Chainsmoker ft. Luke Hemmings

10

We nemen afscheid van m'n vader (die verbazingswekkend eens niet op z'n werk zit) en vertekken naar het feest. 'Dus, eh, ik stel je voor als m'n lief', zegt hij, 'en jij speelt gewoon mee.' Ik zucht, maar knik. Het feest vindt plaats in een chique zaal. Overal staan mensen. 'Volg me gewoon,' zegt Con, waarna hij me richting een groepje jongeren leidt. 'Dit is m'n lief', zegt hij, 'Ella, dit zijn m'n neven en nichten.' Ze zeggen allemaal hun naam, maar ik zal die niet onthouden. 'En nu naar m'n zus', zegt hij enthousiast. Hij stelt me voor aan z'n zus en haar verloofde. De hele avond word ik van de ene groep naar de andere groep geleid, wat me begint te frusteren. 'Kunnen we niet gewoon ergens gaan zitten?' M'n voeten beginnen pijn te doen. Connor schudt zijn hoofd. 'Je moet m'n ouders nog ontmoeten!' Ik weet niet of het wel zo'n goed idee is. Ik zal z'n ouders nog zien en als zij mij zien met Luke, dan denken ze dat ik hun zoon bedrieg. Maar voor ik iets kan doen, wordt ik voorgesteld als Con's lief. Z'n ouders herkennen me nog van vroeger. Ze zien er gelukkig uit en doen erg vriendelijk tegen me. Het voelt niet helemaal juist aan om hier te zijn. Gelukkig begint het feest op z'n einde te lopen. Connor hangt al heel de avond aan me vast. Het lukt me eindelijk om me los te maken, door te zeggen dat ik naar de wc moet. Daar fris ik me een beetje op. Ik ga terug de zaal in en voor ik ook maar iets kan doen, is Connor daar al terug. Hij stelt me voor aan nog wat mensen, die ook telkens hun namen zeggen, maar ik schenk er maar weinig aandacht aan. Wanneer ik zie dat de eerste gasten beginnen weg te gaan, stel ik Con voor hetzelfde te doen. Teleurgesteld kijkt hij me aan: 'Maar je hebt m'n tante en oom nog niet ontmoet.' Ik haal m'n schouders op. 'Connor, ik ben het beu, oké? Je hebt je avond gekregen, kunnen we nu terug normaal doen tegen elkaar?' Hij kijkt me verbaasd en verward aan. 'Ik wil echt gaan nu', zeg ik terwijl ik gebaar dat ik naar buiten ga lopen. Hij zegt: 'Oké, ik kom mee.' We lopen samen de zaal uit en ik kan een woedeuitbarsting niet meer inhouden. 'Godverdomme, Con! Je sleurt me van het ene naar het andere, alsof ik één of ander aanhangsel ben of zo. Ik ben het kotsbeu, en het ergst van al is dat je geen enkel deftig woord tegen me gezegd hebt. Het enige wat je gedaan hebt, is constant vermelden dat ik je lief ben. Ik wil gewoon terug normaal doen, terug vrienden zijn. We zijn zolang vrienden geweest. Waarom moet je het nu verpesten?' Connor kijkt me aan met een vreemde blik: een triestige blik. Hij kijkt nog even naar me en loopt daarna weg. 'Wat is dit nu weer?' roep ik boos uit, 'laf!' Misschien was dat laatste er te veel aan, maar Connor heeft me de afgelopen avond alles behalve goed behandeld. Hij zou vervoer voor ons regelen, we konden meerijden met één van z'n familieleden had hij gezegd, maar oh nee, meneer is te laf om te blijven en te praten over wat er misgaat. M'n voeten zijn kapot en ik acht mezelf niet in staat het hele eind naar huis te lopen. M'n vader bellen dan maar? Het lijkt haast alsof ik een last ben door hem te bellen. Maar het is pas elf uur, hij zal wel nog wakker zijn, zeker? Ik bel hem. De telefoon gaat vier keer over en dan uiteindelijk wordt er opgenomen. 'Hallo?' zegt een vrouwenstem. Ik kijk naar m'n telefoon om te kijken of ik zeker het juist nummer gebeld hebt, maar er staat 'papa'. 'Hallo?', antwoord ik verward. 'Wie is dit?' 'Dit is Ella.' De vrouw zegt: 'Oh.' En dan komt m'n vader aan de lijn. 'Ella?' 'Hey, je moet me komen ophalen. Con is bezig met iets en ik moet naar huis.' M'n vader antwoordt: 'Oké, oké, ik kom.' Ik maak van de stilte gebruik: 'Wie is die vrouw?' 'Welke vrouw?' 'Die net de telefoon opnam.' Er valt een ongemakkelijke stilte. 'Ik ben er binnen tien minuten', ontwijkt m'n vader m'n vraag. Wat is er aan de hand?

M'n vader is er, zoals beloofd, na tien minuten. Ik stap in de auto, maar voor ik hem meer kan vragen over de vrouw, stelt hij mij een vraag: 'Wat is er gaande tussen jij en Connor?' Ik kijk hem gespeeld verbaasd aan. Ik bedoel: het is best logisch dat hij denkt dat er iets speelt, aangezien we samen naar dat feest gingen. Ik heb m'n vader nochtans duidelijk gezegd dat Con en ik gewoon vrienden zijn, meer niet. 'Er is niets aan de hand, pap. We zijn gewoon vrienden.' Heel even is het stil en dat is hij het die de stilte doorbreekt. 'Je zult wel willen weten wie de vrouw was die de telefoon opnam, zeker?' Ik knik, een beetje verbaasd dat hij er zelf over begint. 'Kijk, Ella. Een mens heeft verschillende behoeften. De behoefte om te eten, te drinken ... maar ook de behoefte aan liefde. En ik ook, want ik ben ook maar een mens. Met je moeder was die behoefte voldaan. Toen ze stierf, was ik kapot. Ik dacht dat ik nooit meer zo'n liefde zou voelen, dat ik nooit meer een relatie zou kunnen aangaan. En toen kwam er iemand anders in m'n leven. Iemand die me terug dingen deed voelen, iemand die me terug vlinders gaf, hoe cliché het ook klinkt. En eerst wou ik die dingen niet voelen. Ik dacht aan jou en je moeder ... en het leek verkeerd. Maar je kunt je ogen wel sluiten voor de dingen die je niet wil zien, maar je kunt je hart niet sluiten voor de dingen die je niet wil voelen. Toen bleek dat zij ook gevoelens had, gingen we meer met elkaar om. Gewoon, vriendschappelijk elkaar beter leren kennen. Ik wou toen ook nog niets meer dan dat, want het voelde fout aan. Maar die vrouw .. die vrouw riep iets in mij op dat ik al zolang niet meer gevoeld had en hoe hard ik ook probeerde, ik kon haar niet laten gaan, ik kon het niet. Nu zijn we samen.' Ik ben te onder de indruk van m'n vaders relaas om iets te zeggen. Hij kijkt me aan, verwachtend dat ik ga reageren. 'Ik begrijp dat je boos bent, Ella, echt waar. Na je moeder en .. vergeet niet dat ik nog van je moeder hou, dat ga ik altijd doen, maar .. ik hou ook van deze vrouw. En ik hou ook van jou, jij bent het belangrijkste voor mij. Het spijt me van al het zogenaamd overwerk, terwijl ik bij haar zat. Het spijt me dat ik er niet was voor je, na je moeders overlijden en nu en .. sorry, Ella.' In de donkerte kan ik nog net een traan, één simpele traan, langs z'n wang zien lopen. 'Het is oké', zeg ik zachtjes. Hij kijkt me verbaasd aan. 'Het is oké', zeg ik nu iets luider, want ik wil dat hij het hoort. 'Echt?' Ik knik. 'Pap, ik wil gewoon dat je gelukkig bent.' Hij kijkt me aan en zegt: 'Ik beloof dat ik meer thuis zal zijn vanaf nu.' Ik knik goedkeurend. We komen aan bij ons huis, waar licht brandt. Ik ben benieuwd naar wie ik zal aantreffen. Wie is die vrouw waarmee m'n vader al lange tijd in het geniep afspreekt? Wie is de vrouw waar m'n vader zo van houdt? We gaan binnen en op de zetel tref ik haar aan. 'Dag , Ella.' 'Hallo', zeg ik. Het is een blanke vrouw met bruine haren, die ze los draagt. Ze heeft een paarse jurk aan, die haar goed staat. Ik zie dat ze een blik deelt met m'n vader. Waarschijnlijk is ze bang voor m'n reactie. 'Laten we nog een filmpje kijken', zeg ik, terwijl ik me in de zetel laat glijden. De vrouw, wiens naam ik nog niet weet, kijkt opgelucht. We kijken een film en ik gedraag me alsof alles normaal is. 'Ik ben trouwens Rose', zegt ze. 'Mooie naam', zeg ik, niet goed wetend wat anders te reageren, aangezien ze mijn naam al kent. 'Het is fijn je eindelijk in het echt te zien', zegt ze. Ik geef haar een vriendelijke lach. Terwijl de aftiteling speelt, staat ze op. 'Ik moet maar eens gaan', zegt ze, terwijl ze aarzelend naar m'n vader kijkt. Hij knikt goedkeurend. 'Het was echt fijn je te zien', zegt ze, 'tot nog eens.' Ik knik. 'Tot later, Rose.' Een glimlach verschijnt op haar gezicht. Ze trekt haar jas aan, geeft een kus op m'n vaders wang en verlaat daarna ons huis. 'Zo, kussen de oudjes van vandaag elkaar niet meer op de mond?' Al lachend stel ik de vraag. M'n vader is een beetje ongemakkelijk. 'Pap, jullie mogen heus wel kussen in mijn bijzin, hoor.' Ik besef dat de laatste die m'n vader op z'n mond gekust heeft, behalve Rose, m'n moeder is. Maar ik wil m'n vader en Rose niet in de weg zitten. Ze ziet er een aardige vrouw uit, waarom moeilijk doen?

Daarmee is mijn probleem met Connor nog niet opgelost. Natuurlijk heb ik toegezegd om z'n vriendin te spelen, maar hij had wel wat vriendelijker, wat vriendschappelijker mogen zijn. Ik ben echt boos op hem nu. Ik heb toenadering gezocht, toegezegd voor dat stomme feest omdat ik mijn schuld erkende en ons probleem wou oplossen en omdat ik hem miste. En dan gedraagt hij zich zo. Het is de eerste keer dat ik begin te twijfelen aan het nut van onze vriendschap. Wat heb ik aan hem als hij zo doet? En wat heeft hij aan mij, als we elkaar zo behandelen? Hij behandelt me als een 'object' dat hij kan rondshowen en ik kan m'n woede erover niet eens inhouden. Goed bezig, wij. Heel goed. Erover praten met Luke wil ik niet. Niet dat hij niet mag weten wat er gebeurt tussen Connor en mij, maar hij lijkt het druk te hebben. Toch voel ik nog steeds de verbondenheid tussen ons. We hoeven elkaar daarvoor niet elke dag te zien.