Chainsmoker ft. Luke Hemmings

17

Ella's P.O.V.

'Ella, ik moet je iets vertellen', zegt Luke wanneer hij de ziekenhuiskamer buitenkomt. De andere jongens komen ook buiten, maar geven teken dat ze even naar huis gaan. Ik zit nog steeds op de stoeltjes, me af te vragen wat ik hier eigenlijk doe. 'Zeg maar', antwoord ik. Hij komt naast me zitten en neemt m'n beide handen vast. Het overvalt me, wat zou hij me wel moeten vertellen? 'Ik heb een grote fout gemaakt door jou en Connor zo te behandelen, wat me echt spijt. Ik heb nog een fout gemaakt, ik .. ik ben terug beginnen wiet roken. Het spijt me echt, ik ben zo zwak en jij bent zo sterk. Maar het punt is, ik wil niet dat jij met die versie van mij opgescheept zit; Jij verdient het beste, en daarom ga ik naar Australië, zodat ik terug kan komen als de juiste voor jou, als iemand die jou wel verdient. Als me dan nog wil.' Wat hij vertelt overvalt me op alle vlakken. Terug aan de drugs, terug naar Australië? Ik wil niet dat hij weggaat, ik wil dat hij blijft. Ik heb al veel te lang zonder hem moeten zijn. 'Luke, ik-', . Ik moet doen wat het juiste is, ik moet hem de kans geven te genezen, terug tot zichzelf te komen. 'Als dat nodig is, dan ... dan moet je het doen', krijg ik met moeite gezegd. Een traan loopt over m'n wang, bij de gedachte aan Luke die weggaat. 'Maar ik ga je verdomd hard missen.' Nu barst ik in tranen uit. Luke geeft me z'n schouder om op te huilen en streelt door m'n haar. Hij fluistert ook dat het goed komt. 'Hoe lang?' vraag ik zachtjes. Hij zegt: 'Ik weet het niet, babe.' Hij geeft me een kusje op m'n voorhoofd, waarna ik m'n hoofd op z'n borst leg. De klank van z'n hartslag is het beste geluid in de hele wereld.  We zitten een eindje op de stoel, wanneer ik hem vraag wanneer hij vertrekt. 'Samen met Michael, ik weet nog niet exact wanneer, maar het zal snel zijn, want hij heeft snel hulp nodig.' Ik knik verdrietig. 'Hey, schat', zegt hij, waarna hij me kust. 'Ik weet gewoon niet of ik het zonder jou wel red', zeg ik zachtjes. 'Je bent sterk', reageert hij, 'het lukt je wel.' Maar ik schud m'n hoofd. 'Ik kan je niet missen.' Hij zegt: 'Ik moet nog wat dingen bespreken met Mike.' Ik knik en trek een pruillipje. Weer alleen. 'En jij gaat mee naar binnen', zegt hij. 'Zeker?' 'Heel zeker.' 'Mogen we wel weer binnen, de bezoekuren zijn best strikt, toch?' Hij zucht. 'Het is ook waar. Ik probeer iets te regelen met een verpleegster, oké?' Ik knik en hij loopt de hal in.

Blijkt dat Mike naar een gewone kamer mag. Ik vraag me af waarom zijn ouders hier niet zijn. Hij wordt naar een gewone kamer verhuisd en rond één uur mogen we eindelijk weer binnen. De andere jongens zijn, door een sms die we hen gestuurd hebben, hier nu ook. Met broodjes. 'Het was facking druk', zegt Ash, terwijl hij sukkelt met 4 broodjes in z'n handen. 'Wat had je ook verwacht op een zaterdagmiddag?' reageert Cal, die met 4 flesjes  drinken rondloopt. De broodjes en drankjes belandden op tafel. 'Oké, jongens,' begint Cal wanneer we allemaal met ons broodje en drankje neerzitten, 'we hebben met de kliniek gebeld en het was moeilijk, maar er is plaats. Jullie kunnen aanstaande vrijdag inchecken.' Geschokt kijk ik eerst naar Cal en dan naar Luke. Zo snel al? Luke zegt: 'Hoe sneller we er zijn, hoe sneller ik terug ben', waarna hij z'n hand op m'n hand legt. Mike, die zich eindelijk over het probleem van mijn aanwezigheid gezet heeft, zegt: 'Oké, maar hoe moet ik dat betalen?' Even is het stil, maar dan zegt Calum: 'Je kunt dat aanvragen bij de overheid of zo.' Nadat Ash zijn mobiel internet gebruikt heeft, blijkt dat de kliniek nu een speciaal project heeft waarbij ze ervoor zorgen dat jongeren die het verblijf daar niet kunnen betalen er wel kunnen verblijven. Cal belt met z'n moeder, die Mike inschrijft. Als alles goed gaat, krijgt ze snel een bevestiging. M'n vader stuurt me een sms om te vragen waar ik precies ben. Vanmorgen had ik een briefje op de tafel gelegd, heel vaag. Pff, ik weet niet hoe ik dit alles moet uitleggen. 'Ben op ziekenbezoek, loopt wat uit', stuur ik hem. Details hoeft hij niet te weten. Ik ben al blij dat hij 'oké' stuurt en me verder geen vragen stelt. Uitendelijk ga ik naar huis rond vier uur, want Mike lijkt zich niet helemaal goed te voelen bij mij. Hij is zo stil. Luke brengt me naar huis. Onderweg luisteren we naar onze favoriete nummers. Voor m'n huis neemt hij afscheid op de beste maner die maar kan, hij kust me alsof het de laaste keer is.