Chainsmoker ft. Luke Hemmings

39

Wanneer ik beneden kom, zit Alex al op de bank. M'n vader heeft hem zelfs al iets te drinken gegeven. Ze kijken beide naar me wanneer ik de trap afkom. 'Je ziet er prachtig uit', zegt Alex, wat me doet blozen. M'n vader gaat mee in het laat-Ella-blozen-moment door het volgende te zeggen: 'Dat ik zoiets moois gemaakt heb.' Ik bedank ze beiden. 'Goed, laten we gaan. Bedankt, meneer.' M'n vader lacht: 'Veel plezier, breng haar wel op tijd terug.' Alex knikt: 'Zeker, meneer, daar kunt u op rekenen.' M'n vader lacht naar mij en wanneer Alex buiten gaat, zegt m'n vader tegen mij: 'Ziet er een goede jongen uit.' Ik grinnik. Het voelt zo cliché allemaal, maar ik heb nooit gezegd dat cliché slecht is. 'Tot vanavond, liefje', zegt m'n vader en ik zeg hem gedag. Alex staat, als een echte gentleman, aan de auto te wachten en houdt de deur voor me open. 'Bedankt', zeg ik, terwijl ik elegant in de auto probeer te stappen. Hij gaat aan het stuur zitten en ik voel dat ik bloos. Het is allemaal zo spannend, omdat we elkaar niet echt kennen. 'Zo, waar gaan we heen?' vraag ik. Hij glimlacht: 'Mag ik zeggen dat het een verassing is of ga je dan blijven aandringen tot ik het vertel?' Ik haal m'n schouders op. 'Probeer maar.' Hij lacht: 'Het is een restaurantje hier niet zo ver vandaan. Ze schijnen lekker eten te hebben.' Ik glimlach. Gedurende de rit kijk ik naar hem. Hij is schattig, zo geconcentreerd aan het rijden. 'Wat zit je te kijken?' doorbreekt hij de stilte. 'Ik kijk naar jou. Je ziet er goed uit', zeg ik. Hij glimlacht verlegen. 'Bedankt, Ella.' We komen aan bij het restaurantje en Alex houdt de deur weer voor me open. Ook houdt hij de deur van het restaurant open. 'Tafel voor twee op Alex A.', zegt hij tegen de ober vooraan. Ik wist niet eens dat hij gereserveerd had. Het restaurant is chique. Overal zitten rijke mensen. Dat zag ik ook al aan de auto's op de parking. We gaan zitten. 'Ik hoop dat je het wat vind. Google raadde het aan.' Ik lach, niet goed wetend hoe ik me moet gedragen. Het is zo chique. We kijken op de kaart, maar ik kan maar niet kiezen. Niet omdat het allemaal zo lekker is, maar vooral omdat het allemaal zo duur is. Uiteindelijk ga ik voor hetzelfde als Alex, waarvan ik niet goed weet wat het is. Het is nog lekker. 'Zo, je vader lijkt een aardige man', zegt hij, 'is je moeder aan het werk?' Ik zucht. 'M'n moeder is overleden.' Hij lijkt echt geschrokken. Oh, dat spijt me.' Ik schud m'n hoofd. 'Wat doen jouw ouders?' ga ik verder. Hij neemt een hapje van z'n eten. In zijn pak lijkt hij hier zo goed te passen. Ik vraag me af of hij rijk is. 'M'n vader is advocaat, net zoals m'n moeder.' Advocaten, hmm. We nemen nog een dessert en daarna dring ik er subtiel op aan om hier weg te gaan. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het fantastisch dat Alex me hiermee naartoe neemt, maar het is geen plaats waar ik lijk te passen. Alex lijkt m'n subtiele hints op te vangen en vraagt de rekening. Hij haalt z'n portefeuille boven. 'Ik weet wel dat er een soort van sociale druk is voor jou om dit te betalen, maar sociale druk is stom, dus hoeveel moet ik je?' zeg ik, behoorlijk spontaan. 'Sociale druk is inderdaad stom', zegt hij, 'maar ik wil dit eigenlijk gewoon betalen. Ik heb jou ten slotte op een date gevraagd. ' Dan legt hij geld in het boekje, waarin de rekening zit, en het lijkt erop dat het veel is. We gaan eindelijk weg, en daar ben ik toch wel blij om. Maar ik heb geen zin om al naar huis te gaan. Ik wil Alex beter leren kennen. Ik heb geen alcohol op, aangezien ik dat eigenlijk niet mag, dus spontaan zijn is wat moeilijker, maar het leven is al zo kort dat ik besluit gewoon te doen wat ik wil doen. 'Alex?' Hij kijkt me vragend aan. 'Kunnen we alstublieft gewoon doen? Ik weet dat je hier veel moeite ingestoken heb, en dat apprecieer ik echt, maar ... ik ben niet zo'n meisje', zeg ik, bang voor de reactie. Tot mijn verbazing zucht hij van opluchting. 'Oh, god, ik dacht dat - nee, wow, Ella, ik ben blij dat je het zegt, want dit strikje zit zo strak.' Hij doet het strikje af, en zonder ziet hij er alleen maar knapper uit. 'Zo, hoe oud ben je?' vraag ik, nadat ik me gerealiseerd heb dat ik dat eigenlijk niet weet. 'Negentien', klinkt het, 'en jij bent zeventien toch?' Ik knik. M'n vader zal wel weer van alles verteld hebben. 'Goed, mag ik vragen wat je studeert?' zeg ik en hij lacht. 'Rechten. Heel verassend, weet ik.' Ik lach. 'Als het is wat je wilt.' Hij knikt. 'Ik wil gewoon mensen helpen. Gerechtigheid, begrijp je. Iedereen zegt dat dat een onrealistisch idee is, maar ik wil er toch voor gaan.' Ik bewonder zijn inzet. 'Dat is mooi.' Hij lacht, maar echt lachen, geen gewone glimlach. 'Zo serieus dit.' Ik knik. 'Vertel me dan eens waarom je zomaar op een random meisje afstapt en haar Starbucks aanbiedt. 'Hij haalt z'n schouders op. 'Je .. Je oefende een aantrekkingskracht op me uit.' Ik voel iets in m'n buik wanneer hij dat zegt. Het klinkt zo romantisch-vijftv-film-achtig, maar het is zo mooi. 'En je mompelde iets over 'stomme, dure koffie', dus ik had zo het gevoel dat je koffie wou.' Ik lach. We praten nog wat en het gaat eigenlijk wel goed. Het gaat over heel normale dingen, maar het is vlot. Zo vlot dat we een halfuur voor m'n deur zitten babbelen. Hij wandelt uiteindelijk mee naar de deur -cliché, again- en voor de deur zegt hij: 'Ik vond het echt heel leuk, Ella. We .. we moeten dit nog eens doen.' Ik knik bevestigend. Dan lijkt het alsof hij me gaat kussen. Z'n lippen komen dichter en dichter. In paniek draai ik m'n hoofd zodat ze op m'n wang in plaats van op m'n mond terecht komen. 'Euh .. ja, tot ... we bellen nog', klikt het nog hakkelend, waarna hij weggaat. Ik ga naar binnen, niet goed beseffende wat er gebeurd is. Dan slaat het in als een bom: hij wou me kussen, en ik hem niet. Maar ik wil hem wel kussen? Blijkbaar was er iets in m'n onderbewustzijn dat me niet wou laten kussen met Alex. Ik heb het verpest. Nu denkt hij dat ik hem niet leuk vind en ik vind hem wel leuk. Ja, toch? Zou dit iets te maken hebben met Luke? Ben ik nog steeds niet over hem heen? Maar ... Oh God, ik weet het allemaal niet meer. Waarom moet ik ook zo nodig m'n hoofd wegdraaien? Ik vind Alex toch leuk. We praten vlot. Hij heeft een leuke persoonlijkheid en daarbij is hij knap.

Het gaat gewoon te snel. Dat is het. Ik kan het niet aan om nu al over te gaan naar kussen en zo. Niet na Luke. Dit moest een onschuldige date worden. Ah, waarom verpest ik het zelfs? Alex voelde duidelijk iets, en ik .. wel, ik wil hem ook kussen. Het is misschien niet het crushgevoel dat ik eerst had met Luke, maar het is wel iets. Daarbij moet ik stoppen met te denken aan Luke. Hij is verleden tijd. Wij zijn verleden tijd.

Nadat ik m'n vader verteld heb dat het erg leuk was ga ik naar boven. Ik probeer te bedenken wat ik ga doen. Er is vast geen vaste gedragscode in dit soort situaties? Dan weet ik het: ik ga hem bellen. Hij heeft de drie-dagen-regel verbroken voor mij én een dure date geregeld. Het minste wat ik kan doen is hem even bellen om het uit te leggen. Ik heb al op het groene telefoontje gedrukt, nog voor ik weet wat ik ga zeggen. 'Hey, met Alex', klinkt het en even weet ik niet wat gezegd. Dan zeg ik: 'Hey, Ella hier.' Hij lacht. 'Dat had ik door.' Het is gênant. Mijn kus-ontwijking heeft dingen verpest. 'Van daarnet, ik -', begin ik, maar Alex onderbreekt me. Hij zegt: 'Het is oké. Ik-ik begrijp het als je niet-', maar ik onderbreek hem: 'Dat is het hem niet. Ik vond het wel leuk - en jou, ik ... ik vind jou ook leuk, maar ... het moet allemaal zo snel niet gaan voor mij.' Even is het stil aan de andere kant. 'Maar je wilt .. je wilt wel nog eens uitgaan en zien waar het naartoe leidt?' Ik knik, maar realiseer me dan dat hij me niet kan zien. 'Ja.' 'Daar ben ik blij om, Ella, want ... ik vind jou ook heel leuk.' Iets in m'n buik kriebelt bij die woorden. Alex vindt me leuk. 'Ik moet gaan, maar het was leuk dat ... nja, dit', zegt hij en ik lach omdat ik het schattig vind dat hij zo beschaamd lijkt. 'We bellen nog, dag', zeg ik. Ik leg me in bed en een gelukzalige glimlach verschijnt op m'n gezicht. Ik ben blij dat ik hem gebeld heb om dit alles op te klaren. Hij vindt me leuk. Ik vind hem leuk. Klinkt als de start van iets moois. Ik moet mezelf tot de orde roepen: ik mag niet te snel gaan, want dat kan ik momenteel nog niet aan. Maar met kleine stapjes kunnen we er wel wat van maken.

De week na de date focus ik me op school. Ik studeer erg hard voor een moeilijke Spaanse toets. De laatst tijd krijg ik regelmatig de vraag wat ik volgend jaar wil gaan studeren, maar ik heb er eigenlijk geen idee van. Ook de plaats waar ik dat wil doen heb ik nog niet gekozen. Het is niet dat ik geen idee heb, maar ik weet het gewoon niet. Je moet echt zeker zijn. Ik zeg ook telkens dat ik het niet weet, omdat de wereld op alles reageert. Zelfs op één enkele gedachte. Ik hou me nog even stil. Maar wanneer het weekend is, wil ik me eigenlijk niet stilhouden. Ik wil Alex sms'en en vragen om iets te doen. Deze keer is het aan mij om hem te verassen. Het zal niet zo duur zijn als zijn date, maar ik heb gewoon het idee dat ik hem beter moet leren kennen. Hij antwoordt: 'Lijkt me leuk! Ik kom tegen zeven uur, goed? x' Is dat een x? O my... Ik zou niet zo enthousiast moeten worden om een x'je. We vinden elkaar leuk, daar hebben we geen geheim van gemaakt, dus x'jes horen daar dan wel bij zeker. Misschien moet ik maar eerst even skypen met No. Zij zal vast goede ideeën hebben voor een date. Wanneer ik haar vertel over de ontmoeting, gaat ze helemaal loco. 'Dat is zoo schattig!' Een verlegen glimlach verschijnt op mijn gezicht. 'Ik weet het, ik weet het.' Nadat ik verder verteld heb, vraag ik haar wat te doen op de date vanavond. Ze denkt even na en zegt dan: 'Je moet iets doen zodat jullie elkaar ook echt beter kunnen leren kennen. Dus niet te openbaar. Tenzij je eraan twijfelt of hij een seriemoordenaar is. Dan moet je naar een openbare plaats met veel mensen gaan.' Ik grinnik. 'Ik ben redelijk zeker dat hij geen seriemoordenaar is.' Ze trekt haar wenkbrauwen op. 'Je kent mensen nooit echt, hé.' Ze geeft gelijk, alhoewel ze het niet zo serieus bedoelde. 'Bedankt voor je advies', zeg ik, 'ik moet me nu echt gaan klaarmaken. Tot later!' Ik ren naar boven om me klaar te maken, zoveel energie heb ik. In de douche probeer ik na te denken over wat ik ga doen. Ik heb een date voorgesteld, dan kan ik moeilijk aan komen lopen zonder plan. Maar goed, ik denk dat ik een plan heb. Ik trek snel het eerste beste kledingstuk dat ik kan vinden aan en haast me dan naar de winkel. De klokken lijken allemaal zo agressief. Ik ben al nerveus genoeg, en de trage vrouw voor me in de rij helpt niet echt. Wanneer ik eindelijk klaar ben in de supermarkt, hol ik naar huis. Ik schrik van Alex' wagen voor m'n huis. Shit, hij is er al.