Chainsmoker ft. Luke Hemmings

6

Luke's POV

Ella is stiller dan anders. Ze lijkt zichzelf niet. Wanneer we praten is zij normaal diegene die 3/4 van het gesprek inneemt maar nu zegt ze amper een woord. 'Is er iets?' vraag ik. Ze schudt haar hoofd. 'Waarom ben je dan zo stil?' Ze zucht. 'Ik heb gewoon geen zin om te praten. Is dat zo erg?' Ze klinkt geïriteerd. Ik besluit er niet verder op in te gaan. 'De auto is nog niet gefixt', meld ik dan maar, 'm'n vader vindt het maar niets dat hij kapot is.' Ze knikt, maar ze toont geen enkele interesse. Dit is niet de Ella die ik de afgelopen dagen gezien heb. 'Ella?' Ze reageert pas wanneer ik haar naam drie keer gezegd heb. 'Waar zit je toch met je gedachten?' Zelfs wanneer ze niet blij is, ziet ze er mooi uit. Nu pas merk ik een litteken op haar hand. 'Wat is dat?' vraag ik. Ze kijkt naar haar hand, die ik vastgenomen heb. Ze zegt: 'Een litteken.' Ik trek m'n wenbkrauwen op. 'Dat had ik nu ook wel door. Hoe kom je eraan?' Ze kijkt naar beneden. 'Doet het ertoe?' Ik knik beslist. Ze ademt even diep in en uit. Het lijkt alsof ze iets gaat zeggen, maar dan sluit ze abrupt haar mond. Ze trekt haar hand weg. De bel gaat. 'Ik moet naar de les.' Dan vertrekt ze. Ik ben best bezorgd om Ella. Ze is zo stil en waar heeft ze dat litteken vandaan? Ik slaag er niet in me te focussen. Een sigaret zou m'n gedachten misschien wat kunnen sussen. Tussen twee lesuren door ga ik naar de wc, waar ik er één opsteek.

's Avonds sta ik op haar te wachten voor de school. Ik ben aan het roken, maar hoop dat ze het niet erg vindt. Ze komt naar buiten, maar wanneer ik naar haar toe ga zegt ze: 'Ik moet snel naar huis, ik heb werk te doen.' Zonder ook maar iets anders te doen loopt ze door. Even sta ik stil, na te denken over wat ik moet doen. Ik besluit haar achterna te gaan. Ze kan nog niet te ver zijn. Ik zie haar. 'Ella, wacht', roep ik. Ze staat stil. 'Wat?' 'Wat is er met je aan de hand? Je bent al heel de middag zo stil en nu loop je zomaar door.' Ze fronst: 'Het gaat je niet aan. Luke, we kennen elkaar amper. ' Verstomd zie ik hoe ze steeds kleiner en kleiner wordt. Ik ken haar inderdaad niet zo goed, maar ik dacht dat we elkaar aan het leren kennen waren. In de afgelopen weken hebben we gekust en gepraat. We hebben het toch gezellig gehad? Ik dacht dat we iets hadden, maar zij vindt blijkbaar van niet. Het breekt m'n hart.

Die avond belt Calum, maar ik neem niet op. Ik heb geen zin om hem bezig te horen. Ash zit vast ook weer bij hem en dan gaat hij opmerkingen zitten maken over Ella. Daar heb ik nu echt geen zin in. Haar gedrag verwart me en ik wil gewoon dat het terug is zoals in de auto, net voor we binnengingen bij Calum. Een zalige kus en dan haar opmerking, dat is wat ik zo leuk vindt aan haar. Ze is zo spontaan, zo zichzelf. Vanmiddag was ze helemaal niet zo. Misschien had ze gewoon een slechte dag. Dat kan iedereen overkomen. Morgen zal het vast wel beter zijn. Ze was vast moe of zo.

Maar het is niet beter. Ze is weer zo stil. Ze reageert amper wanneer ik iets zeg. 's Middags eet ze bij ons en ook de jongens merken het op. Ze gaat weg en nadien is Ash de eerste die iets zegt. 'Wat is er met haar aan de hand?' De anderen denken net hetzelfde. Het is goed dat ik niet de enige ben die het merkt. Toch heb ik geen zin om er met de jongens over te praten. De enige met wie ik erover wil praten, is Ella zelf. Ik wil weten wat er gaande is. Waarom doet ze zo? Wat is er ineens veranderd?

Ik wacht haar weer op aan school, ook al weet ik dat ze me waarschijnlijk niet wil zien of spreken. Daar is ze. Haar haren hangen los over haar schouders. Het is anders, maar ik vind het mooi. 'Ella, ik weet dat je het gevoel hebt dat het me allemaal niet aangaat, maar ik wil het weten. Ik moet het weten. Wat is er aan de hand? Waarom doe je zo?' Ze zucht. 'Luke, ik wil er niet me je over praten. Ik wil eigenlijk gewoon niet meer met je praten, oké? Het was fijn, maar het is voorbij.' Ik voel m'n hart breken. 'Wat is er ineens veranderd?' Ze kijkt even naar beneden. 'Alles is veranderd.' Ze loopt langs me. Ik wil haar hand vast grijpen, maar ik laat het, beseffende dat het niet het gewenste resultaat zal geven.

Ella's POV

Tranen stromen langs m'n wangen, terwijl ik langzaam langs hem heen loop. Luke is een afgesloten hoofdstuk. Het is tot me doorgedrongen dat ik een vreemde veel te veel vertrouwd heb. Hoe kon ik zomaar bij hem blijven slapen? Hoe kon ik zomaar met hem lopen kussen? Ik wist maar al te goed wat ik deed, alleen besefte ik niet hoe fout het was. Ik had een jongen in m'n leven die alles was wat ik nodig had; hij was lief, aardig en accepteerde me zoals ik was. En ik heb hem afgewezen. Ik ben diegene die Connor laten vallen heeft. Als een baksteen. Nadat ik hem afgewezen had, had ik hem moeten bijstaan. Had ik hem erop moeten wijzen wat voor een fantastisch persoon hij is. Maar dat heb ik niet gedaan. Nee, ik heb hem gewoon gemeden. De gemakkelijkste uitweg kiezen, daar ben ik altijd al goed in geweest. En ondertussen ben ik zomaar met een jongen beginnen aanpappen, terwijl ik wist dat hij niet goed voor me was.