Chainsmoker ft. Luke Hemmings

30

'Ik weet niet of dit een goed idee is', zeg ik, mezelf bekijkend in de spiegel. 'Dat is het zeker wel', lacht Ash, 'oh, en je ziet er trouwens heel mooi uit.' Hij geeft me een knipoog in de spiegel. 'We kunnen nog wat flessen tequila halen en prom crashen', lacht hij. Ik glimlach, maar kijk ook afkeurend. 'Ella, waarom wil je eigenlijk niet naar prom? Je kunt er een populaire jongen binnendoen en je sociale status voor het laatste jaar opkrikken.' Hij lacht, want hij lijkt zijn grapje zelf heel grappig te vinden. Ik zucht: 'Als ik zou gaan zonder date, zou ik m'n sociale status nog verlagen, alhoewel ik me afvraag hoe je iets kan verlagen dat al zo laag is.' Hij geeft me een ondersteundend klopje op m'n rug. 'Je bent populair bij mij, als dat je een beetje opvrolijkt.' Op de één of andere manier vrolijkt het me toch een beetje op. 'Maar ik denk echt niet dat ik moet meegaan', breng ik ons terug naar het onderwerp. 'Ah, kom op, Ella, je kunt hem toch niet ontlopen. De mensen zeggen toch dat je je problemen niet moet ontlopen, dus...'. Ik zucht. Ash wil per se dat ik meega naar de luchthaven om Luke op te halen. Iets wat ik helemaal niet wil, maar op de een of andere manier heb ik me laten meetrekken. Nu sta ik in z'n huis, klaar om mee te gaan. Ergens heeft hij wel gelijk; als ik met Ash wil blijven omgaan, zal ik hier vaak zijn, en Luke is hier ook vaak, dus is het beter om het meteen goed aan te pakken. De gedachte maakt me nerveus. Ashton lijkt het te merken, want hij zegt: 'Ella, het is heus niet zo erg. Over internet lijken dingen soms dramatischer dan ze zijn.' Ik knik en adem diep in. Ik voel mijn hartslag de hoogte ingaan. 'Ja', zeg ik zachtjes. Dit wordt nog moeilijk. 'Kom op, laten we maar meteen gaan', zegt Ashton, waarop hij me zachtjes naar de deur toe duwt. We stappen buiten in de auto van Ash's broer. 'Dat je deze mag gebruiken', zeg ik, gewoon om iets te zeggen. Hij lacht. 'Welja, mag is een groot woord.' Ik trek m'n wenkbrauwen op. 'Hij is amper thuis', zegt Ash, 'maar hij gaat nooit weg met de auto.' Het komt er eigenlijk op neer dat z'n broer niet weet dat hij met deze auto rijdt. 'Als er iets gebeurt, rijd je eigenlijk met een gestolen wagen?' Ik verwacht dat hij zal lachen en zeggen dat 'de auto in de familie blijft', maar dat doet hij niet. In plaats daarvan slaat hij z'n ogen neer en begint te rijden. Heb ik iets verkeerd gezegd? 'Zo, weet je waar hij aankomt?' 'Op het vliegveld', mompelt hij. Ik kijk hem aan, een glimlach verwachtend maar die is er niet. Blijkbaar heeft het hem echt geraakt wat ik gezegd heb, en ik heb geen idee waarom.

 De sfeer is nog niet opgeklaard wanneer we aankomen op het vliegveld. Op deze manier wil ik helemaal niet naar binnen gaan. 'Ash, is er iets?' Hij lijkt in gedachten verzonken te zijn. Verbaasd kijkt hij op: 'Sorry, wat?' Een klein fake glimlachje verschijnt. 'Is er iets?' Hij schudt z'n hoofd. 'Neenee, ik was gewoon ... aan het nadenken.' Ik knik, maar voel me wel rot over de situatie. 'Goed, laten we Luke oppikken', zegt hij. Ik knik beslist. 'Laten we dat maar doen.' We stappen uit en lopen het gebouw binnen. Ash weet waar hij moet zijn, dus ik volg hem. We staan te wachten. Rondom ons staan allerlei mensen. Mannen, vrouwen, kinderen, jongeren... Misschien wacht die man met z'n baard z'n geliefde op, of die vrouw met tranen in haar ogen een 'verloren' dochter. Ik weet niet wat hun verhaal is, wel weet ik wat mijn verhaal is. Voor me zie ik Luke, hij ziet er goed uit. Z'n haren in de gel, z'n ogen stralen. Wanneer hij ons ziet, glimlacht hij; Eerst naar Ash, maar wanneer hij mij ziet ook naar mij. Hij komt naar ons toe. Hij omhelst Ash. Ik weet niet wat ik moet doen, maar lang hoef ik niet na te denken. Hij omhelst mij ook. En het voelt goed aan. 'Hey', zegt hij. 'Hey.' Hij glimlacht, niet alsof er niets gebeurd is. Meer op een manier alsof er van alles gebeurd is, maar hij dat aanvaard heeft. Ik denk dat dit nog een mooie vriendschap kan worden.

'En toen ben ik keihard tegen hem beginnen roepen', lacht Luke. We zitten in een kleine bar, allemaal met een milkshake voor ons. Hij blaast bubbeltjes in z'n drankje. Veel heb ik niet gezegd, ik heb vooral gekeken naar Luke. Het doet me deugd om hem zo gelukkig te zien. Z'n verblijf in rehab heeft hem duidelijk goed gedaan. Een glimlach staat al de hele avond op z'n gezicht, en ik lach ook. Want als mijn vrienden gelukkig zijn, ben ik dat ook. Ash is ook vrolijk. Ik kan het niet laten om te denken aan prom en aan hoe ik dit erboven verkies. Con is weg met z'n lief, ik met m'n vrienden...en dit voelt goed aan. We hebben allemaal een goede tijd, terwijl de 'populaire' meisjes zichzelf in een veel te strakke jurk gehuld hebben in de hoop hun sociale status te verhogen. Of zoiets. Ik lach in mezelf. 'Wat is er zo leuk, Ella?' Ik haal m'n schouders op. 'Ik was gewoon aan het denken aan hoe ik dit boven het prom verkies. Hier, gewoon, gezellig met m'n vrienden, in plaats van in een veel te krappe danszaal met slechte punch.' De jongens lachen. 'Je hebt gelijk, dit zijn de momenten waar je later aan terugdenkt met een glimlach op je gezicht', zegt Luke. Ik slurp het restje van m'n milkshake op.