Chainsmoker ft. Luke Hemmings

9

Het is zaterdagmorgen en het is de eerste keer sinds maandag dat ik opsta met een lach op m'n gezicht. De gedachte aan Luke vrolijkt me op. Het is me gelukt iets te creeëren dat veel meer waard is dan eender welke kus of relatie: een diepe verbondenheid en een soort van vertrouwen. Ik heb nu het gevoel dat ik mezelf kan zijn bij Luke. Als ik in een grappige bui ben, zal hij dat appreciëren, maar ik kan even goed op hem rekenen als ik verdrietig ben. Ik stuur hem een sms: 'Goeiemorgen.' Ik twijfel erover om een X te sturen. Ik doe het maar niet. 'Je bent er vroeg bij vandaag', stuurt hij terug. 'Gisteren sliep ik best vroeg', stuur ik. 'Sorry dat ik weggegaan ben, ik moest nu eenmaal weg voor je vader kwam.' 'Geeft niet, dat snap ik heus wel. Je hebt gelijk, hij zou het niet echt leuk vinden om een vreemde jongen op z'n zetel met z'n slapende dochter terug te vinden. Ik vraag me af hoe hij zou reageren.' Ik probeer me de reactie van m'n vader in te denken en ik moet lachen. Ik slaag erin een beeld te creeëren waarin hij verward naar mij en Luke kijkt en ten slotte zegt: 'Ik moet morgen weer overwerken.' Het is totaal niet realistisch, maar ik lach me dood. Misschien is het een beetje raar om te lachen met de dingen die fout lopen in m'n leven, maar het is wel beter dan erom te huilen. ' Ik zou niet graag weggejaad worden door je vader ;).' 'Even voor de duidelijkheid: anders had je ook moeten gaan. Ik hou van m'n slaap', stuur ik hem. ' Ik begrijp het. Slaap is je grote liefde.' Ik antwoord: 'Naast pizza.'

 Doordat ik twee dagen school gemist heb, heb ik wat inhaalwerk te doen. Via via heb ik de cursussen kunnen lenen zodat ik ze nu kan overschrijven. Ook studeer ik voor een test Engels die ik maandag blijkbaar heb. M'n vader zit voor de verandering een keer niet op z'n werk. Hij zit aan tafel, een boek te lezen. 'Wat lees je?' vraag ik hem. 'Huh, wat?' Geschrokken kijkt hij op. 'Wat je leest?' 'Oh, een boek.' Ik zucht. 'Ja, hoor, pap, dat had ik totaal niet door.' Hij is er niet bij met z'n gedachten. Door alles wat er gebeurd is gisteren, ben ik bijna vergeten dat ik nog een derde beslissing moet doorvoeren. Connor bellen. Ik moet gewoon duidelijkheid hebben. Ofwel zegt hij nu dat hij me voor eens en voor altijd uit z'n leven wil, ofwel moet hij me nog een kans geven. Ik bel hem. Na één keer overgaan, neemt hij de telefoon al op. 'Hey, Con, met mij.' Het is even stil aan de andere kant. 'Hey, Ella', zegt hij uitendelijk. 'Ik weet dat wat ik gedaan heb niet goed is. Het spijt me, maar ik .. ik moet gewoon weten hoe het nu verder gaat met onze vriendschap.' Weer valt er een stilte. 'Ik...ik weet het ook niet, Ella.' 'Wil je het opnieuw proberen? Ik weet dat alles anders is, maar verandering kan ook goed zijn', zeg ik. Hij zucht. 'Ik wil wel opnieuw proberen, maar ik zal meteen al iets van je moeten vragen. Ik reageer meteen: 'Wat?' 'Je moet met me meegaan naar een feest.' Ik ben bijna verbaasd dat het maar dat is. 'Dat is geen probleem, ik', zeg ik. Connor onderbreekt me: 'Als m'n lief.' Even weet ik niet wat gezegd. 'Als je een echte vriendin bent, dan doe je dat voor me.' Ik probeer helder na te denken. 'Oké, ik doe het. 1 avondje zodat jij van het gezeur van je familie afbent, toch? Wanneer is het?' 'Inderdaad, dat gezeur is irritant.'Hij geeft me de datum door en de dresscode. 'Ik kom je ophalen om zeven uur die avond', zegt hij. Een beetje beduusd zeg ik: 'Oké.' Dit is niet wat ik verwacht had. Maar ik kan hem wel helpen en dat is goed. Hij zal eindelijk eens een feest zonder gezeur over een lief hebben. En ik zal u mijn vriend terughebben én een feestje bijwonen. Een win-winsituatie.

De week erna merk ik dat ik terug een beetje vrolijker ben. Eindelijk zie ik terug de humor in van dingen, maar wanneer ik 's avonds thuiskom huil ik om m'n moeder. De brief zit nog vers in m'n geheugen. Op basis van haar lessen, heb ik een aantal beslissingen genomen. Maar wat moet ik met haar bekentenis? Ze is vreemdgegaan. En ik ben oud genoeg om het te begrijpen, maar dat betekent niet dat het zomaar oké is. Waarom? Wanneer? Met wie? Ik begrijp heus wel dat ze het me nooit ging vertellen. Ik heb er eigenlijk ook niet zoveel mee te maken. Het is iets tussen haar en m'n vader, toch? Maar die gedachte stopt de vragen niet. Luke en ik hebben een heel ander soort band nu. Wat eerst oppervlakkig was, is nu veel dieper. Woensdagmiddag stelt hij voor om samen iets te gaan doen. 'Ik weet het niet', zucht ik, 'naast slapen heb ik weinig hobby's die ik met je kan delen.' Hij lach -aww, die kuiltjes-. Hij denk even na en dan merk ik aan hem dat hij een idee heeft. 'Ik weet het.' Ik knik :'Zeg op.' Geheimzinnig kijkt hij me aan. 'Komaan, Luke, zeg het!' Hij zegt: 'Je komt er zo wel achter.' Zachtjes trekt hij me mee. Ver moeten we niet lopen. 'Heb ik je al gezegd dat de auto gefixt is?' Ik schud m'n hoofd. 'Wel, hij is gefixt dus.' Ik zeg: 'Oké, mooi, maar wat heeft dat te maken met wat we gaan doen? Gaan we ergens naartoe rijden?' Hij schudt zijn hoofd. We staan bij z'n huis. 'Of misschien toch wel een beetje.' Hij gebaart dat ik dichter naar hem toe moet komen. Hij opent het portier van de bestuurder en gebaart dat ik in moet stappen .'Luke, ik heb toch helemaal geen rijbewijs!' Hij lacht. 'Nog niet.' Hij loopt langs de auto en gaat aan de passagierszijde zitten. 'Zo, goeiemiddag. Ik ben meneer Hemmings, jouw rij-instructeur.' Ik kijk hem lachend aan, waardoor hij moeite heeft om zich serieus te houden. 'Weet je wat de eerste stap is bij autorijden?' De vraag doet me nadenken. 'Nee?' Hij lacht. 'De gordel, uiteraard.' Hij doet z'n gordel aan en ik volg. 'Daarna zet je de spiegels goed.' Ik doe wat hij zegt. 'En weet je nu wat de volgende stap is?' Ik weet het maar al te goed, maar hij kan het vergeten dat ik het ga doen. 'Luke, ik ga echt niet rijden. Ik kan dat helemaal niet!' Hij schudt zijn hoofd: 'Ella, Ella, Ella ...Eerst en vooral is het meneer Hemmings en ten tweede moet je wat meer zelfvertrouwen hebben. Zo moeilijk is het niet.' Ik zucht en gebaar dat ik ga uitstappen. 'Kom op, Ella.' Ik zucht. De sleutel zit al waar hij moet zitten. 'Het gaspedaal intrappen, toch?' Hij knikt. Even twijfel ik, maar dan doe ik het. 'Oké, oké, het is mooi geweest', meld ik, 'maar het is genoeg zo.' 'Kom op, Ella, laat je niet kennen. Je kunt dit heus wel.' Ik adem even in en uit. Luke heeft al een rijbewijs. En ik zou er ook al één gehad kunnen hebben, maar ik ben er nooit mee bezig geweest. Ik zag het nut ervan niet in, aangezien ik het meeste van de tijd thuis doorbracht, kijkend naar series. Nu snap ik wel waarom een rijbewijs handig kan zijn. Had ik maar m'n rijbewijs gewoon op m'n zestiende gehaald, net zoals Luke en zowat alle normale tieners. Luke legt me gedetailleerd uit wat de stappen zijn. Nerveus voer ik ze uit. 'Aah, Luke!', roep ik enthousiast uit wanneer ik echt aan het rijden ben. Met een zogenaamde pedoface kijkt hij me aan. 'Ik hou er wel van als je m'n naam op zo'n manier roept.' Knipoog. Ik lach om zijn opmerking. Hij geeft instructies, waardoor we op een parkeerterrein belanden. 'Nu is het tijd om te leren parkeren,' meldt Luke. Ik schud beslist mijn hoofd. 'Nee nee, het is leuk hoor, leren rijden, maar je moet het niet te ver drijven.' Hij lacht: 'Je zit nu toch in de auto, kun je even goed leren parkeren.' 2 minuten later staan we nog steeds op dezelfde plek, het enige verschil is dat ik al talloze pogingen ondernomen heb om m'n auto tussen de twee witte lijnen te krijgen en ik enorm gestresseerd en nerveus begin te worden. 'Luke, we wisselen gewoon van plaats en dan kunnen we hiermee ophouden', zeg ik. Hij schudt zijn hoofd. 'Absoluut niet, je bent nu zo ver geraakt. Nog een kleine stap en je kan de auto parkeren. Probeer het nog eens.' Ik zucht. 'Oké, nog één keer, maar dit is echt de laatste keer.' Drie pogingen later (DRIE!) staat de auto eindelijk geparkeerd. 'Zo, dat heb je mooi gedaan', zegt Luke sarcastisch. We zijn uitgestapt. Ik geef hem een klein slagje. 'Maar ik ben trots op je.' Ik knik tevreden. 'Ik ook.' Een beetje verward kijk ik om me heen. 'Ik begrijp dat je mij met een auto liefst niet te veel onder de mensen wou brengen, maar waar the hell zijn we?' 'Op een parkeerplaats, maar eh, nee, er zit hier een goede pizzeria en aangezien je zo van pizza houd, dacht ik dat het wel leuk was om er naartoe te gaan.' Luke is zo'n schatje.

 De week loopt op z'n einde. Ik voel me weer een beetje vreemd. Met Luke was alles heel euforisch, maar nu begin ik me langzaamaan toch een aantal vragen te stellen. Hoe moet alles nu verder? En dan vooral met m'n moeder. Met Connor zal het probleem wel opgelost geraken, maar hoe moet ik omgaan met m'n moeders brief? Of toch met wat erin stond. Hoe moet het verder nadat blijkt dat ze vreemdgegaan is? Het valt maar moeilijk te bevatten. Mijn moeder, vreemdgegaan. Het zijn twee dingen die totaal niet samen passen. De komende weken verlopen vrij normaal. Het afspreken met Luke mindert een beetje. Ik heb erg veel schoolwerk en hij heeft het ook druk met iets. Geen idee waarmee, maar hij scheept me af. Niet dat ik veel tijd heb om uberhaüpt afgescheept te worden. Er is gewoon zo veel werk: Spaans, Engels, wiskunde, aardrijkskunde.. taken en toetsen à volonté.

En dan is het tijd voor het feest met Connor. Ik wil me niet 'te' opmaken, maar tegelijkertijd wil ik wel een goede actrice zijn. Ik ga voor een zwart jurkje, ballerina's en een dotje in m'n haar. Om zeven uur stipt staat Connor voor m'n deur. Hij draagt een smoking. 'Zo opgekleed?' vraag ik. Hij knikt: 'Als je met je lief ergens naartoe gaat-'. Ik onderbreek hem: 'vriendin, Con. Ik speel voor één avond je lief, maar wij zijn gewoon vrienden.' Hij zucht. 'Laten we maar gaan.'