Chainsmoker ft. Luke Hemmings

20

Luke's P.O.V.

Elke morgen heb je de keuze. De keuze tussen het goede en slechte doen. Je kunt elke morgen een keuze maken, elke dag opnieuw beginnen. Daar denk ik aan terwijl ik naar het plafond staar. Vannacht heb ik niet veel meer geslapen na het gesprek met Ella. Ik veronderstel dat ik een paar tassen koffie naar binnen zal moeten werken. Al zuchtend sta ik op.  Uit m'n tas, die ik nog steeds niet uitgepakt heb, haal ik m'n kleren voor vandaag. Heel m'n outfit is zwart, wat niet echt een goed teken zal zijn voor m'n begeleiders. Ik hoop stiekem dat ik m'n tas nooit zal moeten uitpakken, maar ik vrees dat het er op een gegeven moment wel van zal moeten komen. Ik loop naar de douches, hopend dat ik alleen zal zijn. Daar heb ik echt even nood aan. Een rustgevende douche zonder mensen om me heen, om even na te denken over dit alles. Ik trek m'n kleren uit, leg het nieuwe pakketje op voorziene plankje. Dan stap ik onder de douche. 7 minuten warm water, let's go. Terwijl ik shampoo in m'n haar doe, vraag ik me af Ella goed geslapen heeft. Dan denk ik meteen aan de campagne die ze gaat voeren. Hoewel ik erg trots op haar ben, ben ik ook een beetje bang voor mijn rol erin. Wat gaan mensen denken? Als mensen erachter komen dat ik een drugsverslaafde en ex-dealer ben, zullen ze me anders behandelen. Misschien zelfs vermijden. Waarom geven we ook zoveel om wat anderen van ons vinden? Ik was me met een of andere zeep. Ik ben diep in gedachten verzonken wanneer ik ineens een vreemd geluid hoor. Ik zet de kraan uit om beter te horen wat er precies gebeurt. De geluiden zouden toegeschreven kunnen worden aan een mens, maar even goed aan iets anders. Ik draai een handdoeek rond m'n middel en ga kijken. Je weet nooit of je zal kunnen helpen. Ik probeer het geluid te lokaliseren, maar ik hoor niets meer. Dat is vreemd. Ik probeer te zien in welke douches er mensen staan. Maar ik zie nergens voeten, tot er ineens een rode plas van onder een kabine uitkomt. Snel doe ik de deur open, in een reflex. Daar zie ik Samuel ... Even ben ik te geschokt om te reageren. Dan roep ik snel om hulp,  ik schreeuw de longen uit m'n lijf, maar ik kan m'n blik niet op iets anders focussen dan op Sam. Ook niet wanneer ik omringd word door heel wat mensen, mijn blik blijft op het schrale lijf van de jongen gericht. Ik sta toe te kijken, de geluiden om mee heen klinken heel gedempt en vaag. Een paar mensen gaan naar Sam toe. Ik zie de blikken op hun gezichten, ze zeggen genoeg. Er wordt nog een ambulance gebeld. Nog steeds sta ik op dezelfde plaats toe te kijken. Plots voel ik een hand op m'n schouder. 'Ga je maar aankleden', klinkt het. Ik reageer niet, want mijn voeten staan vastgenageld aan de grond. Dan voel ik hoe de hand mij op m'n rug langzaam naar m'n douche terugduwt, waardoor ik uiteindelijk toch in beweging kom. Ik sta voor m'n douche, maar ik maak geen aanstalten om erin te gaan. Ik draai me om en zie nog net hoe de rits van een lijkzak dicht getrokken wordt. En daarmee ook het leven van een jonge gast. Tijdstip van overlijden: 08:30.

De kliniek is geschokt. Iedereen weet wat er gebeurd is, het nieuws gaat rond en iedereen is er van aangedaan. De sfeer is anders. Normaal gezien is er hier wel ruimte voor grapjes en lachen, omdat de meesten hier proberen te genieten van het leven en in hun 'tweede' leven dat op de juiste manier willen doen. Maar nu is iedereen gewoon erg down, wat logisch is. Erg goed kende ik Samuel niet, ik had weleens met hem gesproken maar meer niet. Nu hij dood is, leer ik hem kennen. Uit gesprekken kom ik te weten dat hij hier voor de tweede keer was (net als ik), dat hij gedeald had (net als ik) en dat hij wiet rookte (net als ik) maar overgeschakeld was op het zwaardere spul. Blijkbaar had hij het erg zwaar met zichzelf. Mentaal had hij problemen. Een moeilijke thuissituatie en de ruzies met z'n lief droegen ook al niet bij aan verbetering.

Dat hij zoveel op mij leek doet me echt wel nadenken over waar ik sta. Na de middagpauze zit ik op m'n kamer en plots komen er tranen. Ik kende Samuel niet erg goed, maar ik heb met hem gesproken. We leken zo goed op elkaar, ik ben bang dat ik hetzelfde ga doen als hem, ook al heb ik er geen neiging tot. Ik ben bang dat ik hetzelfde zal eindigen als hij als ik niet oplet. Ik moet werken voor wat ik wil en vechten tegen de demonen. Ik laat de tranen de vrije loop, want ik ben eigenlijk wel verdrietig. Het beeld van Samuel daar in die douche staat op m'n netvlies gebrand, hoe hij daar lag in dat bloed, zo verschrikkelijk maar tegelijk wel 'vredig'. Alsof hij eindelijk verlost was van alle pijn die hij niet aankon. Maar zelfmoord is geen oplossing. Dat is het nooit.