Chainsmoker ft. Luke Hemmings

22

En ik sla terug. Hard. Maar hij ook. Te zien aan zijn spierballen kan hij wel tegen een stootje. We slaan en niemand komt tussenbeide. Sommigen moedigen hem zelfs aan: Binnen de kortste keren heeft er zich een cirkel mensen rond ons gevormd. Ik probeer de klappen 'goed' op te vangen, maar volgens mij is er niet echt een goede manier om dat te doen. Op een gegeven moment, wanneer mijn lichaam het bijna gaat begeven, voel ik hoe een begeleider ons uit elkaar probeert te halen. Beide zijn we echter nog niet klaar: we blijven slaan, schoppen en doen alles om de ander te raken. Er komt nog een begeleider bij. Pas bij de derde lukt het hen om ons uit elkaar te halen. We zijn als wilde wolven, want zelfs nu we uit elkaar gehaald zijn blijven we aanstalten maken om te vechten. Maar in tegenstelling tot die wolven, vechten wij voor iets onnuttig. Zij vechten voor eten, iets wat levensnoodzakelijk is, maar wij vechten voor ... ja, waarvoor eigenlijk? Voor het beeld van Samuel in de douche. Dat klinkt behoorlijk vreemd.

'Jongens, geweld kan echt niet.' Ik kijk beschaamd naar m'n schoenen. De jongen, die blijkbaar Ryan heet, zit naast me. Hij kijkt recht in de ogen van de directrice die voor ons zit. 'Jullie zullen hiervoor een gepaste sanctie krijgen.' Ze draait een bladzijde om in een boekje dat voor haar ligt, vast een agenda. 'Geen gebruik van internet, tv, telefoon ... En jullie moeten eten uitscheppen. Dit geldt voor de komende maand. Jullie hebben jullie zeer slecht gedragen.' Ze kijkt ons beide even streng aan. 'Ryan, je kunt gaan. Luke, jij blijft hier.' De jongen naast me kijkt me triomfantelijk aan, maar ik probeer het me niet aan te trekken. Hij verlaat het bureau. 'Luke, dit is een erg negatieve evolutie. Ik heb gehoord van wat er met Samuel gebeurd is, maar dat is geen reden om te vechten', zegt ze. In haar blik zit nu medelijden. Wat ik haat.  Ik twijfel over hoe ik ga reageren. De koppige puber in mij wil z'n schouders ophalen, de volwassene wil uitleg geven. De koppige puber haalt het. 'Luke, we verwachten meer inzet van je.' Ze kijkt me nog steeds medelevend aan. Ik kijk nog steeds naar m'n schoenen.'Ik heb het gevoel dat contact met de buitenwereld je niet helpt. We zullen je wat meer moeten afsluiten tot je terug in staat bent om om te gaan met de buitenwereld. ' Dit is niet hoe het moet gaan. Ik heb socaal contact nodig, denk ik. Ik weet het niet meer: soms is het wel moeilijk om om te gaan met al die mensen, de drukte, de geluiden, de verleidingen die er bijkomen .. 'Je mag op dezelfde kamer blijven, maar er wordt een speciaal begeleidingsprogramma gemaakt voor je. ' Ik knik, hoop dat dit gesprek bijna voorbij is. 'Goed, ga maar naar je kamer en denk eens goed na over wat je wil.' Alsof ik er nog niet genoeg over nagedacht heb. Ik loop het kantoor buiten, boos en verdrietig. Alles wat me motiveerde zal afgepakt worden. Geen internet, telefoon of tv ... Geen Ella. Mijn vriendin, mijn wereld ... Hoe moet ik het nu zonder haar redden? Snel loop ik naar m'n kamer, waar ik in huilen uitbarst. Zonder haar kan ik het niet. Zij motiveerde me. Haar lach op het scherm moedigde me aan om niet op te geven. Maar nu kan ik die niet meer zien, en ook haar stem zal ik niet meer horen. En dat voor een maand.

Een begeleider komt alles op eisen: laptop, telefoon en de tv die in de kamer staat wordt losgekoppeld. Ik verzet me niet, sinds dat hetgeen is wat me in deze situatie gebracht heeft. Ik lig wat naar het plafond te staren. M'n eigen begeleider komt langs. 'Luke, wat gebeurt er met je?' Hij wil op m'n bed gaan zitten, maar ik blokkeer hem. 'Omdat ik voor mezelf opkom wordt ik gestraft', zeg ik. Hij zucht. Ik wil het niet opgeven. 'Ik heb geleerd dat ik assertief moet zijn, maar als iemand op me slaat, moet ik het dan laten gebeuren?' Vragend kijk ik hem aan. 'Je moet een begeleider erbij roepen als er zoiets gebeurt', zegt hij. Ik trek m'n wenkbrauwen op. 'In de echte wereld zijn er geen begeleiders, dan moet je voor jezelf opkomen. Op straat sta je er alleen voor, hoeveel mannetjes je ook rondlopen hebt.' Even lijkt het erop dat hij iets gaat zeggen. Ik ben hem voor: 'Maar ja, jij kent dat niet ,hé? Het straatleven? Je kunt mij en anderen wel zeggen wat we moeten doen en zeggen, maar je weet er niets van!' Mijn stem heeft een behoorlijk luid volume bereikt. 'Luke, ik  denk dat -.' Ik roep: 'Weet je wat ik denk? Ik denk dat  jullie allemaal verdomde klootzakken zijn! Jullie doen alsof jullie iets om ons geven, maar het kan je geen fuck schelen wat er met ons gebeurt. Het is puur voor 't geld dat jullie het doen!' Hij zucht weer en probeert iets te zeggen, maar ik zit midden in een rage en laat hem niet aan het woord. 'Vanavond ga jij weer naar huis, ga je naar de liefde van je leven en je kinderen. En je gaat lachen en je gaat weer geld uitgeven dat je verdient op de rug van mensen die er geen hebben.. Je doet alsof je om ons geeft, maar eigenlijk kan het je geen zak schelen.Neem nu Samuel, wat intresseert het jou ook? Je verdient er wel goed geld aan, hé!' M'n begeleider is het duidelijk zat, hij zegt: 'Luke, kalmeer maar een beetje.' Hij maakt aanstalten om naar buiten te gaan. 'Ja, loop maar weg. Ga maar naar huis, jouw lief hebben ze je niet afgepakt!' Hij kijkt niet meer om. Mijn woede ebt een beetje weg, maar blijft er nog steeds. Ik wil gewoon Ella. Godverdomme, waarom snapt niemand dat?