Chainsmoker ft. Luke Hemmings

18

'Shit, man', breng ik uit, 'zijn jullie allemaal dealers of wat?' Calum verbetert me: 'Waren, we waren het vroeger.' 'En nu niet meer?' De jongens schudden hun hoofden. 'En Luke? Was hij ook een dealer?' vraag ik serieus. De jongens kijken elkaar even aan. 'Hmm, een beetje.' Ik trek grote ogen. 'Maar hij dealde niet zoveel, had ze nog op een rijtje. Af en toe deed hij wel eens iets, maar hij was bezig met andere dingen.' Ik probeer de informatie op me te laten inwerken. Luke, een dealer? 'En Michael?' vraag ik. 'Ja', klinkt het, 'hij probeert eruit te geraken, maar...' 'Wat?' Dit moet ik even op me laten inwerken. Betekent dit dat Michael nog steeds dealt? What the hell. En ze dealden gewoon in groep? Met z'n vieren? Er is zoveel dat ik niet weet. Ik voel me er niet goed bij. Wat is er gaande? Ik moet dit aan Luke vragen wanneer we skypen. Hij heeft het natuurlijk al moeilijk genoeg, dan is het misschien niet het juiste moment om hem daarover aan te spreken. 'Jullie zijn wel  gestopt met dealen nu, toch?' vraag ik voor de zekerheid. Ash knikt. 'Een jaar', antwoordt hij trots. Calum zegt: '8 maanden'' Dan is er nog een vraag die ik moet stellen. 'Hebben jullie ooit wel eens gebruikt?' Het is best wel een directe vraag maar ik wil het gewoon weten. Calum, diegene van wie ik het het minst verwacht, zegt: 'Een halfjaar clean.' Ash zegt: 'Ik ben nu negen maanden clean.' 'En wel ja, Mike is dus nooit clean geweest', zucht hij. 'Maar.. waarom allemaal? Ik dacht...' Calum neemt m'n arm vast en zegt: 'De drugs hebben ons bij elkaar gebracht. Ze hebben veel negatiefs aangericht, maar dat is toch iets positief.' 'Hoe hebben jullie elkaar dan ontmoet? En hoe zijn jullie beginnen gebruiken? En hoe zijn jullie dan beginnen dealen? En hoe zijn jullie er dan vanaf geraakt? Ik snap er niets van', gooi ik eruit. Ash zucht: 'Ik veronderstel dat je het recht hebt om het te weten. Kunnen we het vanvond niet bespreken?' Ik knik. 'Bij mij thuis om zeven uur', zegt Calum. Ik knik, ook al weet ik dat ik geen vervoer heb.

M'n vader gaat uit met Rose en ik zeg hem dat er een feestje is. Hij staat er niet echt achter, maar gelukkig mag ik gaan. Cal en Ash hebben geen auto, dus besluit ik te wandelen. Ik weet wel dat het een gevaarlijke buurt is, maar ik wil gewoon weten wat er allemaal gebeurd is. En zoveel zal er toch niet gebeuren? Het is behoorlijk eng hier. Overal lopen jongeren rond, de meeste met een sigaret (of joint?) Ik voel me echt niet op m'n gemak, maar ik zeg tegen mezelf dat ik gewoon even moet doorgaan. Plots stopt er een wagen naast me, nog voor ik ernaar gekeken heb begin ik te rennen. Had ik maar wat beter m'n best gedaan tijdens L.O. ... 'Ella!' hoor ik ineens. Voorzichtig kijk ik naar de auto. Het is Aaliyah. 'Hey', zeg ik , al hijgend. Ik heb echt 0,0 conditie. 'Gaat het wel?' vraagt ze bezorgd. 'Nou, nee, niet echt', zeg ik. 'Stap in, girl', zegt ze. Ik open de deur aan de passagierszijde en stap in. 'Zo, waar moet je heen?' Ik leg haar uit waar Cal woont. 'Oh, lang geleden', zegt ze. Ik knik. Al heel snel zijn we bij Cal's huis. 'Bedankt voor de lift', zeg ik. 'Geen probleem, later!', zegt ze. Lag het aan mij of kwam ze niet al te praatachtig over? Niet dat ik nu al te praatachtig ben, ik herrinner me haar gewoon als een veel socialer iemand. Ah ja, wat doet het er ook toe? Ik hoop vanvond te weten komen hoe het nu precies zit met de jongens. Ik had niet verwacht dat de jongens ook in dat milieu zaten. Ze zijn nu wel clean, maar het blijft vreemd. Zeker van Cal: hij heeft zo'n lief karakter. Hij lijkt helemaal geen dealer. Ik bel aan en kom binnen. De jongens hebben al een pintje op tafel gezet voor me, naast de chips. 'Oké', begint Ash, 'laat ons dit maar gewoon even vertellen, dan zijn we daar ook weer vanaf.' Calum begint: 'We waren 14, 15 jaar toen we allemaal om de een of andere redenen op straat belandden. Niet letterlijk, ik bedoel dat we gewoon veel op straat rondhingen. We kenden elkaar toen nog niet. Maar toen belandden we allemaal in een bepaald systeem en daar ontmoetten we elkaar. ' 'Een systeem?' ik kijk hem vragend aan. 'Ik kan er niets over zeggen', antwoordt hij. 'Ik dacht dat jullie me alles zouden vertellen. Ik wil echt de waarheid horen.' Ash zegt: 'Ella, we kunnen je daar echt niets over vertellen.' Calum vervolgt z'n verhaal: 'Dus daar ontmoetten we elkaar, en ja, iedereen deed wel z'n eigen dingen, maar we vonden elkaar. En toen ging Luke naar rehab.' Ik knik: 'En jullie?' Ash en Cal delen een blik. 'Wel, wij deden eerst verder met wat we aan het doen waren, maar op een gegeven punt kwam het besef dat het niet goed was. En toen gingen we op onszelf afkicken. Het was niet simpel, maar we zijn er geraakt.' Ik knik, best wel onder de indruk van hen verhaal. Het probleem is dat ik meer wil weten. Wat bedoelt hij met 'een systeem' ? En waarom was Luke de eerste? En wat heeft de jongens dan aangezet om zelf te stoppen? Ik vraag me af of het wel nut heeft om die vragen te stellen. Ze zullen ze toch niet beantwoorden. De geheimhouding stoort me echt. Maar het punt is dat ze het recht hebben om hun verhaal voor zich te houden, als dat is wat ze willen. Uiteindelijk besluit ik toch nog een vraag te stellen: 'Wanneer beseften jullie dat jullie moesten stoppen?' Ash bijt op z'n lip en zegt dan: 'Ik denk dat het gewoon een samenloop was van verschillende omstandigheden.' MAAR WELKE OMSTANDIGHEDEN? Godver, ik word hier echt gefrustreerd van. 'En Luke?' 'Wat?' 'Waarom ging hij naar rehab?' 'Z'n ouders hadden iets door. Ze dachten dat hij verslaafd was en wouden dat dus veranderen. Van het dealen hebben ze nooit iets geweten.' Ik knik. 'Ik mis hem', zeg ik zachtjes. Ash zegt: 'Wij ook.' Calum: 'We waren best geschrokken toen we hoorden dat hij niet meer clean was. We zaten er samen in, zeg maar.' Ik kijk naar m'n schoenen. 'Willen jullie dan net niet meehelpen aan die campagne? Jullie weten toch wat de gevolgen van drugs zijn.' Ash knikt; 'We hadden het er net nog over. Misschien moeten we maar helpen. Niet dat we veel keuze hadden, maar ... ik ben nu toch iets gemotiveerder.' 'Mooi', zeg ik, 'spijtig dat ik niet kan helpen.' Ash knikt en dan zitten we even in stilte op de zetels. 'Wanneer denken jullie dat Luke terug zal zijn?'' vraag ik. Ash zegt: 'Ik weet het niet, ik weet wel dat hij zijn examens daar kan doen. Het hangt echt af van de verandering. Hij is al eens afgekickt, bij herval kan het moeilijker zijn.' Ik zucht, dat was niet wat ik wou horen. Maar ja, het is goed om mensen in je leven te hebben die de dingen zeggen zoals ze zijn. Een traan loopt over m'n wang. Het gemis is zo groot. Ik denk dat het vooral de gedachte is dat ik hem zo lang zal moeten missen, we waren eindelijk terug bij elkaar. Ash ziet de traan, die Calum eerder al opgemerkt heeft. 'Ella, het komt wel goed. Het is maar wiet.' Ik trek m'n neus op. 'Sorry, ik kon mezelf even niet bedwingen.' Ash glimlacht: 'Geeft niet.' Calum geeft me een schouderklopje. 'Het komt heus wel goed.' En God, wat hoop ik dat het goedkomt. Ik blijf bij de jongens logeren. De kamer waar Luke en ik sliepen roept de herinneringen op. Pff, waarom moest hij ook weer met drugs beginnen? Het doet me er wel serieus over nadenken of ik niets kan betekenen voor de anti-drugscamapagne. Als vriendin van heb ik het idee dat mijn verhaal mensen kan helpen. Alleen weet ik niet exact wat Luke ervan zal vinden. Voor ik het verhaal vertel zal ik het eerst met hem overleggen. En natuurlijk moet ik nog een manier vinden om mee te mogen doen. Spijtig genoeg ben ik nog geen laatstejaars.

De volgende morgen wandel ik naar huis, nadenkend over wat er nu eigenlijk aan het gebeuren is in mijn leven. En wat ik wil. Luke is nu bezig met wat hij 'wil', afckicken, beter worden. Maar wat wil ik nu eigenlijk? Ik heb het gevoel dat ik echt iets wil doen, en ik weet ook wat, ik wil meehelpen met de anti-drugscampagne. Het kan stom zijn van me om te geloven dat ik een verschil kan maken, maar dan ben ik maar stom. If you never try, you'll never know. Ik neem me voor er maandag gewoon een leerkracht over aan te spreken. Maar ik wil er ook wel even met Luke over praten. Het is nameljk door hem dat ik denk iets te kunnen bijdragen aan de campagne. Overdag krijg ik hem niet te pakken, dus studeer ik. 's Avonds krijg ik hem ook niet te pakken. Al zuchtend loop ik door het huis, m'n vader en Rose zijn samen uit. Vanavond zouden ze uit eten gaan en bij Rose slapen. We weten allemaal wat dat betekent ... Maar even serieus: ik wil echt Luke's stem horen en zijn gezicht zien. Het hoeft niet lang te zijn, ik wil gewoon echt met hem spreken. Want ik mis hem nu al. De hele avond blijf ik wachten op hem, want ik zal toch niet kunnen slapen zonder Luke gezien en gesproken te hebben. Het wordt tien uur, elf uur, één uur en pas om twee uur neemt hij eindelijk op. 'Baby', reageer ik enthousiast wanneer z'n gezicht op m'n scherm verschijnt. Hij ziet er moe uit en zo klinkt hij ook; 'Babe', zegt hij zachtjes. 'Gaat het wel?' vraag ik bezorgd. Hij knikt. 'Ik ben gewoon moe, lieve schat.' Ik doe alsof ik hem een kusje geef. 'Er is iets waar ik het over wil hebben', begin ik. Hij knikt: 'Vertel, schatje.' 'Cal en Ash moeten aan een anti-drugscampagne meedoen, voor punten. En ik wil eigenlijk ook meedoen. Met alles wat wij doormaken, heb ik het gevoel dat ons verhaal kan helpen. Ik ben nog niet zeker of ik wel mag meedoen, maar ik wil het heel graag.' Ik stop om even te ademen. 'Ik wou gewoon weten of je het oké vond dat ik ons verhaal zou vertellen.' Hij wrijft in z'n ogen. 'Is goed, schat. Ik kan niet slapen.' Ik zeg: 'Ik mis je nu al.' Hij antwoordt: 'Ik jou ook, Ella. Maar het moet.' Ik kijk even naar buiten. De rolluiken zijn nog niet naar beneden, dus kan ik de straat nog zien. Ik neem m'n laptop mee en ga op m'n bed zitten. 'Mooi zicht,' zegt Luke zachtjes. Ik kan het alleen maar bevestigen. De straatlampen verlichten de zo goed als afgelegen straat. 'Weet je, Luke, ik sprak gister met Cal en Ash. Ik weet van hun verleden.' Ik moest het gewoon kwijt en ik heb niet het gevoel dat ik een fout gemaakt heb door het te zeggen. In een relatie moet je alles kunnen zeggen. Hij kijkt naar beneden. 'We wilden je niet met meer belasten dan wat nodig was', zegt hij. Ik bijt op m'n lip en zeg: 'Ik weet ook dat jij gedeald hebt.' Hij zucht. 'Ik .. ik deed wel eens iets.' 'En dat is hoe jullie elkaar ontmoet hebben', zeg/vraag ik. 'Ja, zoiets, we waren op dezelfde plaats, bj dezelfde mensen en we zaten in dezelfde positie.'Ik knik. Even is het stil. 'Luke, denk jij dat je iets kunt veranderen? Ik bedoel, dat je iets goeds kunt doen voor de wereld?' Hij denkt er even over na en antwoordt dan: 'Op dit moment denk ik dat ik gewoon een klein, mini stukje ben in een groot deel. En dat ik niets kan betekenen voor anderen. Ik kan niet eens iets betekenen voor mezelf. Maar dan is er ook een ander deel van mij, de dromer in mij, die altijd maar blijft hopen dat ik ooit iets goeds zal kunnen doen voor een ander. Dat ik iemand zal kunnen helpen. Om dat te doen, zal ik eerst mezelf moeten helpen. Daar ben ik nu mee bezig. Want het begint bij mij. Ik heb veel fouten gemaakt, die anderen ook nadelig uitkwamen. Eerst wil ik mezelf helpen, dan wil ik graag een ander helpen. Ik ben alleen bang dat dat niet zal lukken. En toch blijf ik hopen dat ik ooit zal kunnen helpen.'