ve Jace ile gerçekten bilmemeleri gereken anlar yaşamıştık.

Vücudumdaki tüm kan yanaklarıma hücum etti. "Aman Tanrım! Tabii ki hayır, Jace!" diye bağırdım dehşet içinde. Jace gülmeye başlayınca sertçe omzuna vurdum.

"Gerçekten utandı mı bu?" diye sordu diğerlerine. Kathlan gülerek kafasıyla onaylayınca ona da vurdum.

"Girmeyin beynime falan. Pislikler."

İkizim olduğunu söyleyen kişinin kolunu tutup çekiştirmeye başladım. "Nereye gidiyoruz, ikiz?"

"Bak, bana öyle seslenme lütfen. Babama gidiyoruz. O bize her şeyi açıklar. Şimdi sen ikiz diye hitap edince tuhaf hissediyorum."

Kafasıyla onayladı. Onun saçları siyahtı ama içinde beyaz tutamlar vardı. Benim direkt yarısı siyah yarısı beyazdı. Onun siyahlar çoktu. Neden acaba?

Ama benim saçlarım boyaydı.

Yani eskiden.

En sonunda Koruyucular'ın Binasına gelince babamın yanına çıktık. Odasına kapıyı çalmadan dalince içerideki konsey üyeleri bana baktı.

"Dışarı!"

"Burada topla-"

"DIŞARI DEDİM!"

İstemsizce yerleri dondurdum ve kapı alev aldı. "Lanet olsun!" deyip kapıyı söndürdüm ve yerleri çözdüm. Derin bir nefes gözlerimi kapattım. Ardından açtım ve yüzüme bir gülümseme yerleştirdim.