My Rude Husband (Revising)

Chapter 39 - Her condition

Chapter 39 - Her condition

[Author's Note: I want to dedicate this chapter to ate teLtOmO na naka close ko kanina lang. HAHAHA. Book cover credits from her din. Cute cute. Thankyou ulet. ♥]

***

Habang nagka-klase sa accounting, lutang ang isip ko. Pre-occupied ito dahil sa dami ng naiisip ko. I still can't imagined that I declined him. The guy I love the most, I just reject him. Pakiramdam ko, pati ako nasasaktan sa ginawa kong 'yun eh. Pero wala na kong magagawa, kailangan kong mag matigas. Para di na ulit ako masaktan. Nakakasawa, nakakapagod. I think I need a break. I think I need to stop this drama.

"Goodbye. Class dismiss." Agad ko namang pinuntahan si Trix sa classroom nya para sabay kaming mag lunch. Iba kasi ang schedule nya eh.

"Trix! Here!" I called her while waving my hand.

Kumaway din sya at lumapit sakin.

"What's with good aura? Okay na kayo?" She asked while twinkling her eyes. Napailing na lang ako. Okay na?

"Hindi pa." Sagot ko habang nakakibit balikat.

Nagsimula na kaming maglakad papunta sa cafeteria.

"Seriously? Pero..." napakamot sya sa ulo nya.

"Pero ano?" tanong ko.

"Alam nya na ang totoo eh. Dapat okay na kayo. Mag sosorry sya tapos sasabihin mong okay lang then, exchanging iloveyou's. Boom! Back to normal. What happened?" Gulong gulo nyang tanong.

"Hindi yun ganun kadali Trix. Sana maintindihan mo."

She just sighed.

"Okay. I understand." Nakangiti nyang sabi. I just smiled back.

Habang naglalakad kami, nakasalubong namin si Jbnget, kasama si Harry.

We just stared at each other's eyes for a while. Napaiwas na lang ako ng tingin. Lalagpasan ko na sana sya nang hawakan nya ko sa braso ko.

"Alis muna ko." Sabi ni Trix sabay kindat sakin. Ampupu naman oh.

"Sama ko sayo babe!" Sabi naman ni Harry. Sila na ngapala, officially.

Napabalik ako sa reality.

"Excuse me? I have to go." Sabi ko at hinila ang braso ko sa pagkakahawak nya pero hindi nya yun binitawan. Ang lakas nya talaga. -___-

"Hey. Sorry na." Nakapout nyang sabi. I looked away. Takte! Bat ba ang cute nya. Natetempt tuloy akong yakapin sya ng mahigpit.

Napailing ako, mentally. I looked at him straight to his eyes.

"Kung nadadaan ang lahat sa sorry. Bakit kailangan pa ng pulis?" Walang emosyon kong sabi. Give me an award right now! Ghaaad! Best actress na yata ako. Ack!

"Kung hindi mo kayang tanggapin ang sorry ko, kahit yung pagmamahal ko na lang please?" Seryoso nyang sabi. Hawak nya na ko sa magkabilang balikat ko ngayon. Geez.

"Matuto ka munang magtiwala bago ka magmahal." Sabi ko ng hindi nakatingin sakanya. Nakatingin lang ako sa gilid ko.

May ibang estudyante ang napapatingin samin at may ilang nanonood din.

Hindi sya sumagot. I was shocked when he hugged me tightly. Napa 'woah' yung mga students.

"May tiwala ako sayo. Nadala lang ako sa sobrang selos kaya please, patawarin mo na ko." Sabi nya.

I can't hide my emotions, my tears automatically came out from my precious eyes. Sunud sunod na parang naka-program.

"I can forgive but I can't forget." Bulong ko habang patuloy sa pag agos ang luha ko.

"Sorry. I love you engot. I really do. Please accept me again, I regret those stupid things that I've done because of my jealousy. I don't do promises but I'll do it for you. I promise that I'll never trust anything and anyone but you. Mahal na mahal kita. Give me second chance please." One word, 10 letters, SPEECHLESS.

Pinahid ko naman yung luha ko gamit yung shirt nya. Humarap ako sakanya.

"Mahal din kita at tatanggapin kita ulit pero, sa isang kondisyon.." I said and smirked.

Ngumiti lang sya pero halatang kinakabahan sya.

"Ano 'yun?"

I smiled playfully, "Ligawan mo ako!"

"Whaaat?!" Gulat na gulat sya.

Sinimangutan ko naman sya.

"Ayaw mo?" Akmang tatalikuran ko na sya pero agad nya naman akong hinarap ulit sakanya. Nakangiti na sya ulit.

"Syempre, gusto! I'll do anything for you engot." He said and winked at me. I just pinched his cheeks.

I missed him a lot. Miss ko na 'tong panget na 'to. Paano kaya sya manligaw? Magpaka sweet kaya sya? Hmmm...