Chainsmoker ft. Luke Hemmings

35

Ella's P.O.V.

'Waar gaan we heen?' vraag ik, een beetje verrast door het late berichtje van No en hoe snel ze hier is. 'Dat zie je dan wel.' Ik zucht. De weg leidt naar Cal's huis. Voor ik het goed en wel beseft wordt ik geblinddoekt. 'Oh', zeg ik, 'dit zal wel iets met m'n verjaardag te maken hebben?' No lacht, waar voor mij hetzelfde betekent als 'ja' nu. Ze leidt me naar binnen. M'n blinddoek wordt afgedaan en de jongens springen tevoorschijn. 'Verassing!' 'Ah, wat lief!', zeg ik, terwijl ik iedereen probeer te knuffelen. No is in de keuken verdwenen en komt terug met coctails voor ons allemaal. 'Oké, wiens idee was dit?' vraag ik, toch wel benieuwd. 'Ash en Luke's', zegt Cal, 'maar No en ik hebben ook wel meegewerkt!' Ik lach. 'Dit is super, jongens!' Het huis is helemaal versierd en nadat we even over allerlei koetjes en kalfjes gesproken hebben, komt No met Cards against Humanity aanzetten, wat ons allemaal aan het lachen maakt. 'En nu: truth or dare!', zegt Calum enthousiast, terwijl hij de drankjes van Luke aanneemt. Er staan 4 bierflesjes en één glas cola. Ik vind het best sterk van Luke dat hij zich niet laat verleiden tot alcohol, maar dat houdt me niet tegen goed te drinken. Je wordt maar één keer 17 toch? Morgen ga ik met m'n vader en Rose naar een pretpark, op hun voorstel. 'Oké', zeg ik. No haalt de kaartjes boven. 'Let's play!' 'Ik begin!', roept Ashton uit. 'Ella, truth or dare?' Vroeger koos ik bij dit soort spelletjes altijd 'truth'. Ik heb niet echt veel geheimen, maar vandaag besluit ik voor dare te gaan. In het leven moet je soms een beetje risico nemen, niet? 'Neem maar een kaartje', zegt No, wijzend naar het groene doosje. Ik grabbel een beetje en neem dan een kaartje. Ik slik wanneer ik de woorden lees en lees ze nog een keer, gewoon om zeker te zijn dat het niet mijn fantasie is die de woorden verdraaid heeft. Maar nee hoor, er staat nog steeds: 'Kus de knapste jongen hier.' No, die naast me komen zitten is, lacht wanneer ze het ziet. 'Wel, ik denk dat het tijd is om te kiezen', fluistert ze. Ik kijk even naar de jongens, die me allemaal vragend aankijken. Cal is oké, maar de strijd gaat tussen Ashton en Luke. Hoewel Luke m'n ex is, overweeg ik toch even om hem te kussen. Maar als ik dan naar Ashton kijk, vind ik hem net nog ietsje knapper. Het gaat niet om karakter hier, puur oppervlakkig. Ik neem nog een paar slokken van m'n bier en loop dan naar Ashton toe. Ik druk m'n lippen op de zijne. Deze lippen heb ik al eens gevoeld, maar het blijft even lekker. Ik sluit m'n ogen om helemaal op te gaan in de kus. Ashton doet hetzelfde. Hij kust beter dan hij vermoedelijk is in bed. 'Oké, jongens, zo is het wel weer goed', lacht Calum. 'Op naar de volgende uitdaging.' Ik ga van Ash's schoot af, waar ik, in de actie van het moment, blijkbaar op was gaan zitten. 'Luke, truth or dare?' vraag ik. Luke ziet er een beetje van z'n stuk gebracht uit, maar op zich niet slecht. Hij weet even goed als ik dat we niet meer samen zijn en ik dus kan kussen wie ik wil. 'Dare', antwoordt hij en hij neemt een kaartje. 'Wat moet je doen? Vertel! Vertel!', roept No enthousiast uit. Luke slikt even, waarna hij het kaartje afleest: 'Kus het knapste meisje hier.' No zucht en geeft Calum een klein slagje. 'Je had ze door elkaar moeten halen!' Calum haalt z'n schouders op. Vragend kijk ik naar Luke. Voor hem is het simpel, er zijn hier maar twee meisjes. Ik weet niet goed wat te verwachten. Hij gaat waarschijnlijk No kussen; zij is knap. Maar Luke komt mijn richting uit. Ik weet dat dit een spel is, en ik al dit gekus niet al te serieus moet nemen, maar ik vraag me sterk af in welke mate dit de band met Luke gaat beïnvloeden. Hij staat recht voor me en kijkt me vragend aan. Ik knik goedkeurend. Zachtjes brengt hij z'n lippen naar de mijne. En dan is er een korte kus. Het duurt misschien 10 seconden en dan gaat hij terug naar z'n plaats. Het voelde niet verkeerd, maar het voelde eigenlijk niet als heel veel. Kort, maar niet krachtig. Het spelletje gaat verder alsof er niets gebeurd is. No kiest ook dare, maar iedereen overtuigt haar om truth te kiezen. 'Oké, dan!',zegt ze en ze neemt een briefje uit het andere doosje. 'Wat was je gênantste moment?' leest ze af. 'Hmm', denkt ze na. Een ondeugende glimlach vormt zich op haar gezicht. O, jee. 'Wel, het is een keer gebeurd dat een jongen bleef steken bij m'n navelpiercing. Hij heeft behoorlijk last gehad van z'n tong daarna.' Iedereen barst in lachen uit. Ik ook. No vraagt Cal om een keuze te maken en hij kiest ook truth. 'Hoeveel mensen heb je al gekust?' lees hij al lachend af. Hij begint op z'n vingers te tellen. Het duurt even. 'Zo'n dertig', zegt hij uiteindelijk. Niemand lijkt dat veel te vinden, behalve ik. Ik heb 2 mensen gekust in m'n hele leven. 2. Een aantal ietwat normalere vragen passeren en dan is het weer aan mij. Deze keer kies ik truth en een beetje nerveus neem ik het kaartje. 'Hoeveel keer ben je al gedumpt?' Oh. Ik lees de vraag en zeg dan: 'O keer, jongens, beetje saaie vraag dus.' Gelukkig kan iedereen er mee lachen, zelfs Luke, en gaan we gewoon verder met het spel. Naar het einde van de avond geraken de vragen op, dus besluiten we over te gaan tot '21 questions'. Met 5 mensen, ja. Alles kan als je dronken bent. De vragen beginnen onschuldig. Ash en Luke hebben het over studiekeuzes. Ash zegt trots: 'Ik heb eindelijk beslist: ik politiek ga studeren.' Ik knik en kijk naar No, die het woord neemt: 'Ik ga kunst doen.' Iedereen lijkt wat vragen te hebben voor haar, en nadat ze die allemaal beantwoodt heeft vraagt zij Luke wat hij gaat studeren. Hij haalt z'n schouders op. 'Ik ben er nog niet uit.' No reageert verbaasd: 'Maar in de herfst begint het al.' Hij zucht. 'Het is zo moeilijk om te kiezen wat ik wil studeren. Er zijn zoveel beslissingen die genomen moeten worden en ik wil niet de foute keuze maken. Dit is iets voor de rest van m'n leven.' No knikt begrijpend. 'Je moet doen waar je hart ligt. Kunst is misschien iets met weinig toekomst, maar dit is wat ik echt wil. Heb jij niet zoiets waar je een passie voor hebt?' Hij glimlacht. 'Ik denk dat de drugs me altijd een beetje van passies weerhouden hebben.' Luke is erg openhartig, maar ineens denk ik aan Aaliyah. Toen hij pas toekwam durfde ik niet meteen over haar beginnen. Maar we zijn nu toch bezig met een spel met vragen, dus why not? Wel, eigenlijk heb ik wel een antwoord op die vraag: omdat het mij eigenlijk niets aangaat én omdat ik geen zin heb om er nu over te praten. Ik zal het wel een andere keer vragen. Ze gaan nog even verder over die studiekeuze, maar algauw beginnen we terug met andere vragen. No onderbreekt ons ineens en zegt dat ze moet gaan. 'Ik had graag gebleven, maar ik moet naar m'n vader.' Ze heeft gescheiden ouders. We nemen allemaal afscheid en praten dan wat.Plots hoor ik voetstappen, wat raar is, aangezien iedereen hier zit. Misschien is één van Cal's ouders hier? Dat zou vreemd zijn, aangezien ze op hun werk zijn. De voetstappen komen dichter en de anderen merken het natuurlijk ook. De deur vliegt open en daar staat Michael.

'Wat doe jij hier?' reageren Luke en ik op hetzelfde moment. Een galm van alcohol hangt rond hem. 'Jullie denken dat ik achterlijk ben, zeker?', zegt hij al trilend. Verbaasd kijk ik naar Luke. 'Nee, ik dacht gewoon dat het beter was voor jou om niet te komen', geeft Luke toe. Michael gaat zitten. Het is even stil en iedereen kijkt hem afwachtend aan. Uit het niets barst hij in tranen uit. Ik begrijp hier niets van. 'Wat is er, Mike?' vraagt Ash, maar er volgt geen reactie. Luke gaat naast Michael zitten: 'Mike, wat is er?' Mike lijkt serieus met iets te zitten, want hij blijft maar huilen. 'Ik heb iets gedaan wat niet goed is', snottert hij. 'Je weet wel op die avond, dat ik hier toekwam met de auto?' Hij kijkt vragend naar Luke, die knikt. 'Ja.' Nu ben ik echt benieuwd wat er aan de hand is. Luke lijkt ervan te weten, maar ik heb er geen idee van. Ash zegt: 'Ja, wat is er mee?' Volgens mij is hij geïrriteerd. Maar hij weet er wel van. 'Jullie zeiden dat jullie het nooit zouden vertellen, toch?' De jongens knikken. 'Ik denk dat ik het wel ga vertellen', zegt hij tussen z'n tranen door. De jongens zijn allemaal verward. Ik ook, maar ik misschien nog wel meer. 'Waarom? Wat is er?' vraagt Luke. Michael trekt zijn neus op. Dan richt hij zich ineens tot mij, wat ik niet verwacht had, aangezien hij eigenlijk nooit veel tegen me zegt. 'Ik heb je moeder aangereden.'

Ik kan niet bevatten wat hij nu net gezegd heeft. 'Wat?' 'Ik .. ik ben diegene die haar aangereden heeft die avond.' 'Als dit een grap is', zeg ik, omdat dat de enige verklaring lijkt voor dit alles. 'Nee, dat is het niet', snottert Mike,' het is mijn schuld. Ik had drugs en drank op en ik reed en plost botste ik. Ik wist niet wat gedaan-.' 'Dus je reed weg?' Mijn verbaasdheid heeft plaats gemaakt voor woede. 'Het spijt me zo, Ella', zegt hij, maar ik ben zo boos. Ik draai me naar de jongens: 'Jullie wisten dit?' Ze lijken verbaasd dat ik me zo boos tot hun keer. 'Ja, maar niet dat het jouw moeder-', reageert Luke. 'Hoe kon je?' zeg ik, en deze keer specifiek tot Luke. 'Ik heb je zoveel verteld, maar dat vond je niet de moeite? Als je het gezegd had-', begin ik, maar ik wil niet eens meer verder gaan. 'Ik haat jullie! Ik wil jullie nooit meer zien, stomme klootzakken!', roep ik boos. Daarna ren ik het huis uit, de tranen van m'n gezicht stromend. Het beeld van m'n moeder in het ziekenhuis en m'n vader met de tranen in z'n ogen. In die tijd geloofde ik nog dat ze de dader zouden vinden, maar die hoop ging snel weg. Ik was aan het proberen verder te leven, maar Michael lijkt de wonden open te krabben. Het doet zo verdomd veel pijn. Heel m'n vriendengroep heeft me verradden. Ze wisten het allemaal. Waarom zeiden ze het niet? M'n vader en ik zijn door de hel gegaan. Ik heb een litteken op m'n hand dat me voor altijd blijft herinneren aan wat er gebeurd is. Moeten omgaan met de dood van m'n moeder was al verschrikkelijk, maar het feit dat de dader niet gestraft werd was nog extra verschrikkelijk. Maar nu blijkt dat het Michael was? De verdomde klootzak. Hoe kon hij? Ik moet m'n woede afreageren. Ik schop tegen een vuilbak. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Zo boos ben ik. Uiteindelijk loop ik door. Allerlei vragen komen bij me op: Hoe? Wanneer? Waarom? Het is vooral die laatste vraag waar ik mee zit. Waarom is hij weggereden? Ik bedoel, ik begrijp dat hij niet naar de gevangenis wou. Op onder invloed rijden staan serieuze straffen, maar moreel wil je dan toch het juiste doen? Michael is een monster. Een verschrikkelijk monster. 'Ik haat hem! Ik haat hem!', roep ik luid. Maar het probleem is dat, hoe hard ik hem ook haat, het zal niets veranderen aan de situatie. Het is frustrerend dat dat het verdriet niet minder maakt. De woede ebt weg en maakt plaats voor pijn, heel veel pijn. De tranen beginnen te rollen en ik zak door m'n knieën tegen een muur.