Chainsmoker ft. Luke Hemmings

19

Ik adem diep in en uit, probeer m'n tekst op te zeggen. Mensen zijn over het algemeen enge wezens, laat staan leerkrachten. Ik klop op de deur , hopend dat de leerkracht er is zodat ik er meteen vanaf ben. Nog een geluk, hij is er. Meneer R., - eigenlijk heeft hij één of andere vreemde lange buitenlandse familienaam, maar omdat hijzelf liever R. gebruikt, wordt het hier ook gewoon gedaan - is de verantwoordelijke voor het anti-drugsprogramma hier. Ik heb besloten hem gewoon rechtuit te vragen of ik zou kunnen meehelpen. Wie niet waagt, niet wint. 'Goeiemorgen', zegt hij. 'Ella', vul ik in, 'goeiemorgen.' 'Euh, ga maar zitten', zegt hij. Ik zet me neer en probeer m'n tekst terug boven te halen. 'Ik heb iets opgevangen over een anti-drugscampagne, een opdracht voor de laatstejaars. Ik ben geïntresseerd in deze opdracht en ik vroeg mij af in welke mate het mogelijk zijn om eraan mee te helpen.' Zo, dat is eruit, ik vind dat het er nog redelijk vlot uitgekomen is. Meneer R. leunt even achteruit, komt daarna weer naar voren. 'Uiteraard is het zo dat we vanuit de school engagement voor dit soort projecten aanmoedigen', zegt hij. Hij wrijft even met z'n twee duim en vinger aan z'n kin, alsof hij heel hard aan het nadenken is. 'Ik denk dat we wel plaats hebben voor jouw enthousiasme.' Ik klaar meteen op. Het is dan wel iets georganiseerd door school, ik vind het gewoon een erg goed project. 'Heb je al een concreet idee?' 'Ik zou een verhaal willen vertellen', antwoord ik nogal vaag. Hij schudt zijn hoofd traag op en neer. 'Wat voor verhaal? Ik zucht, ik zal toch moeten opener zijn over de exacte inhoud van het verhaal. 'Het is een waargebeurd verhaal, dat nog steeds bezig is. Het is mijn verhaal', zeg ik. Hij knikt geïntresseerd. 'Waarover gaat het precies?' 'Ik, wel, mijn vriendje is momentaal aan het afkciken,' vertel ik. Meneer R houdt zijn hoofd een beetje schuin. 'Interessant, wil hij ook deel uit maken van het project?' Ik zucht en antwoord: 'Ik heb er met hem over gesproken en hij wil wel helpen, maar een echt gesprek zal niet kunnen, want hij zit in een afkickcentrum in Australië.' Het voelt enorm vreemd om dit hier allemaal op tafel te gooien, alsof ik ineens Luke helemaal blootgeef. In vijf minuten heb ik hem alles verteld wat m'n vader eigenlijk zou moeten weten. 'Het lijkt erop dat je een sterk, waar verhaal kunt vertellen. Ik zal je op de hoogte houden', zegt R., ik knik. 'Volgens mij is het tijd om naar de les te gaan, Ella.' 'Dag, meneer', antwoord ik. Ik wil naar buiten lopen, maar hij geeft me een hand. 'Fijne kennsmaking. 'Wederzijds.' Ik ben enthousiast, echt waar, maar ik vind het ook allemaal behoorlijk eng. WIl ik Luke's verhaal wel vertellen?  Ik wil het doen om mensen te helpen. Dat is het hele doel van deze campagne. Het zal toch wel vreemd te zijn om mee te helpen met de laatstejaars. Van Ash en Cal weet ik eigenljk nog niet wat zij exact willen vertellen. Ik haast me naar de les, waar ik net op tijd binnenkom. M'n vader kwam gistermiddag thuis en vroeg me naar Luke. Wist ik veel wat gezegd. 'Hoe is het met hem?' 'Waarom is hij in Australië?' 'Hoe oud is hij?' 'Kennen jullie elkaar al lang?' Ik werd bekogeld met vragen, waar ik geen antwoord op wou geven. Uiteindelijk heb ik heel vaag gezegd dat ik Luke niet echt ken, dat hij familie heeft in Australië en dat hij een jaar ouder is. In de plaats van 'twee waarheden, 1 leugen' is het hier '2 leugens, 1 waarheid'. Ooit zal ik m'n vader wel de waarheid vertellen, of misschien ook niet. Als hij alles zou weten, hoe zou hij dan reageren? Zou ik nog met Luke mogen omgaan? Stel je voor dat ik alles vertel over Cal en Ash. M'n vader zou me sowieso weghouden bij hen, wat ik net niet wil. Iedereen maakt fouten, maar de jongens hebben er echt uit geleerd en proberen nu het juiste te doen. Je mag mensen niet beoordelen op hun verleden, want dat bepaalt hun heden niet.

Die avond Skype ik met Luke, om met hem te bespreken hoeveel ik mag vertellen in de campagne. Het is zijn verhaal. Ik heb er maar een klein aandeel in. 'Ik ben eigenlijk wel trots op je', zegt hij, hij ligt op z'n bed met z'n laptop op z'n borstkas. Ik glimlach. 'Serieus, Ella. Je hebt zo veel positieve energie. Je wilt mensen echt helpen, zelfs als je je daar veel voor moet inspannen; Dat vind ik echt mooi.' Ik antwoord: 'Bedankt.' 'Het is gewoon een feit, babe.' Hij knipoogt en lacht. Ik hou van het geluid van z'n lach. 'Hoe gaat het met je?' vraag ik. Hij ziet er nu wel gelukkig uit, maar we weten beiden dat het gemakkelijk is om een fake smile op te zetten. 'Het gaat wel', zegt hij terwijl hij rechtop gaat zitten. Zijn blik wordt iets serieuzer nu. 'Maar ik moet echt de confrontatie met mezelf aangaan. Dat is niet altijd even simpel.' Ik knik  'Schat alsjeblieft, maak je niet te veel zorgen. Ze weten hier wel wat ze doen.' Ik glimlach. 'Ik mis je', fluister ik. 'Ik jou ook, schat.' 'Heb je nog gebruikt nu?' Hij schudt z'n hoofd en ik neem enige trotsheid waar. 'Vijf dagen clean', zegt hij. Ik lach nu ook, blij voor hem. 'Vertel me eens iets over je jeugd', klinkt het ineens. 'Wat wil je horen?' vraag ik: 'Maakt niet uit', zegt hij. Ik denk terug aan mijn jeugd. 'Ik herinner me een moment met m'n moeder. Ik had net een vaas omgesmeten, lomp kind dat ik was. M'n moeder had het gehoord, kwam kijken en barstte in lachen uit. Ik was 8 jaar en verwachtte dat ze boos zou worden, verward dat ik was. Ze liep terug naar de keuken, aan het schaterlachen. Ik hoorde haar tegen m'n vader zeggen: 'Dat gedrocht van je zus is gebroken.' M'n vader begon ook te schaterlachen. En ik begreep er niets van, waarom werden ze niet boos? Toen zag ik ze kussen en zei ik: 'Yek!' en ze lachten weer.' Ik ben zelf aan het lachten bij de gedachte aan dat moment. Ook Luke vindt het grappig. 'Blijkbaar vonden ze die vaas echt afscuwelijk en hadden ze overwogen hem weg te smijten. Omdat m'n vaders zus echter vaak over de vloer kwam konden ze het uit beleefdheid niet echt maken. Nu hadden ze een excuus om dat lelijke gedrocht eindelijk niet meer in hun living te moeten zetten.' Luke lach oprecht, waar ik van geniet. 'Nu is het jouw beurt', zeg ik. Hij bijt op z'n lip terwijl hij aan het nadenken is. 'Ik herinner me wel iets', begint hij, 'ik was twaalf jaar. M'n vader kwam thuis van z'n werk en ik wou hem verassen met een tas koffie en zelfgemaakte cake. Hij kwam echter vroeger thuis, terwijl de cake nog in de oven zat.Om de een of andere reden moest het een verassing zijn, dus besloot ik hem bezig te houden tot de cake klaar was. Maar het bleef maar duren tot er ineens een brandlucht uit de keuken kam. M'n cake was helemaal zwart.'  We lachen om Luke's faal. 'Nooit een keukenprins geweest?' vraag ik. Hij trekt een pruillipje. 'Benadruk het nog maar eens, ja', zegt hij gespeeld gekwetst. 'Oh, liefje, kom hier', zeg ik, terwijl ik de laptop dichter naar me toe trek en een kus geef op de plek waar Luke's mond zit. 'Ik hou van je, Luke', fluister ik. 'Ik ook van jou, schat.'

'Luke?' 'Ja?' 'Ik denk dat ik een video wil opnemen voor de campagne, waarin iedereen z'n verhaal kwijt kan.' 'Goed idee', klinkt zijn vermoeide stem. 'Dan kan het misschien anoniem.' 'Ik denk dat de meeste mensen die in het drugsmilieu zaten er niet zo open over zijn', zegt Luke. Ik antwoord: 'Maar als ze anoniem mogen getuigen?' Luke bijt op z'n lip. 'Ik weet het niet, misschien vind je wel mensen. Jij kan alles.' Ik lach, omdat ik weet dat het geen waar is. 'Niemand kan alles, Luke. Iedereen heeft iets dat hij of zij niet kan, wat heel normaal is. Dat is een deel van onze imperfecties die ons menselijk maken.' 'Je hebt gelijk, lieverd', antwoordt hij, terwijl ik zie hoe hij moeite moet doen om zijn ogen open te houden. 'Schat, als je moe bent, moet je maar gaan slapen', zeg ik. Hij trekt een pruillipje en zegt: 'Maar ik wil met jou blijven praten. Prioriteiten, Ella.' Ik lach. 'Slaap is belangrijk.' Hij lacht: 'Koffie is het alternatief.' Ik haal m'n schouders op. 'Daar kan ik niet tegenop.' Hij gaat even naar de wc, terwijl ik een glas water inschenk. Ik denk na over de video. Hoe zou ik meer getuigenissen kunnen verzamelen? Want ik wil echt wel dat alle soorten mensen vertegenwoordigd zijn. Ik zal mensen moeten gaan opzoeken, maar waar? Een afkkickkliniek hier? Misschien is dat wel een optie. 'Ella?' 'Luke', antwoord ik. 'Je zat precies even in je eigen wereld', meldt hij. Was ik echt zo diep in gedachten verzonken? 'Waar denk je aan?' 'De video', zucht ik, 'ik denk dat ik niemand ga vinden. Misschien was het een stom idee.' Luke schudt zijn hoofd: 'Het is een goed idee. En euh ... ik kan je wel wat telefoonnummers geven en wat mensen van hier ook.' Ik lach en  bedank hem. 'Het gaat je echt lukken, Ella.. Je maakt je moeder trots.'

Voor ik het weet stromen de tranen. De gedachte aan m'n moeder blijft moelijk. Iemand verliezen die je graag ziet doet je veel verdriet, dat nooit echt overgaat. Ik denk terug aan de brief, en aan het vreemdgaan en aan alles wat we ooit waren en nu niet meer zijn. 'Sorry', fluistert Luke, 'ik wou dat ik daar was om je te troosten.' Ik probeer het allemaal wat minder dramatisch te laten overkomen door te glimlachen. 'Ik wil haar trots maken', zeg ik. 'En dat ga je doen ook', vult hij aan. Het wordt al laat, maar geen van ons is van plan het Skype-gesprek af te breken.Ik heb morgen school en Luke een groepssesie. Maar fuck it, er is altijd koffie. Deze gesprekken met Luke zijn me veel meer waard dan die domme lessen. 'Heb je eigenlijk al vrienden gemaakt daar?' vraag ik geïntresseerd. Luke knikt aarzelend. 'Soort van. Er is een gast die sociaal begon te doen, dus ik besloot er in mee te gaan. Zijn naam is Samuel, maar iederen noemt hem Sam.' Ik knik: 'En hadden jullie het gezellig?' Luke knikt. 'Best wel, we praatten wat over hoe we hier gekomen waren. En toen ging het over lieven. Blijkt dat zijn vriendin, Lisa, best veel gemeen heeft me jou. Ze is ook een jaar jonger dan hem en heeft nog nooit drugs gedaan.' Ik knik, niet zeker hoe ik moet reageren. 'Ik zal je wel eens voorstellen aan hem, is een chille gast.' 'Bleh, ik wil niet gaan slapen', zeg ik. Hij lacht. 'We gaan toch niet zo melig beginnen doen van 'leg jij af' 'nee jij' ?' Ik haal m'n schouders op. 'Leg jij af.' 'Nee, jij.' 'Leg jij af' 'Nee, jij.'  Luke speelt het spelletje mee tot we er allebei te moe voor worden. 'Tot morgen?' vraag ik. Hij schudt zijn hoofd. 'Er is één of andere activiteit, ik weet niet wat, maar we moeten heel lang met de groep iets stoms gaan doen.Vast weer zoiets achterlijks als een boszoektocht of zo.' Ik lach, hij haat groepsactiviteiten. 'Oké, maar wat doe je eigenlijk de hele dag door?' Hij knipoogt. 'Als je dat nu eens wist. Nee, ik heb gesprekken met m'n begeleider, groepssessies en vaak ook één of ander spel of ontspanningsiets of zo.' Ik knik. 'Je hebt niet te klagen, ik ben de lessen echt beu.' Hj lacht ook. 'Slaapwel, schat', zegt hij zachtjes. Hij stuurt een kusje mijn richting uit. Ik doe hetzelfde terug. 'Slaapwel , Luke'.