Chainsmoker ft. Luke Hemmings

41

Voor ik het goed en wel besef gaat hij verder naar beneden. En hoewel het goed aanvoelt, wil ik het niet. Ik trek me weg. 'Sorry, Ella, ik-', begint hij. Ik schud m'n hoofd. 'Nee, het is gewoon. Ik ... ik ben niet zo'n type.' Hij kijkt naar beneden en zegt: 'Dat weet ik ... ik dacht gewoon ...'. Ik glimlach en kijk hem aan. Dan leg ik m'n handen onder z'n hoofd, trek hem dichter en kus hem. 'Ik hou van je, Alex.' Hij glimlacht. 'En ik hou van jou, Ella.'

Op zaterdagmorgen maakt Alex me wakker. Hij zwaait met tickets. 'Raad eens wie er naar The 1975 gaat?' Ik doe even alsof ik nadenk en zeg dan: 'Britney Spears?' Hij lacht .'Goede gok, maar ze is mooier.' 'Hmm', zeg ik, 'wie zou dat kunnen zijn?' Hij kust me en zegt: 'Goedemorgen.' 'Zeker goeiemorgen', lach ik. Ik neem de tickets van hem aan. Vanavond om 20h gaan we echt naar het concert. We hebben nog goede plaatsen ook. 'Ik hoop dat je er zin in hebt', zegt hij. Ik knik: 'en of. Zij zijn gewoon super goed. Wanneer heb je die tickets zelfs gekocht?' 'Euhm, maandje geleden denk ik', lacht hij, 'ik wou je verassen.' Ik vind het schattig dat hij dit gepland heeft. 'Je bent de beste', zeg ik en ik geef hem een kusje op z'n voorhoofd, waarna ik recht sta. Ik begin me om te kleden, en hij staat er een beetje oncomfortabel bij. 'Ik .. euh ik ga maar even naar buiten.' Ik knik, en voel me een beetje raar omdat ik er niet eens erg in had. Wanneer ik klaar ben, wil ik naar buiten gaan om Alex te zoeken. Maar wanneer ik de deur opendoe, krijg ik tegenstand. Alex zit er tegen. Hij is aan het slapen en redelijk vast. Ik wil hem wakker maken, maar tegelijkertijd ook niet. Ik ga naast hem zitten en kijk naar hem. Zijn prachtige kaakbeenderen, zijn mooie ogen, zijn zachte lippen ... Hij is een keeper, en niet alleen daarom.

We spenderen de dag op z'n kot en op de campus. Het is er redelijk rustig. 'Ik ga me douchen', zeg ik, waarna ik opsta. Ik neem wat kleren (allemaal zwart) uit m'n tas en ga naar de douches. Het hele concept van gezamenlijke douches heeft me nooit echt aangesproken, maar wat moet dat moet. Ik ben alleen, maar een paar minuten nadat ik onder de douche sta, hoor ik geluid. Iemand anders gaat ook douchen, bleh. Ik probeer snel door te doen. Volgens mij is de andere persoon zich er niet van bewust dat ik er ben, want hij begint te zingen. 'EVERYBODY WANNA STEAL MY GIRL. EVERYBODY WANNA TAKE HER HEART AWAY!!' Op zich klinkt het nog niet slecht. Maar ik herken die stem. Ik heb hem al eens gehoord. Ik kan er alleen niet opkomen, het zal wel toeval zijn. Ik besluit maar eens van onder de douche te komen. Ik kleed me aan, en ga dan terug naar Alex z'n kamer. Ik vergeet te kloppen, dus loop ik binnen terwijl hij in z'n boxershort (niet meer dan dat, wow) staat. 'Oh, euh sorry', zeg ik, maar ik kan m'n ogen niet van hem afhouden. Hij lacht terwijl hij z'n broek aantrekt. 'Lekkere douche?', vraagt hij, waarna hij naar me toe komt en me kust. 'Ja', lach ik, 'er was zelfs achtergrondmuziek.' 'Oh?' 'Iemand wou z'n zangkunsten laten zien, zeker. Volgens mij wist hij niet dat ik er was.' Terwijl Alex z'n shirt aantrekt, zegt hij: 'Oh, ik heb nog nooit achtergrondmuziek gehoord. Was het goed?' Ik haal m'n schouders op. 'One Direction.' Hij glimlacht. 'Not bad, not bad', zegt hij. Hij zegt: 'Laten we gaan dan.' Ik trek m'n wenkbrauwen op. 'Ik moet m'n make-up nog doen!' Hij komt naar me toe, kust me en zegt: 'Je bent perfect zoals je bent. Je ziet er prachtig uit, je hoeft geen make-up op te doen.'

Ik glimlach. Alex zorgt ervoor dat ik me altijd goed voel. 'Ik ben zo blij dat jij in m'n leven bent', zeg ik, waarna ik hem knuffel. We vertrekken naar het concert. Ze spelen alle goede nummers en de sfeer zit goed. Het is super en wanneer het gedaan is, wil ik niet naar huis. Alex lacht en zegt dat we maar eens moeten gaan. Het is koud en hij geeft me z'n leren jasje. Ik weet dat het cliché is, maar ik hou ervan. Ik hou gewoon van al die romantische dingen.

Ik word wakker naast Alex. Snel kijk ik op m'n telefoon. Het is pas negen uur, dus ik heb nog wel even tijd. Ik kijk naar Alex, die schattig naast me ligt te slapen. Het concert was fantastisch en ik ben heel dankbaar dat ik het heb mogen mee maken. Om dat uit te drukken, besluit ik Starbucks te halen voor ons. Snel trek ik wat kleren aan en loop naar de SB dichtbij. De campus is behoorlijk leeg, op de typische walk-of-shame-meisjes na dan. Wanneer ik in de rij ga staan, herken ik de persoon voor me. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik blokkeer. Dan krijgt hij z'n bestelling, draait zich om en ziet me. Net als ik, is hij duidelijk geschokt me hier te zien. 'Ella', zegt hij. Ik adem even diep in en uit. 'Hey', zeg ik. De persoon achter de balie heeft duidelijk een ochtendhumeur. 'Wie is de volgende? We hebben niet de hele dag!' Ik bestel snel twee koffies. 'Namen?' 'Alex en Ella', zeg ik, me ervan bewust dat Ash geen enkel idee heeft van wie Alex is. Ik krijg m'n koffies en dan zeg ik tegen Ash: 'Ik ... ik denk dat we even moeten praten.' Hij knikt, kijkend naar de koffie met Alex erop. We gaan zitten en hij begint: 'Het, het is niet gelopen zoals het moest. Wij... Ella, wij wisten niet dat er een dode gevallen was. En als zeker niet dat het jouw moeder was.' Ik knik. 'Ash, ik ... ik voelde me verraden, want ... je wist dat er iets was. Had je niet gewoon wat kunnen opzoeken? Dat is wat Michael gedaan heeft, en hij wist het. Ik wou gewoon dat ik dit eerder geweten had. Want dan kon ik mezelf ervan behoeden gekwetst te worden door jullie.' Ik kijk even naar m'n koffies. 'Het spijt me, maar ik .. ik wist niet wat er gebeurd was. Mike creept altijd als hij drugs gebruikt heeft. Het kon een illusie geweest zijn.' Ik zucht. 'Weet je, Ashton, ik ... ik wil er niet over praten. Het heeft geen zin. Ik ga hem niet aangeven, ofzo. Dat kan ik niet. Want hoewel hij iets verschrikkelijk gedaan heeft, geef ik wel om hem. En om jullie.' Ash kijkt naar z'n beker. Hoewel hij een fout gemaakt heeft, kom ik tot het besluit dat we misschien weer moeten praten. Hij is niet diegene die m'n moeder doodgereden heeft. 'We ... kunnen wel weer met elkaar omgaan, als je dat wilt', zeg ik zachtjes. Hij kijkt naar me met een klein glimlachje. 'Dat wil ik wel.' Ik glimlach. Misschien is dat wel het juiste om te doen. Ash heeft me altijd goed behandeld, en misschien moet ik niet al het goede wat iemand gedaan heeft vergeten als hij een fout maakt. 'Wie is Alex?' vraagt hij, wijzend naar de koffie. 'Dat is m'n vriend', zeg ik, toch wel trots dat ik hem de mijne kan noemen. 'Vriend, als in?' Ik knik. 'Oh', zegt hij, waarschijnlijk niet goed wetend hoe hij moet reageren. 'Over Alex gesproken, ik moet maar eens teruggaan. Ik ga hem verassen met zijn koffie, dus als ik niet wil dat 'ie koud wordt.' 'Oh, je verblijft bij hem?' Ik knik. 'Oh, oké, ik zie je wel nog eens dan.' 'Bye', zeg ik. 'Dag, Ella.' Met een vreemd gevoel verlaat ik SB. Aan de ene kant ben ik blij hem nog eens te zien, en dat we opnieuw beginnen. Maar tegelijkertijd voelt het ook vreemd aan, omdat we elkaar ontgroeid zijn. Ik haast me naar Alex' kamer. Hij ligt nog altijd te slapen. Zachtjes maak ik hem wakker. ''Goeiemorgen, slaapkopje.' Hij lacht en geeft me een kus. 'Ik heb koffie voor je', zeg ik, die ik hem geef wanneer hij rechtop zit. 'mmm bedankt', zegt hij. We drinken samen. Dan loopt hij mee met me naar het station. Afscheid nemen is altijd moeilijk, zeker als het van Alex is. 'Dag, schatje', zegt hij, 'veel succes met je examens.' Ik knik en kan een traantje bijna niet meer inhouden. 'Bedankt, liefje, jij ook', en ik kus hem. Dan stap ik op de trein en zwaai vanuit het raam.

De weken na het weekend gaan als een sneltrein. Mijn dagen bestaan letterlijk uit opstaan, koffie, herhalen, examen, studeren, eten, slapen en repeat. De sms'jes van mijn liefje helpen me wel. 's Morgens wenst hij me altijd succes, en altijd op toepassing van het examen. Op de een of andere manier kent hij m'n examenrooster vanbuiten. Wat 'n schatje is het toch! ' Met Ashton komt het contact niet echt op gang. Het is niet dat ik niets wil sturen, maar ik heb examens, hij heeft bijna examens en ik heb geen idee wat ik moet zeggen. Dit zijn dingen om me later zorgen over te maken, nu moet ik me vooral focussen op deze f*cking cursus.

Ik ben enorm opgelucht wanneer de examens voorbij zijn. Een last valt van m'n schouders. Meteen wil ik Alex bellen, maar ik zie dat hij al een filmpje heeft ingestuurd via Messenger. Hij staat erop met bier en feliciteert me. Hij vraagt me ook of ik naar hem toe wil komen. Natuurlijk wil ik dat. Hij heeft pas in januari examens, maar ik veronderstel dat studenten geen reden nodig hebben voor een feestje. Ik bel m'n vader en vertrek naar de campus. Zoals altijd staat hij me op te wachten. We kussen wanneer ik aankom. 'Hey, schatje', zegt hij. Het zijn woorden die ik graag uit z'n mond hoor komen. De afgelopen maanden heb ik het zo vaak gehoord, maar ik word het nooit beu. Er is een groot feest aan de gang op de campus.

Om het begin van de kerstvakantie te vieren, veronderstel ik. Ik ga er in op, maar hou me wel in op vlak van alcohol. Net als Alex. Het is gewoon
anders met hem. Ik heb geen alcohol nodig om plezier te hebben met hem. Alles wat ik nodig heb is hem.
We gaan naar zijn kamer en op de een of andere manier vallen we in slaap.
Ik word wakker in het midden van de nacht met z'n armen om me heen. Ik weet niet wat het is, maar plots voel ik me rusteloos. Ik MOET gewoon iets doen. Ik wil Alex, mijn schattige slaapkopje (ik ben echt melig aan het worden),niet wakker maken. Ik besluit gewoon even een wandelingetje door het gebouw te maken. Misschien kan ik dan al m'n energie kwijt. Ik trek een trui aan en ga naar buiten. Het is een normaal gebouw. Witte muren, af en toe hangt er een poster van een fuif maar verder eigenlijk niets speciaals. Ik loop voorbij heel wat deuren en ik vraag me af wat er zich achter die deuren afspeelt. Veel slapende mensen waarschijnlijk, maar wanneer ik nummer 70 passeer dan wijst dat gekreun toch op iets anders. Ik besluit maar gewoon voorbij te lopen, wat
anders? Ik loop helemaal naar beneden, maar naar buiten gaan zie ik niet zitten. Dus wanneer ik het gelijkvloers bereik draai ik me om. Of dat is toch wat ik probeer te doen. Ik loop tegen iemand op de trap en val naar beneden. Ik voel de treden onder me, en geloof me, dar doet verschrikkelijk veel pijn. De persoon waar ik tegen gelopen ben is zijn gewicht niet verloren -misschien
logisch aangezien ik diegene ben die een maneuvre uitvoerde-. Ik lig onderaan de trap en alles in me doet pijn. Ik zie vaag hoe de persoon naar beneden komt en geschokt zegt: 'Gaat het?' En daarna: 'Ella?' Hij kijkt verbaasd. Het is een jongen, met blond haar. Maar voor ik de persoon in me kan opnemen, komt er iemand anders de trap afgelopen. Die zegt net hetzelfde, maar ik herken hem wel. Het is Alex. 'Wat heb je gedaan?' roept hij tegen de jongen met het blonde haar.
'Sorry, het was een ongeluk. Ik liep van de trap en plots liepen we tegen elkaar.' Alex zucht en komt dan naar mij toe. 'Gaat het, schatje? Waar heb je pijn?' Een betere vraag zou zijn: waar heb je geen pijn? Want om eerlijk te zijn doet het zowat overal pijn. Ik wil dat zeggen, maar alles is vaag en ik krijg de woorden niet uit me. 'Jezus, wat heb je gedaan, ze kan niet eens meer praten! Bel een fucking ambulance!' roept Alex naar de jongen met het blonde haar. Die is duidelijk in paniek, want wanneer hij z'n telefoon uit z'n zak haalt valt die eerst. Alex is duidelijk geïrriteerd, maar hij neemt m'n hand
vast en fluistert: 'Het komt wel goed.' De jongen lijkt eindelijk het juiste
nummer gevonden te hebben en ik hoor een gesprek. 'Ze zijn onderweg', zegt de jongen, die me in paniek aankijkt. En dan herken ik hem. Het is Luke.